Δημήτρης Δεγαΐτης-Άνδρη Θεοδότου: ανεβάζουν το “Χωρίς Οικογένεια” στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης

Σταθεροί συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης τα τελευταία χρόνια, ο Δημήτρης Δεγαϊτης και η Άνδρη Θεοδότου έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό στην παιδική του σκηνή, καθώς ανεβάζουν έργα με πολλή φαντασία και ευρηματικότητα. Φέτος επέλεξαν και διασκεύασαν και ανέβασαν για πρώτη φορά στο θέατρο το αγαπημένο μυθιστόρημα του Εκτόρ Μαλό, «Χωρίς Οικογένεια», έναν «ύμνο» στην αξία της οικογένειας, που τοποθετείται στην ίδια κλίμακα με τη βαθιά, πραγματική φιλία.

Εμείς μιλήσαμε μαζί τους με αφορμή την παράσταση αυτή και τα 25 χρόνια που συμπληρώνει φέτος η παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης.

Δημήτρης Δεγαΐτης: Το θέατρο Τέχνης Κάρολος Κούν ανεβάζει φέτος το κλασικό βιβλίο του Έκτωρ Μαλό «Χωρίς Οικογένεια» σε θεατρική διασκευή της Άνδρης Θεοδότου και σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη.

Δημήτρης Δεγαΐτης : Συνήθως προτείνουμε 3 με 4 έργα ή ιδέες για την παιδική σκηνή στον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου και από ‘κει και πέρα συζητάμε τι μας αρέσει πιο πολύ, ποιο προφίλ θέλουμε να έχουμε για την συγκεκριμένη χρονιά στη παιδική σκηνή ή τι θεματολογία μας ενδιαφέρει να στηρίξουμε πιο πολύ.

Άνδρη Θεοδότου:  Φέτος θέλαμε να κάνουμε κάτι κλασικό. Είχαμε πολλά κατά νου, αλλά καταλήξαμε να βαραίνει η ζυγαριά στο «Χωρίς Οικογένεια». Δεν είχαμε ασχοληθεί ποτέ ξανά με Γάλλο συγγραφέα, το συγκεκριμένο βιβλίο είχε γίνει παλαιότερα, οπότε μας ενδιέφερε να το συστήσουμε στο παιδικό κοινό του σήμερα και το σημαντικότερο ήταν ότι έθιγε θέματα που μας ένοιαζε να γίνουν θέμα για συζήτηση στη τάξη. Ένα εξ αυτών ήταν το ερώτημα «Θα μπορούσε ένα παιδί να έχει δύο μαμάδες; Αυτή που το γέννησε και αυτή που το μεγάλωσε;»

Δημήτρης Δεγαΐτης:  Θέλουμε να πιστεύουμε πως ναι… μάλλον απέδωσαν καρπούς.  Υπάρχει κοινό που μας παρακολουθεί σταθερά και κοινό που προστίθεται στο ήδη υπάρχον. Το γεγονός ότι η παιδική σκηνή του Τέχνης γιορτάζει φέτος 25 χρόνια είναι δείγμα που μας δίνει φτερά να πούμε συνεχίζουμε.

Άνδρη Θεοδότου:  Ωραία ερώτηση. Εννοείτε πως υπάρχει διαχωρισμός στο θέατρο όσο αφορά στις ηλικίες. Είναι σαν τη ζωή. Η παιδική ηλικία, η εφηβεία, η ενηλικίωση…  Άλλα θέματα  μας απασχολούν σε κάθε φάση που περνάμε. Μεγαλώνεις και διαμορφώνεις κοινό κάθε φορά. Είσαι υπεύθυνος για τη διαμόρφωση ενός μελλοντικού θεατρόφιλου κοινού όπως είναι υπεύθυνος κάθε γονιός για το μεγάλωμα του παιδιού του. Υπάρχουν στάδια. Η τρυφερή ηλικία των 5 -6 ετών θέλει το παραμύθι της, ο έφηβος αρχίζει να εμβαθύνει τα κοινωνικά θέματα που τον περιβάλλουν… ο ενήλικας θέλει και τα δύο.

Άνδρη Θεοδότου: Το πιο ευαίσθητο, το πιο αυθόρμητο το πιο αληθινό…. γι’ αυτό μίλησα για υπευθυνότητα διαμόρφωσης μελλοντικού θεατρόφιλου κοινού πιο πάνω.

 Άνδρη Θεοδότου: Προσπαθήσαμε να μη μείνουμε στις σκληρές πλευρές της ζωής που διανύει ο Ρεμί ο μικρός μας ήρωας, να μη βουλιάξουμε μέσα τους, αλλά να δούμε συνολικά την πορεία του. Εξάλλου η ζωή ενός ανθρώπου έχει χαρές, λύπες, απογοητεύσεις… έτσι πορευόμαστε. Μαθαίνει λοιπόν πως η μητέρα του δεν είναι η πραγματική του μαμά, όμως δε σταματά να την αγαπά, ίσα- ίσα που την ευγνωμονεί ακόμα περισσότερο για την αγάπη που του προσέφερε απλόχερα και αυτό τους δένει περισσότερο. Στη διασκευή προσπαθήσαμε να προσθέσουμε  χιούμορ, συγκίνηση, αγάπη… Μας προβλημάτισε το βιβλίο, δε θέλαμε να πέσουμε στην παγίδα να δημιουργήσουμε ένα κείμενο μελό. Βασικό ρόλο έπαιξε και η σκηνοθετική γραμμή που είχε κατά νου ο Δημήτρης, η οποία περιόριζε τα σκηνικά αντικείμενα σε τρία, δηλαδή σε καρέκλες σκούπες και κουβάδες. Αυτά τα αντικείμενα δημιουργούν πάνω στη σκηνή τοπία ή σκηνικούς χώρους που κινούνται μέσα οι ηθοποιοί και εξυπηρετούν στη εξέλιξη της παράστασης. Το αποτέλεσμα φαίνεται πως μας δικαίωσε και τα σχόλια είναι θετικά, τα παιδιά ενθουσιάζονται και συμμετέχουν με χαρά.

Δημήτρης Δεγαΐτης:  Η Ελλάδα, η Ρωσία και η Δανία έχουν τα πιο σκληρά αιμοβόρικα παραμύθια στην Ευρώπη. Οι παππούδες μας διηγούνταν μύθους και μάλλον έβαζαν ελάχιστα όρια στην αυθεντικότητα της αφήγησης. Έχουμε με την Άνδρη μια αρκετά μεγάλη συλλογή παραμυθιών, θρύλων και μύθων από όλο τον κόσμο. Κάθε φορά που αναζητούμε κάτι για την δουλειά μας ή μελετάμε κάποιο θέμα, οι εκπλήξεις είναι απανωτές όσο αφορά στην ωμότητα του γραπτού λόγου. Πριν λίγο καιρό ψάχναμε κάτι για τον θάνατο ως θέμα και πως μπορούμε να το εντάξουμε σε μια διασκευή. Διαβάζω λοιπόν «…έπιασε το σπαθί της η Μάσα και του έκοψε χράτς το κεφάλι… και αυτό κύλισε στη γη αφήνοντας πίσω του έναν “δρόμο αίμα”. Μετά το άρπαξε και το πέταξε  μακριά…» Όλα τα πιο πάνω σε παιδικό παραμύθι για παιδιά από 5 ετών… Έτσι έγραφε το οπισθόφυλλο.

Άνδρη Θεοδότου: Ένα κλασικό έργο με μια πολύ καλή διασκευή μπορεί να γίνει θεατρική παράσταση για παιδιά από 5 ετών και άνω. Όσο αφορά τώρα στη τραγωδία είναι στη δικαιοδοσία κάθε γονέα να επιλέξει την στιγμή που το παιδί του θα έρθει σε επαφή με το είδος. Η κόρη μας είδε πρώτη φορά τραγωδία σε ηλικία 9 ετών. Δεν κατάλαβε πολλά αλλά μας βομβάρδισε με ερωτήσεις και ήταν μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε όλοι μαζί τον μύθο των Ατρειδών.

Δημήτρης Δεγαΐτης: Αν αντιμετωπίζουν τα παιδιά στα ίσα και με αλήθεια βέβαια και μπορούν. Είναι άδικο να σνομπάρουμε το παιδικό θέατρο. Όλοι υπήρξαμε παιδιά.

Άνδρη Θεοδότου:  Νομίζω πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος και πολλές καλές παιδικές παραστάσεις που σέβονται το παιδί και τα θέλω του.

Δημήτρης Δεγαΐτης : Υγεία πάνω από όλα για να μπορούμε να συνεχίζουμε. Αγαπάμε πολύ και οι δύο τα παιδιά. Η ενασχόληση μας με το παιδικό θέατρο θέλουμε να συνεχίσει .Έχουμε ιδέες που θα θέλαμε να τις δούμε να ζωντανεύουν κάποτε στη σκηνή. Ευχόμαστε να τα καταφέρουμε.

Στην παράσταση υπάρχει ζωντανή μουσική ενώ σημειώνεται ότι πριν την έναρξη του έργου τα παιδιά θα μπορούν να έρθουν σε επαφή με  έκθεση που θα τα υποδέχεται στο φουαγιέ του θεάτρου και θα αφορά στο έργο και τη ζωή του Μαλό.