Δημήτρης Δρόσος – ηθοποιός, μουσικός

και φούντωσε όταν είδα μια ερασιτεχνική παράσταση παιγμένη από παιδιά. Μου άρεσε τόσο πολύ και την ίδια στιγμή ένιωσα τόσο αναστατωμένος γιατί δεν ήμουν κι εγώ επί σκηνής. Την επόμενη χρονιά γράφτηκα στη θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Σκοπέλου και αρχίσαμε να κάνουμε παραστάσεις και να ταξιδεύουμε με αυτές-κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τον πρώτο μου δάσκαλο.

Το ότι ωστόσο πέρασα στις Τουριστικές Επιχειρήσεις ήταν ένα τυχαίο γεγονός που χαροποίησε ιδιαιτέρως την οικογένειά μου η οποία δραστηριοποιείται σε αυτόν τον κλάδο. Έμειναν με την χαρά! Ακόμη μεγαλύτερη χαρά βίωσαν όταν τους ανακοίνωσα ότι είμαι σίγουρος πως θέλω να γίνω ηθοποιός.

Εκείνος είχε σκηνοθετήσει την πρώτη παράσταση θεάτρου από παιδιά που με είχε καθορίσει. Εκείνος ήταν ο δάσκαλός μου για τέσσερα χρόνια. Εκείνος δούλευε από τις 4 π.μ. καθημερινά ως υπάλληλος για την καθαριότητα στο Δήμο και το απόγευμα έκανε πρόβες με τα παιδιά του νησιού. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη και του οφείλω πολλά.

Δεν χρειάστηκε ούτε δέκατο του δευτερολέπτου να το σκεφτώ όταν μου πρότεινε να δουλέψουμε μαζί. Εκτιμώ ιδιαιτέρως τη διαδρομή ως ανθρώπου και ως καλλιτέχνη. Η συγκεκριμένη συνεργασία μου έχει προσφέρει χαρά, αποτελεί μια όαση ομαδοσυνεργατικού πνεύματος, ασφάλειας και εμπιστοσύνης.

Πόσω μάλλον, με τα μέσα που κινήθηκα, χωρίς “μέσα” δηλαδή, αλλά αντιθέτως με πολλή δουλειά, με πολλές επιλογές που στόχευαν καθαρά στο “κέρδος” της εμπειρίας και δεν βασίστηκαν σε ένα οργανωμένο πλάνο ανέλιξης. Ακολούθησα μια συνειδητή διαδρομή πολλών συνεργασιών σε ετερόκλητους θεατρικούς “τόπους” που με υπομονή, αγάπη και περιέργεια μικρού παιδιού συνεχίζω καθημερινά.

Μόνο χαρά και ικανοποίηση μπορώ να νιώσω με το γεγονός ότι επανήλθαν στην τηλεόραση οι ελληνικές σειρές-παραγωγές. Αυτό δίνει εργασία σε πολλούς επαγγελματίες, πολλών κλάδων, σαφώς και ηθοποιών και αποτελεί μια πολύ τονωτική ανάσα για τον χώρο μας. Δεν μπορώ να πω πως είναι “άδικο” να αναγνωρίζεται χάρη σε έναν τηλεοπτικό ρόλο ένας επαγγελματίας με αξιόλογο βιογραφικό. Συχνά η έλλειψη τηλεοπτικού παρελθόντος αποτελεί συνειδητή επιλογή άλλωστε, ή απλώς αποτέλεσμα συγκυριών. Προτιμώ να σκέφτομαι πως η όποια αναγνωρισιμότητα μέσω της τηλεόρασης θα γεννήσει ένα ενδιαφέρον για το θέατρο σε ανθρώπους που ως τώρα δεν έτυχε να συν-κινηθούν μέσα σε θεατρικές αίθουσες. Κι αυτό μόνο κέρδος μπορεί να είναι για μια κοινωνία.

γνωρίζει να διαμορφώνει το κλίμα ελευθερίας και ασφάλειας που χρειάζεται ένας ηθοποιός για να ανθίσει. Έπειτα, οι χαρισματικοί ηθοποιοί της παράστασης είναι άνθρωποι από ετερόκλητα backgrounds που φέρουν ευγενικά αυτό που τελικά δημιουργεί μιαν αληθή απόδοση ενός κειμένου. Ταυτοχρόνως, όλοι οι συντελεστές στο Cartel συν-εργάζονται με κοινό όραμα, πρόκειται για μια οικογένεια που νοιάζεται. Έπειτα νομίζω είναι ο ίδιος ο τόπος, το θέατρο Cartel καθιστά την παράσταση αυτή ένα site-specific γεγονός, σε οποιοδήποτε άλλο θέατρο θα έχανε πολλή από τη δύναμή της και τέλος, το κείμενο που παρότι αναπροσαρμοσμένο εγείρει ζητήματα που αφορούν το σύγχρονο κάτοικο του πλανητικού χωριού.

στην αγγλική γλώσσα, στο πλαίσιο ενός μαθήματος που είχα με τη δασκάλα μου την Sue, και ενθουσιάστηκα. Μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση και μιαν αναρώτηση: Πόσο μόνοι είμαστε…

Είναι το φυσικό και φυσιολογικό να διαφέρουμε ο ένας από τον άλλο, όπως κάθε φύλλο ενός δέντρου είναι μοναδικό. Το ίδιο το “είναι” μας είναι ένα παλίμψηστο ετερόκλητων και αντιφατικών στοιχείων. Όλο το σύμπαν είναι στημένο πάνω στον πλουραλισμό και την ποικιλομορφία, όλη η τέχνη, η φιλοσοφία. Γεννήθηκα το 1982 σε ένα νησί όπου πρόλαβα τον απόηχο των ’70’s, όπου όλα ήταν αποδεκτά και οι άνθρωποι αγαπούσαν τη μοναδικότητα του καθενός. Αυτό που με σοκάρει είναι η έλλειψη αποδοχής αυτής και η τάση του ανθρώπινου “πολιτισμού” να θεσμοθετεί την κονσερβοποίηση.

Συχνά εγκλωβίζεται κανείς στις απαιτήσεις της εκάστοτε δουλειάς και χάνει, αδρανεί ως προς τις πρωτοβουλίες δράσης στον έξω, τον πραγματικό κόσμο. Αναγνωρίζω ότι μου συμβαίνει κάποτε αυτό. Ωστόσο έχω παρέες όπου συζητάμε σταθερά και πολύ πάνω στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο, κι έχω την τύχη να ζω σε ένα ενεργό κοινωνικά κτίριο-στο πλαίσιο της “γειτονιάς”.

είναι ότι ο κώδικας υποκριτικής είναι πολύ πιο λιτός εκεί, χρειάζεται αφαίρεση. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με σκηνοθέτες όπως ο Γιάννης Οικονομίδης, αντλώντας από την πειθαρχία και την οργανωτικότητά του.

Υπάρχει παντού, εντός κι εκτός. Έχω μια κιθάρα και συχνά τραγουδάω στο σπίτι αμανέδες ή παλιά ρεμπέτικα ή μπλουζ. Στους Dreamy Whispers εντάχθηκα πριν από τρία χρόνια, όταν ένα μέλος της μπάντας, ο Οδυσσέας Ιωάννου έφυγε για σπουδές στο Παρίσι. Έκτοτε τραγουδάω και κάνω φωνητικά πλάι στους εκλεκτούς δημιουργούς του σχήματος, την Ειρήνη Ψυχράμη, τη Βιργινία Φραγκούλατζη, τον Αποστόλη Ψυχράμη και τον Φώτη Παπαθεοδώρου.

των Nine Inch Nails, που έγινε γνωστό από την εξαιρετική εκτέλεση του Johnny Cash.