Σώμα Χριστού (Corpus Christi)

Νεαρός από αναμορφωτήριο που θέλει να γίνει παπάς βρίσκει την ευκαιρία να αλλάξει ζωή όταν στην κωμόπολη που στέλνεται να δουλέψει ο τοπικός ιερέας αντικαθίσταται. Σύντομα αρχίζει να κερδίζει με το παθιασμένο κήρυγμα του όλους τους κατοίκους της περιοχής.

Δυναμική, στρωτή και έντεχνα δομημένη αφήγηση που αντλεί σχεδόν όλη την ενέργεια της από την χαρισματική προσωπικότητα του νεαρού Μπαρτόζ Μπιελένια.

Όπως εύστοχα ακούγεται κάποια στιγμή στο φιλμ «Corpus Christi» o νεοφερμένος ιερέας «μοιάζει με ροκ σταρ». Θα ήταν λοιπόν λάθος ο σκηνοθέτης να απαρνηθεί το «δώρο Θεού» που του έλαχε και να μην το «εκμεταλλευτεί» ολοκληρωτικά. Όμως κάποια στιγμή το μαγικό φως με το οποίο λούζει ο ιερέας σταρ την κάθε σκηνή – είτε είναι μια ασυνήθιστη λειτουργία, είτε είναι ένα απλό στιγμιότυπο από την καθημερινότητα του όπου καπνίζει, πίνει, χορεύει ή κάνει βόλτες με τη μηχανή του- θαμπώνει και την κρίση του σκηνοθέτη.

Το πνευματικό παιχνίδι της μεταμόρφωσης του ήρωα εκτός από την αναγκαία αμφισημία που απαιτείται, παρουσιάζει σεναριακές τρύπες ή αστοχίες που καλύπτονται πρόχειρα και κάπως αδέξια με τα προβλέψιμα συστατικά από τα παλιά -ο ερχομός ενός φίλου από το αναμορφωτήριο που τον εκβιάζει.

Επιπλέον το διδακτικό φινάλε αφήνει μουδιασμένο το θεατή καθώς η έννοια της βίαιης συγχώρεσης (ή μήπως μία παραβολή για τη μεταμόρφωση του ασώτου που πρέπει να περάσει αναγκαστικά από το πεδίο της τιμωρίας;) μάλλον αποδυναμώνει τα ισχυρά θεμέλια που επιχείρησε να βάλει ο σκηνοθέτης στο αρχικό εύστοχο σχόλιο του για την πίστη, την υποκρισία και την ανάγκη εξυγίανσης με κάθε μέσο.