Γιατί οι C for Circus δεν μας πήγαν στην «Άκρη του Κόσμου»;

Πολυαναμενόμενη η συνεργασία της ταλαντούχας ομάδας των C. for Circus με τη συγγραφέα Μαρία Παπαγιάννη και τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο στην παιδική παράσταση «Ως την άκρη του κόσμου». Εξόχως ενδιαφέρον και το γεγονός πως πρόκειται για ένα έργο που καταπιάνεται με το τόσο επίκαιρο – δυστυχώς- προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας, καθώς παρά τη φιλότιμη σκηνοθετική προσπάθεια του Σπύρου Χατζηαγγελάκη που στάθηκε με ξεχωριστή ευαισθησία πάνω από τους προβληματισμούς που θέτει το έργο και τις πολύ καλές ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών, το δραματουργικό υλικό της Ελίνας Μαντίδη -που στηρίζεται πάνω στο κείμενο της Μ. Παπαγιάννη– δε λειτουργεί κατά το αναμενόμενο.

Η γραφή του είναι δυσνόητη και μπερδεμένη, ίσως γιατί προσπαθεί να μιλήσει στην υποτιθέμενη «γλώσσα» των παιδιών και να υπεραπλουστεύσει θέματα, όπως το προσφυγικό.

Παραβλέπει ωστόσο, πως η γλώσσα είναι μία, αυτή που μιλάμε ως ενήλικες και πως αυτή καταλαβαίνουν τα παιδιά. Παραβλέπει, επίσης, το γεγονός πως τα σύγχρονα παιδιά -τουλάχιστον από 6 ετών και πάνω- είναι πλήρως ενημερωμένα για το προσφυγικό από τους ίδιους τους γονείς τους, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και από συζητήσεις που ακούν. Πολλά μάλιστα από τα δημόσια σχολεία λειτουργούν ως κέντρα υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, όποτε είναι σύνηθες το φαινόμενο τα παιδιά να έχουν κάποιον συμμαθητή από τη Συρία ή κάποια άλλη χώρα (μια μικρή επιφύλαξη κρατώ για τα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων στα οποία οι κάποιοι γονείς τους «φορούν» παρωπίδες και δεν έχουν αντίληψη του τι συμβαίνει δίπλα τους).  

Η ιστορία ξεκινάει μετά από μια καταστροφή. Δυο μικρά παιδιά ξεκινούν τη δική τους περιπέτεια για να βρουν το «σημείο Χ». Την ασφάλεια, το σπίτι. Στο δρόμο τους θα συναντήσουν ένα σωρό παράξενα πλάσματα, που θα προσπαθήσουν είτε να τους βοηθήσουν είτε να τους εμποδίσουν να πάνε παρακάτω. Τίποτα δε λέγεται με σαφήνεια, εξαιρουμένης της τελευταίας σκηνής – της συγκινητικότερης της παράστασης- που έφερε στο νου μας την εικόνα του μικρού νεκρού Αϊλάν.  Και χωρίς προεργασία, δηλαδή αν τα παιδιά δεν ενημερωθούν από τους γονείς, τους δασκάλους ή τους ίδιους τους συντελεστές εκ των προτέρων για το θέμα του έργου και για το πως οι ήρωες του είναι δύο προσφυγόπουλα, δεν καταλαβαίνουν ποτέ τι πραγματεύεται. Νομίζουν πως βλέπουν μία απλή πειρατική περιπέτεια με κάποιες συγκινητικές στιγμές που προασπίζεται το πνεύμα της ομαδικότητας. Τουτέστιν μπαίνουν και βγαίνουν από την παράσταση απαθή και μπερδεμένα, για το τι είναι αυτό το «μπαμ», το σημείο «0» και το σημείο «Χ». Κάτι που δε συμβαίνει για παράδειγμα στο «Αγόρι με τη Βαλίτσα» του Μάικ Κένι, ένα έργο που επίσης αγγίζει το προσφυγικό, αλλά με πολύ πιο άμεσο και ρεαλιστικό τρόπο. 

Η ομάδα των C for Circus (Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Χρύσα Κοτταράκου, Μαρία-Ελισάβετ Κοττίνη, Παύλος Παυλίδης, Νατάσα Ρουστάνη, Νικόλας Παπαδομιχελάκης) δίνει ερμηνευτικά τον καλύτερό της εαυτό. Κεφάτη, αεικίνητη με όλα τα κινησιολογικά της μέσα σε εγρήγορση, προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών.

Και το καταφέρνει,  αφού στο σύνολό της η παράσταση είναι εξαιρετικά ευχάριστη και διανθίζεται πολύ έξυπνα με τα τραγούδια και τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου.