Η μουσική ήταν η πρώτη ασχολία στην οποία βρήκα ενδιαφέρον ως παιδί. Στις σχολικές γιορτές, όταν μαζευόμασταν όλα τα παιδιά για να τραγουδήσουμε, πολλές φορές έβγαινα μπροστά για να ξεκινήσω πρώτη το τραγούδι. Όταν ήρθε ο δάσκαλος μουσικής στην περιοχή που έμενα, έτυχε να μου χαρίσουν ένα σχεδόν χαλασμένο αρμονιάκι και ξεκίνησα μαθήματα πιάνου. Ο δάσκαλος είχε ένα επιβλητικό μαύρο πιάνο με ουρά και δεν ήθελα να το αποχωριστώ, άσε που ο ήχος του δεν έπαιρνε σύγκριση με τον ήχο του αρμονίου. Οπότε, έκανα μία ώρα μάθημα και μετά καθόμουν μόνη μου, για όσο με άφηνε ο δάσκαλος, και μελέταγα κυρίως κλασικά κομμάτια.
Ύστερα είχαμε και τα παραδοσιακά γλέντια του τόπου μου, που συμμετείχαν όλοι με ενθουσιασμό κι έτσι δεν άργησα να συνδυάσω τη χαρά με τη μουσική. Αγάπησα το λαϊκό, το ρεμπέτικό, το σμυρναίικο και το νησιώτικο τραγούδι μέσα από τα πανηγύρια μας και στα δεκαέξι μου χρόνια ανέβηκα για πρώτη φορά στο πάλκο. Με τα πρώτα μου χρήματα αγόρασα ένα cd player και ο αδερφός μου, μου έκανε δώρο μία συλλογή από τραγούδια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έτσι μέσα από τη φωνή του Βασίλη, ανακάλυψα και ερωτεύτηκα τη ροκ μουσική, αλλά δεν θέλησα να ξεφύγω και από τους ήχους που με μεγάλωσαν. Ασχολήθηκα με τη βυζαντινή μουσική, φτάνοντας μέχρι το πτυχίο. Όλοι αυτοί οι ήχοι με διαμόρφωσαν και σήμερα είμαι μια πολύπλευρη τραγουδίστρια που ξέρει πολύ καλά ότι θέλει να παραμείνει πολύπλευρη.
Η μουσική έχει απασχολήσει τη ζωή μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, οπότε τελείως λαϊκά θα πω ότι είναι η καψούρα μου.
Ένα υπέροχο τραγούδι του Γιάννη Εμμανουηλίδη που τραγούδησε η Ελευθερία Αρβανιτάκη και λέει:
Ικαριά μου Ικαριά μου
αχ η αναρχική καρδιά μου
και σ΄ αυτό το πανηγύρι αχ
πρώτη το χορό θα σύρει
σ΄ όλα τα νησιά.
Οι Ικαριώτες φημιζόμαστε για τη χαλαρότητά μας, είναι από τις λίγες φορές που θα πάω κόντρα στην καταγωγή μου και θα πω ότι η πορεία μου μέχρι σήμερα ήταν αγχωτικά υπέροχη, αφού βρέθηκα πολύ απότομα δίπλα σε φωνές που λάτρεψα. Δεν φανταζόμουν τέτοια εξέλιξη, ακόμα και τώρα νομίζω ότι ονειρεύομαι.
Εκτός από την ερμηνεία ασχολείστε και με τη στιχουργική και τη σύνθεση. Από που αντλείτε την έμπνευσή σας;Αυτό που έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου είναι ότι γράφω σε σκοτεινές περιόδους της ζωής μου. Μπορεί να με ωθήσει στη δημιουργία κάποια απώλεια ή οτιδήποτε με προβληματίζει.
Ως δημιουργός πως κρίνετε τη σημερινή κατάσταση στη δισκογραφία;Σήμερα υπερισχύουν ανέμπνευστα τραγούδια πλουσίων χομπιστών.
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για όλους όσους παλεύουν να επιβιώσουν από το τραγούδι, αφού πλέον η μουσική χαρίζεται και δεν υπάρχουν αποδοχές για κανέναν από τους συντελεστές, που απαιτεί η δημιουργία και η παραγωγή ενός τραγουδιού, υπερισχύουν ανέμπνευστα τραγούδια πλουσίων χομπιστών. Εμείς οι τραγουδιστές, κάπου θα τραγουδήσουμε και κάπως θα βγει ένα μεροκάματο, οι δημιουργοί είναι σε μεγάλο αδιέξοδο και πρέπει να βρεθεί τρόπος να διορθωθούν τα πράγματα.
Μετά το ντουέτο με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι «Απεραντη Ερημιά» έρχεται ακόμα μια συνεργασία με τις κοινές σας εμφανίσεις στο Anodos Live Stage από τις 2 Νοεμβρίου. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι προσδοκάτε από αυτή;Η ηχογράφηση του τραγουδιού «Απέραντη ερημιά» ήταν η αιτία για να με γνωρίσει ο Βασίλης. Μετά, τον κάλεσα στην παρουσίαση του δίσκου «Έλα και ράγισε τον κόσμο μου» που με άκουσε να τραγουδάω ζωντανά και αποφάσισε να με τιμήσει καλώντας με για να τραγουδήσω στον πρόσφατο δίσκο του «Μπλέξαμε», το τραγούδι «Αμαρτωλό», σε μουσική του Βασίλη και στίχους της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Κάπου εκεί μου έφερε και την ανέλπιστη πρόταση για συνεργασία σε live εμφανίσεις. Δε μπορώ να προσδοκώ κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έχω, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μου έδινε περισσότερη χαρά στην παρούσα φάση. Νιώθω ευγνωμοσύνη και πληρότητα.
Εύχομαι στη διαδρομή μου να βρίσκονται όμορφα τραγούδια και να έρχονται πάντα συνεργασίες με καλλιτέχνες που θαυμάζω, για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η Βιολέτα Ίκαρη εμφανίζεται στο πλευρό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Άνοδος Live Stage, κάθε Σάββατο στις 23:00, για 10 παραστάσεις.