ΤΡΙΤΗ
05
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Κατεβαίνω λαχανιάζοντας από την Πλατεία Αριστοτέλους προς το Λιμάνι για να προλάβω την επόμενη ταινία που αρχίζει σε λίγα λεπτά, ενώ τσεκάρω την αίθουσα, γιατί έχει συμβεί κι αυτό, να έχω πάει σε λάθος αίθουσα, φαντάζομαι σε πολλούς έχει συμβεί. Και λέω στον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να βρίσκεσαι σε δυο σημεία την ίδια στιγμή. Αν γινόταν θα ήθελα να βρίσκομαι σε τρία, ίσως και σε περισσότερα.
Φωτογραφία: Motionteam
Και όμως αυτό το 60ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που έριξε μόλις αυλαία, είχε έναν πολύ φίνο ρυθμό. Είχε ένα beat που σε πήγαινε μόνο του. Κάποια ειδική συνταγή, υποθέτω, στην κατασκευή του. Έβαζες απλά τις συντεταγμένες. Και την ταχύτητα.
Είχε beat, κίνηση, νεύρο και το βλέμμα μπροστά. Ξεκίνησε με τον Larry Gus στο πάρτυ της έναρξης στο Λιμάνι, υποδέχτηκε τον John Waters. Που δεν πέρασε μόνο να πει ένα γεια. «Ανακατεύτηκε» μέσα το φεστιβάλ, έκανε εμφανίσεις, άλλαξε κοστούμια, περπάτησε στην Θεσσαλονίκη, με αεράτο, μπιτάτο, κεφάτο, απεριόριστο coolness, βγαλμένο από την σφαίρα που κατοικούν ροζ φλαμίνγκος και καταπληκτικό κακό γούστο.
Larry Gass στο πάρτυ έναρξης
Κοιτάτε τι εννοώ: έχω πιάσει θέση στη αίθουσα «Παύλος Ζάννας»- καλή θέση, κέντρο και αρκετά μπροστά για να δω μια από τις ταινίες, που πολύ ήθελα να δώ, από την Carte Blanche -την δεκάδα με τις προτάσεις του John Waters, το Mοm and Dad (2017) με τον Νicolas Cage _ εντάξει! Nicolas Cage! – και την Selma Blair (αν είστε γονείς σκεφτείτε το δυο φορές πριν την δείτε) και εκεί, πριν αρχίσει η ταινία, νάτος ο άνθρωπός μας, ο John Waters να εμφανίζεται στην αίθουσα και να προλογίζει το φιλμ. Beat this!
O John Waters με τον διευθυντή του φεστιβάλ Ορέστη Ανδρεαδάκη- φωτογραφία Δήμητρα Μερζιεμεκίδου- Motionteam
Εδώ δένει και το άλλο, 100% beatnik περιεχόμενο, ότι ο Waters μίλησε και για τον William Burroughs που τον είχε γνωρίσει, και ήταν εκείνος, όπως λέει ο θρύλος, που του είχε χαρίσει τον τίτλο του Πάπα του Trash. Ο «Πάπας» ήταν εξαιρετικά απολαυστικός στο one man show του “This Filthy World” στο Ολύμπιον. Σηκωθήκαμε όρθιοι στο τέλος και χειροκροτούσαμε.
“Κάνω πλάκα, σατιρίζω πράγματα που αγαπάω, με εξαίρεση τον Τραμπ”, είπε ο Γουότερς και συνέχισε σε άλλα θέματα με στιλ και παράστημα.
“Ο κόσμος αυτόν τον καιρό κυβερνάται από τα bad hairdos (τα άσχημα μαλλιά) Αμερική, Αγγλία Β.Κορέα… εδώ, στην Ελλάδα, αλήθεια πώς πάτε με αυτό το θέμα; είπε…Εχθρός τους ο άνεμος.
Και αφου ξεμπέρδεψε μ’ αυτά πέρασε στην καριέρα του, με πολλά σπαρταρτιστά στιγμιότυπα στην πορεία, ιστορίες για πρόσωπα και γνωστούς για την Ντιβάιν, την αστυνομία της Βαλτιμόρης, το φινάλε του Pink Flamingos. “Οποιος ήθελε να χαλάσει την εικόνα του, μπορούσε να παίξει στις ταινίες μου. Όπως ο Johnny Depp που ήθελε να διαχωρίσει τη θέση του από τον teen idol εαυτό του. Και έπαιξε στο Cry Baby”.
Eίχαμε συνέχεια. Waters σε master class. Περίμενα στην ουρά. Ακόμη πιο αποκαλυπτικός. Ξυπνάει κάθε πρωί στις έξι, διαβάζει πέντε -έξι εφημερίδες, πιάνει δουλειά, βάζει τις ιδέες του σε χωριστούς φακέλλους- για το show, για τις ταινίες… Και πολύ πιθανό να επιστρέψει στις οθόνες με κάτι σαν – δεν-αφήνω-τίποτε-όρθιο- σειρά σειρά στις οθόνες. Όποιες οθόνες. Μεγάλες, μικρές, μεσαίες. Δεν τον ενοχλεί αυτό.
Φωτό: Βασίλης Βερβερίδης- Motionteam
Ο καιρός στην πόλη, Αγγελοπουλικά συννεφιασμένος, Ζακ Ντεμί βροχερός και Ρομέρο καταναλωτικός, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν ανοικτά τα μαγαζιά (δεκαήμερο εκπτώσεων) και την Κυριακή, ενώ στην αίθουσα του Φωτογραφικού Μουσείου, ο σκηνοθέτης, φωτογράφος μουσικός, ανήσυχος και δημιουργικός χαρακτήρας, Michael Galinsky παρουσίαζε το άλμπουμ (φωτογραφικό) The Decline of Mall Civilization. Το οποίο συμπτωματικά μόλις είχε τυπωθεί και ταξίδευε από την Ιταλία στην πρώτη παρουσίασή του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και, ακόμη μία σύμπτωση – ο Galinsky είναι ο βασιλιάς των συμπτώσεων ή έχει βρει τους τρόπους του με το σύμπαν η ταινία του, Who Took Johnny, ήταν ανάμεσα στις επιλογές του Waters!
Στα mall τώρα, κάπου εκεί στα τέλος δεκαετίας ‘80, αρχές ’90 ο Galinski με τις μουσικές των Nirvana στ’ αυτιά του, ξεκινάει road trip στην Αμερική και βγάζει φωτογραφίες σε malls… Πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσά τους-όλα ίδια – αλλά και τόσο ιδιαίτερα με την δόση νοσταλγίας της εποχής σήμερα. Και αν επιθυμείτε ακόμη μία σύμπτωση είναι πως το Stranger Things η πολύ πετυχημένη σειρά και ο πρόσφατος ζουμερός τρίτος κύκλος της ζωντανεύει τα 80ς και μάλιστα τα Εμπορικά Κέντρα τους- τα mall.
Σύμπτωση κι άλλη- οι δημιουργοί του Stranger things (oι Duffer Brothers) είχαν στο μυαλό τους και έστησαν το σενάριο με πρότυπο το mall στη Β. Καρολίνα. Ποιος άλλος είναι από εκεί και ξέρει τα κατατόπια; Ο Galinky. Και το ένδιαφέρον για το φωτογραφικό άλμπουμ πέταξε στα ύψη! Από την καρδιά της ποπ κουλτούρας με μπιτάτο στιλ, στο ΜΟΜus Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, όπου μίλησε και ο επιμελητής του Μουσείου Ηρακλής Παπαϊωάννου που μάλιστα συμπτωματικά ήταν και φοιτητής του New York University εκείνη την εποχή και είχε τις ίδιες εικόνες. Όλα συνδέονται.
Άλλη σύμπτωση; Το Stranger Things ξεκινάει με την εξαφάνιση ενός παιδιού. Τι θέμα έχει το Who Took Johnny του M. Galinsky; Οκέι, σταματήστε με!
Ο John Μαυρουδής
Γραφιστικό beat, πολλών –μαχητικών- αναφορών, μεγάλης αξίας, εμβληματικών εξωφύλλων και δημιουργικής ανεξάντλητης ροής.Ο John Μαυρουδής _που υπέγραφε για φέτος την εξαιρετική αφίσα του φεστιβάλ με το ιδιαίτερο στιλ, αποκάλυψε μυστικά της τέχνης του, σχεδίασε επί τόπου και μας ξενάγησε στην πορεία από τα πρώτα σχέδια σε εξώφυλλα δίσκων και αφισάκια των Nada Surf και των Eels φίλων ως το θρυλικό εξώφυλλο του Τραμπ και της δυσοίωνης φυσιογνωμίας του, στο Nation. Σε μπιτάτους ρυθμούς το ρεπορτάζ κατέγραψε ιδιαίτερα μεγάλη ζήτηση στις αφίσες από τα πωλητήρια του Φεστιβάλ, πρώτες έφυγαν εκείνες με το κορίτσι. Τις οποίες ο John Μαυρουδής υπέγραψε για φίλους και φαν.
Έκθεση –αφιέρωμα στον Νίκο Κούνδουρο
Beat! Η έκθεση –αφιέρωμα στον άγνωστο εικαστικό Νίκο Κούνδουρο. Είπα αρχικά να μπω να πάρω μια γεύση. Μια γεύση δεν ήταν αρκετή. Επέστρεψα. Έμεινα και πρόσεξα πώς μια πολύ δουλεμένη, καλοστημένη και σε καλούσε σε βαθειές ματιές πίσω από το έργο.
Στιγμιότυπα από party του Φεστιβάλ
Παίρνω ανάσες. Και ψάχνω στο μυαλό μου για ιδέες : Υπάρχει άραγε τρόπος; Να δεις όλες τις ταινίες που σε ενδιαφέρουν, να μιλήσεις με τους ανθρώπους που θέλεις, να πιεις μια μπύρα στο Residents, ε ναι και στο Εden, να μπεις, να ανέβεις, να κατέβεις στο Ύψιλον, να πάρεις δύναμη-και γεύση- ναπολιτάνικη από την πίτσα Poseli, να πας Χαρούπι και να ξαναπάς. Πίνω ένα χυμό πορτοκάλι –ρόδι στο Join και συνεχίζω.
Ορέστης Ανδρεαδάκης και Ελίζ Ζαλαντό – φωτογραφία: Motionteam
Ιδιαίτερα ωραίες φέτος οι τσάντες του Φεστιβάλ! Και αυτές σε ρυθμό πάνε κι έρχονται στην παραλιακή. Βρες τα σημεία του Φεστιβάλ στην πόλη. Μερικά από αυτά σε κίνηση.
Να τος ο ρυθμός… Ξεχωριστός, φεστιβαλικός, φέτος ρυθμός… Τα 60 χρόνια χωρίς τυμπανκρουσίες, αλλά με ωραία, ουσιαστικά βήματα… Μια γιορτή με περιεχόμενο. Η Ελίζ Ζαλαντό και ο Ορέστης Ανδρεαδάκης στην διεύθυνση του Φεστιβάλ, εκτίμησαν, μελέτησαν και είδαν αυτό που είχαν σκεφτεί να «βγαίνει», να ζωντανεύει. Έδωσαν ρυθμό στα σχέδια, στη φαντασία, στην εξωστρεφεια του θεσμού.
Έκθεση Overview Effect – Encountering the Cosmos
Και ναι, είδα την ροζ νυχτερίδα και το Venceremos στο «Overview Effect – Encountering the Cosmos» και άλλα έργα νέων Eλλήνων καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν από τις 14 ταινίες του Διαγωνιστικού). Είδα την Πράσινη Ομίχλη και την Γυναίκα που κατάπινε πράγματα. Είδα το Καταφύγιο, τον Εγκληματία και το Ξέπλυμα Χρηματος, είδα την Γυναίκα που περπάτησε από τη Νέα Υόρκη ως την Αλάσκα. Και το Φεστιβάλ σαν ο ρυθμός της πόλης. Απ’ την ώρα που ξεκινάει ως την αυλαία του, ο ρυθμός της πόλης. Μιλάμε για ταινίες, για ανατροπές- και (συγνώμη γι αυτό) με σπόιλερς. Και για τις αίθουσες. Μην το πεις, θα το δώ, θα βγει; πότε βγαίνει στις αίθουσες;
Κι εδώ προς το τέλος, αλλά με ένταση αρχής η νέα δράση / τάση του Φεστιβάλ. Meet The Future. Koιτώντας μπροστά στο μέλλον του ελληνικού σινεμά. Στην Θεσσαλονίκη οι δημιουργοί που εχουν ταξιδέψει με τις μικρού μήκους τους στα διεθνή φεστιβάλ, παρουσίασαν τα σχέδιά τους. Στην έναρξη έκλεψαν τις εντυπώσεις με το φιλμάκι μέσα από το οποίο παρουσιάστηκαν στο κοινό. Και ο Βασίλης Κεκάτος και με τα σποτάκια που έκανε για τα γενέθλια του Φεστιβάλ. Όλα ωραία, ιδιαίτερα εκείνο με τον πατέρα.
Λέω στον εαυτό μου να μην τρέχω να προλάβω την επόμενη ταινία. Αφού δεν είπαμε καν για ταινίες. Το Φεστιβάλ είναι ταινίες. Αλλά υπάρχει χρόνος. Το 60ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έγραψε την ιστορία του, οι ταινίες συνεχίζουν να γράφουν τις δικές τους. Και στον χρόνο γενικά. Στην Αθήνα τώρα, είδα μόλις τη μαγευτική Chrysta Bell στο λάιβ της στο Gazarte. Να τραγουδάει Time Never Dies. Σύμπτωση; Τι λέτε κι εσείς κύριε Galinsky;
