Η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης προτείνει «μια κούπα κεράσια»…

Τι θα μπορούσε να περιέχει μια κάψουλα που απογειώνεται προς το άγνωστο, αποτελώντας ένα διαβατήριο για να «συστηθούν» οι κάτοικοι της Γης σε κατοίκους άλλων γαλαξιών; Τι θα μπορούσε να περιέχει ώστε οι παραλήπτες της να πάρουν μια ιδέα για τους αποστολείς, για την εικόνα τους, τις ιδέες τους, τις αντιλήψεις τους, τον πολιτισμό τους, τον τρόπο ζωής τους;

Δώδεκα Έλληνες και ξένοι εικαστικοί επιχειρούν να δώσουν τη δική τους απάντηση μέσα από την ομαδική έκθεση «Just a bowl of cherries», σε επιμέλεια Νικόλα Βαμβουκλή, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο της 7ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και θα φιλοξενηθεί στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, στην Αποθήκη Β1, στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, από τις 7 Δεκεμβρίου 2019 έως τις 16 Φεβρουαρίου 2020.

Με την πρότασή τους οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες στην έκθεση κάνουν μια «Στάση» –σύμφωνα και με τη θεματική της φετινής διοργάνωσης– για να αναστοχαστούν και να προχωρήσουν σε έναν επαναπροσδιορισμό των αξιών του κόσμου μας, θέτοντας ερωτήματα όπως: Ποιες είναι οι προτεραιότητες μας στη νέα αυτή τεκμηρίωση; Θα προβάλλουμε μια εξιδανικευμένη εκδοχή της πραγματικότητάς μας; Σε ποια γλώσσα θα επικοινωνήσουμε με τον άγνωστο παραλήπτη του μηνύματος;

Με αφορμή τις πλάκες των διαστημικών σκαφών Pioneer, των πρώτων τεχνητών αντικείμενων που δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με στόχο να βγουν από το ηλιακό μας σύστημα, η έκθεση επιχειρεί να λειτουργήσει με τη σειρά της ως ένα είδος κάψουλας. Οι πλάκες εκείνες σχεδιάστηκαν από την αμερικανίδα καλλιτέχνη Linda Salzman Sagan (σύζυγο του επικεφαλής της αποστολής της NASA αστρονόμου Carl Sagan) ως ένα εικονογραφημένο μήνυμα ειρήνης και φιλίας της ανθρωπότητας προς το Σύμπαν. Ο λιτός σχεδιασμός τους περιλάμβανε τις μορφές ενός άντρα και μιας γυναίκας, όπως και διαγράμματα, τα οποία υποδείκνυαν πλανητικές θέσεις και συγκρίσεις μεγεθών. Όπως αναμενόταν, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις σχετικά με τις δυο ανθρώπινες μορφές. Η κριτική επικεντρώθηκε στην αποτυχία μιας παν-φυλετικής εμφάνισης, την απαθή διάθεση της γυναίκας σε σύγκριση με έναν άντρα που χαιρετά, την απόκρυψη σωματικών χαρακτηριστικών, την παντελή έλλειψη επαφής και την απουσία άλλων μορφών ζωής.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την εκτόξευση των πλακών Pioneer, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες συγκεντρώνουν μια νέα επιλογή μαρτυριών της σημερινής κοινωνίας και ταυτόχρονα αναλύουν τι θα πρέπει να διατηρηθεί για τις μελλοντικές γενιές. Η έκθεση δεν αποσκοπεί σε μια εξαντλητική λίστα αντικειμένων αλλά επιχειρεί να τονίσει τις ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ σωμάτων, χώρων και εμπειριών σε μια περίοδο υπαρξιακών, κοινωνικών και ιδεολογικών μαχών.

Η καλλιτεχνική έρευνα εστιάζει τόσο στην δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα, επισημαίνοντας την ανάγκη για άμεση παγκόσμια δράση. Μεταξύ άλλων, στην έκθεση παρουσιάζονται ιστορικά έργα πρωτοπόρων καλλιτεχνών όπως η Laurie Anderson και ο Julien Blaine, νέες αναθέσεις από τους ανερχόμενους Tamara MacArthur, Γιώργο Μαραζιώτη και Χρήστο Δεληδήμο αλλά και αρχειακό υλικό της NASA. Συμμετέχουν ακόμη οι καλλιτέχνες: Gary Colclough, Kiluanji Kia Henda, Γιώργος Μαραζιώτης, Andrea Pugiotto, Virginia Russolo, Federica Sasso, Helge Skodvin, Julius von Bismarck.

Η έκθεση εγκαινιάζεται το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019, στις 19.00. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα πραγματοποιηθεί η περφόρμανς μακράς διαρκείας «And Baby I Just Melt Away, Fall Like Rain» της Tamara MacΑrthur. Μετά τις πρόσφατες παρουσιάσεις της στην Tate Britain και στο Μουσείο MAXXI, η νέα γερμανίδα καλλιτέχνις δημιουργεί μια εγκατάσταση ειδικά για MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, που φιλοξενεί μια διαδραστική εμπειρία για τους επισκέπτες.