7+1 ερωτήσεις στον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο για τις «Χρωματιστές Ιστορίες»

Το γεγονός ότι μέσα σε τόσο λίγες σελίδες μπορεί να κρύβεται τόσο μεγάλος πλούτος. Τα μέρη που επιλέχθηκαν από το Τραγούδι της Γης είναι στην ουσία μέρη που αφορούν στην εξελικτική πορεία της ζωής κάθε ανθρώπου. Επομένως, χρησιμοποιούνται σε κομβικές στιγμές της παράστασης καθώς τη θέση των εμπειριών της ζωής καταλαμβάνουν τα διηγήματα και τη θέση του στοχασμού και της ανάγκης του ανθρώπου να αντιληφθεί την εμπειρία που βίωσε για να μπορέσει να  βρει τη δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του, την καταλαμβάνει Το τραγούδι της Γης.

Νομίζω πως αυτό που κυρίως τον κάνει επίκαιρο και σύγχρονο, είναι πως μέσα από το λόγο του και τον απαράμιλλο λυρισμό του, προβάλλει μία τόσο στέρεη και καθαρή θέση στη ζωή, που σε κάνει να θες να τον ακολουθήσεις. Να τον γνωρίσεις. Να τον ανακαλύψεις. Γιατί τοποθετεί τον άνθρωπο σαν ένα μικρό μέρος μιας μεγάλης δημιουργίας που ξεδιπλώνεται μπροστά του, που αναγεννάται διαρκώς, θυμίζοντας του πως κάπου εκεί κρύβεται το μυστικό της ελευθερίας του από τις υπαρξιακές αγωνίες που τον κατατρέχουν, και πως μόνο μέσα απο το ολοζώντανο θαύμα που του προσφέρει καθημερινά και απλόχερα η φύση, θα βρει τη χαμένη του πνευματικότητα, τη χαρά και τη γαλήνη στη ζωή του.

Στη “Ροδιά” παρακολουθούμε το χρονικό ενός εφηβικού έρωτα ανάμεσα στον δεκάχρονο Στρατή με την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερή του Ροδιά, η οποία μάλιστα τον αποκαλεί Τιτή και του κάνει τη μεγάλη, ενώ δεν παίρνει είδηση από το μεγάλο αίσθημα που τον έχει κυριεύσει. Κι όλο αυτό με φόντο το ειδυλλιακό καλοκαιρινό τοπίο της Λέσβου. Στον “Παντελή” θα αφεθούμε στη γοητεία που ασκεί ένα παιδικό Χριστουγεννιάτικο δώρο: Ο Παντελής. Ένας φθηνός πιερότος με τενεκεδένια πιατίνια που κατά λάθος θα σπάσει πάνω στο παιχνίδι και θα τραυματίσει για πάντα την παιδική ψυχή, που νιώθει πως δεν μπορεί να τον βλέπει σακάτη, και τον κρύβει γιατί δεν μπορεί να τον αντικρύσει. Τον αναζητά όμως κάπου αλλού καθώς περνούν τα χρόνια.

Ο “Λούλης ο γόης”  είναι μία απολαυστική ιστορία για έναν πανέμορφο γάτο που έχει όλα τα προσόντα να ξετρελάνει όλα τα θηλυκά της αυλής και να κάνει τους γάτους να σκάσουν από τη ζήλια τους, πλην όμως, η ζωή ανατρέπει τα προγνωστικά. Είναι πιο απρόβλεπτη και από την πιο ισχυρή φαντασία.

Τέλος η “Καμπουρίτσα” είναι η ιστορία μιας ραχητικής κοπέλας, που προσπαθεί να κρύψει τα εξογκώματα και τις καμπούρες της περπατώντας πάνω στα ψηλά τακούνια της σαν αληθινή κοκέτα. Περνοδιαβαίνει περήφανα κάπου εκεί στις γειτονιές του Λυκαβηττού, χωρίς να μιλά σε κανέναν. Ίσως γιατί κανένας δεν της μιλά. Μέχρι που μια μέρα, τα πράγματα θα αλλάξουν για πάντα.

“Ο Μυριβίλης μέσα από το λόγο του και τον απαράμιλλο λυρισμό του, προβάλλει μία τόσο στέρεη και καθαρή θέση στη ζωή, που σε κάνει να θες να τον ακολουθήσεις”.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ίσως τελικά να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των συγγραφέων της γενιάς του ‘30, είναι το πόσο ωραία ο Μυριβήλης δομεί αυτές τις ιστορίες. Χρησιμοποιεί δηλαδή μία τεχνική που σε βάζει μέσα σε μία πολύ δυνατή και λεπτομερή περιγραφή του θέματος που θα καταπιαστεί, σε ζεσταίνει θα λέγαμε, και όταν σε έχει προθερμάνει αρκετά, τότε πια είναι έτοιμος να σου αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό. Αυτό για το οποίο στην ουσία ξεκίνησε αυτή την ιστορία. Και εσύ έχεις γίνει πια μέρος της. Έχεις ήδη εμβαθύνει. Είσαι στην ουσία αυτής της διήγησης. Και δεν θες πια να φύγεις από κει μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που στην ουσία δεν υπάρχει, γιατί και μετά από αυτό, εσύ το σκέφτεσαι ακόμα.

Γιατί πιστεύω πως θα φύγει πλουσιότερος.

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μαζί με τις Ινώ Μενεγάκη και Χριστέλα Γκιζέλη. Φωτογραφία: Aνδρέας Σιμόπουλος

“Μιά αναστάσιμη ντουφεκιά”.

«Θεέ μου, δεν είναι παρά ένα κουκουτσάκι σινάπι πεσμένο από τη  φούχτα σου. Δεν είμαι παρά μία στάλα νερό φευγάτη από τον ωκεανό σου. Μια  σπίθα που ξεδρόμισε από το καμίνι σου. Ένα μαμουδάκι είμαι, τόσο τιποτένιο σβήνει η ζωή του ώσπου να περπατήσει πάνω σε ένα φρέσκο πλατανόφυλλο από τη μιαν άκρη ως την άλλη».