Lulu, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

O Γιάννης Χουβαρδάς διασκευάζει και σκηνοθετεί το αριστούργημα του Φρανκ Βέντεκιντ, «Lulu». Ένα από τα κορυφαία κείμενα του σύγχρονου θεάτρου ζωντανεύει στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από τις 6 Νοεμβρίου 2019, με έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών που αποτελείται από τους: Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιώργο Μπινιάρη, Άλκηστη  Πουλοπούλου, Άκη Σακελλαρίου, Αλέκο Συσσοβίτη, Χάρη Φραγκούλη και Νίκο Χατζόπουλο.

Ο Γερμανός συγγραφέας Φρανκ Βέντεκιντ απελευθέρωσε τα σκοτεινά ένστικτα της αστικής τάξης, που παρέμεναν πολλούς αιώνες φυλακισμένα μέσα στην απεραντοσύνη του ανθρώπινου υποσυνείδητου, με δύο επαναστατικά για την εποχή τους κείμενα, «Το πνεύμα της γης» και «Το κουτί της Πανδώρας»(αργότερα θα καθιερωθεί να παίζονται μαζί και θα γίνουν γνωστά με τον ενιαίο τίτλο «Λούλου»).

Ο Βέντεκιντ ήταν ένας ριψοκίνδυνος σχοινοβάτης, μόνος και πολύ πιο ψηλά από όλους τους προγενέστερους αλλά και τους σύγχρονούς του. Στην υποκρισία της άρχουσας τάξης αφιέρωνε τον έναν επικήδειο μετά τον άλλο. Τα έργα του, χαρακτηρισμένα ως άσεμνα και πορνογραφικά, ανέβαιναν στη σκηνή μόνο λογοκριμένα.

Σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν σιδηρόφρακτες από την κορυφή ως τα νύχια, οι γυναικείοι του ρόλοι ξεγυμνώνονταν επί σκηνής και έπαιζαν σε σκληρές ερωτικές σκηνές, ακόμα και με χαρακτήρες του ίδιου φύλου. Έδειχνε αφτιασίδωτη τη βία, την εκπόρνευση και τη χρήση ναρκωτικών. Έγραφε σε μια πρωτόγνωρη για την εποχή του θεατρική γλώσσα, με σύντομες σκηνές και κοφτούς διαλόγους, όπου κάθε λέξη συγκρουόταν με την επόμενη, σαν μια καταιγιστική ανταλλαγή λεκτικών πυροβολισμών. Η ίδια η Λούλου συνεπαίρνει το κοινό με τη γνήσια ζωτικότητά της, τον αχαλίνωτο ερωτισμό της, την φυσική ευφυία της και το ακατάλυτο μυστήριό της.

Είναι η επιτομή της άγριας φύσης σε όλη της την ομορφιά και την τρομακτικότητα. Κανείς δεν μπορεί να την αποκτήσει, να την ελέγξει ή να την υποτάξει, ούτε ο πιο σκληρός θηριοδαμαστής. Το αίνιγμά της συνίσταται στην ικανότητά της να ενσαρκώνει άψογα και με τέλεια αθωότητα όλες τις εικόνες που προβάλλονται επάνω της: παιδί, παρθένα, σύζυγος, φίλη, φαμφατάλ, μητέρα, ερωμένη, πόρνη, ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Δεν βιώνει τους ρόλους που της ανατίθενται, αλλά τους παίζει, παίζοντας ταυτόχρονα μαζί τους. Μπορεί να γίνει η Νέλλυ, η Εύα, η Μινιόν, ή οποιαδήποτε άλλη φανταστική ή μυθική θηλυκή ύπαρξη, κάτω όμως απ’ όλες αυτές τις μάσκες παραμένει πάντα η Λούλου.

Ποια είναι λοιπόν η Λούλου, τι είναι η Λούλου; Είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση, ο Έρως και ο Θάνατος, μια δύναμη της φύσης, αποκύημα της φαντασίας, όλες οι γυναίκες και όλες οι ιδέες για την γυναίκα.

Πώς όμως μπορεί κανείς να συλλάβει, πολύ λιγότερο να καταλάβει, ένα τέτοιο πλάσμα; Γύρω της ένας φαντασμαγορικός θίασος αρσενικών και θηλυκών μορφών, χαρακτηρισμένων από τον ίδιο τον Βέντεκιντ ως «τέρατα», παίζουν κάθε είδους νούμερα αστικού δράματος, τσίρκου, μπουρλέσκ και μελοδράματος, στην απεγνωσμένη τους απόπειρα να λύσουν τον μέγα γρίφο. Το καθαρτήριο του Δάντη είναι παραμύθι για μικρά παιδιά σε σύγκριση μ’ αυτήν την επικίνδυνη βουτιά στα απύθμενα βάθη της σεξουαλικότητας, που αντανακλά με εντυπωσιακή ακρίβεια και καλοακονισμένο χιούμορ την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης.