Μαρία Ναυπλιώτου: Πλέον θεωρώ εφικτή την ευτυχία

Στο κατώφλι του θεάτρου «Δημήτρης Χορν» έχουν κιόλας αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρώτοι θεατές της απογευματινής παράστασης της Τετάρτης. Κάποιοι από αυτούς θα γεμίσουν ασφυκτικά το καμαρίνι της μετά το τέλος του «Masterclass». ‘Ετσι γίνεται κάθε μέρα. Προς το παρόν, στο ίδιο αυτό καμαρίνι, η Μαρία Ναυπλιώτου σερβίρει τσάι και μελομακάρονα με σοκολάτα. Από την θαλπωρή του καναπέ, παρατηρώ τον χώρο γύρω: Το μαύρο φόρεμα της Κάλλας ν’ αντανακλά το είδωλο του στον απέναντι καθρέφτη, οι υπέρκοψες γόβες της σε περίοπτη θέση και πολλά ακόμα μικρά προσωπικά αντικείμενα που συνθέτουν την καθημερινότητα μιας ηθοποιού πριν εκτεθεί στη σκηνή.

Η Μαρία Ναυπλιώτου, επίσης ντυμένη στα μαύρα με μιαν εκθαμβωτική απλότητα, εξηγεί πως μόλις φέτος έχει αρχίσει ν’ απολαμβάνει την επιτυχία των απανωτών sold out. «Πέρυσι ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία μου ώστε πέρασα το χειμώνα νομίζοντας πως θα καταστρέψω το έργο και την παράσταση. Φέτος, έχω μικρότερη αγωνία και μεγαλύτερη χαρά. Παρότι δεν είχα παίξει ποτέ ξανά σε μια παράσταση για περισσότερους από 2-3 μήνες».

Τα τελευταία χρόνια στο θέατρο κάνει άλματα, είναι πια περιζήτητη και πρόσωπο κοινής αποδοχής. Ομολογεί πως έχει μπει σε μια πιο ώριμη περίοδο σκέψης και συνειδητότητας, κι αυτό μοιάζει να φορτίζει δημιουργικά και την πορεία της στο θέατρο. Που θα την οδηγήσει δεν ξέρει· είναι όμως αισιόδοξη ότι η ευτυχία δεν είναι άπιαστο όνειρο για εκείνη.

Μεσάτο ολόμαλλο κρεπ φόρεμα (LOLA). Δερμάτινα μποτάκια (ΝΑΚ). Ρολόι (FOLLI FOLLIE).

Yποθέτω πως έχει να κάνει μ’ ένα υπαρκτό πρόσωπο και όσα το ξεπερνούν. Θίγουμε ένα κομμάτι ζωής της Μαρία Κάλλας που δεν είναι τόσο γνωστό κι αυτό σχετίζεται με την ανάγνωση του Οδυσσέα (Παπασπηλιόπουλου). Παρουσιάζεται ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που όλοι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Είναι μια γυναίκα πονεμένη, διαμελισμένη, που δικαιώνεται πλήρως. Από την άλλη μεριά, το «Masterclass» στις ρωγμές του μιλάει για μεγάλα υπαρξιακά θέματα, όπως η απώλεια, που είναι αδύνατον να μην αγγίζουν οποιονδήποτε άνθρωπο.

Απ’ όταν ξεκίνησα ο κόσμος παρακολουθούσε τις δουλειές στις οποίες συμμετείχα. Άρα μ’ έναν τρόπο παρακολουθούσε κι εμένα. Αισθάνομαι πως εκτίμησε ότι ήμουν πολύ τίμια σε όσα ήθελα να κάνω, ότι αφοσιώθηκα στο θέατρο από τα 15 μου χρόνια και το αντιμετώπιζα σαν το άλλο μου σπίτι. Με αυτή την έννοια, υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και ξανάρχονται – και με κάποιους από αυτούς γνωριζόμαστε κιόλας. Δεν ξέρω αν αυτό μεταφράζεται στο δικό μου κοινό.

Παλτό από αγκόρα και μετάξι (LOLA). Δερμάτινα μποτάκια (ΝΑΚ). Οπάκ καλσόν (CALZEDONIA).

Από ένα σημείο και μετά, άλλαξαν πολλά πράγματα μέσα μου, τόσο σε ανθρώπινο όσο σ’ επαγγελματικό επίπεδο. Άρχισα να μην φοβάμαι να εξερευνήσω δικές μου υπαρξιακές πτυχές, να μην φοβάμαι την, κατά μέτωπο, συνάντηση. Καθώς ο δρόμος στη ζωή μου ήταν αρκετά δύσκολος, πήρα τα μαθήματα μου, επέτρεψα στον εαυτό μου να πενθήσει και ν’ “ανοίξουν” κι άλλες περιοχές. Η έλλειψη φόβου άλλαξε και τον τρόπο που στεκόμουν πάνω στη σκηνή. Σταμάτησα να προσποιούμαι ή να υποδύομαι κάτι κι άρχισα να θέλω να είμαι κάτι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «έμπαινα» στο ρόλο. Απλώς επέτρεπα να μου συμβούν περισσότερα πράγματα όταν συνδιαλλεγόμουν μ’ έναν ρόλο. Προσπάθησα να συμπάσχω με τους ρόλους, όσο κι αν αυτό κοστίζει. Παλιότερα είχα μια ιδέα για κάθε ρόλο, τώρα προσπαθώ να μην έχω καμία ιδέα για τον κάθε ρόλο. Όσο πιο πολύ αφήνω τον εαυτό μου να αισθάνεται, τόσο οι συναντήσεις μου είναι πιο ουσιαστικές. Στη ζωή όσο και στο θέατρο.

Σταμάτησα να προσποιούμαι ή να υποδύομαι κάτι κι άρχισα να θέλω να είμαι κάτι

Βιώνω μια περίοδο όπου θεωρώ εφικτή την ευτυχία.

Τα συναισθήματα – τα οποία πρέπει να νιώθεις και να εκφράζεις. Η χαρά και το γέλιο με όσους αγαπάς. Μια χαλαρή καθημερινότητα, η οποία δεν έχει εμπόδια στην επικοινωνία της.

Δεν ξέρω· αλλά σίγουρα κάνω πράγματα τα οποία με χαροποιούν και προσβλέπω σ’ ένα καλύτερο αύριο. Αλήθεια στο λέω.

Πλεκτό ζιβάγκο και πόντσο από μαλλί και κασμίρ (LOLA). Οπάκ καλσόν (CALZEDONIA). Bραχιόλι (ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΡΑΜΠΤΗ).

Απέναντι στους ανθρώπους που αγαπώ και είναι παρόντες στην ζωή μου φροντίζω να είμαι ειλικρινής. Κάποτε συνέχιζα επί ματαίω να είμαι παρούσα στις ζωές ανθρώπων που δεν ήταν… παρόντες. Πλέον, διακόπτω την επαφή χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω πίσω.

Εκείνο που μου δίδαξε η συνάντηση μου με την Μαρία Καλογεροπούλου είναι πως από πολύ νωρίς πρέπει ν’ αρχίσεις να φροντίζεις τη ζωή σου, το αθέατο κομμάτι. Να συνδιαλλέγεσαι με τη δημιουργία χωρίς να ξεχνάς πως η ζωή θα σου προσφέρει εκείνα τα στηρίγματα για να βιώσεις την ευτυχία.

‘Ισως στην αρχή· που δεν ήξερα τι μου γινόταν και είχα την επιθυμία αλλά και την αγωνία να καταλάβω τι είναι το θέατρο. Ωστόσο, δεν υπήρξα ποτέ αποκομμένη ή απομωνομένη από το υπόλοιπο κομμάτι της ζωής μου.

Το θέατρο είναι πολύ σημαντικό για την δημιουργικότητα, την αυτοπραγμάτωση, για την ανεξαρτησία και την ελευθερία μου.

Ήταν και είναι πολύ σημαντικό για την δημιουργικότητα μου, τη αυτοπραγμάτωση μου, για την ανεξαρτησία και την ελευθερία μου. Το θέατρο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο να αισθάνομαι αξιοπρεπής. Κι όχι σε σχέση με την επιτυχία, αλλά καθαρά με το δημιουργικό κομμάτι της.

Πουλόβερ two tone και παντελόνι skinny σε cotton blend καμπαρντίνα (LOLA).

Ου! Μου συνέβαινε για πολλά χρόνια. Από τη μια ήταν αντίβαρο, καταφύγιο και διαφυγή. ‘Ηταν σωτηρία. Αλλά από την άλλη, το αίσθημα της μοναξιάς μεγάλωνε μέσα μου.

Η αλήθεια είναι ότι ο επαγγελματικός χώρος εξαρτάται από εμάς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον προσωπικό. Αντίθετα, οι προσωπικές σχέσεις είναι πολύ πιο δύσκολες γιατί οι συμπεριφορές, οι αντιδράσεις, οι προσδοκίες μπορεί να διαψευστούν από τη μια στιγμή στην άλλη.

‘Οχι, ακριβώς. Απλώς δεν πιστεύω πια ότι κάποιες σχέσεις διαρκούν για πάντα. Κι αυτό ήταν ένα άλλο πένθος, μιαν άλλη απώλεια.

‘Ολη μου τη ζωή προσπαθούσα να δημιουργήσω μια σχέση με τον εαυτό μου.

Ναι. Πάντως, άφησα τον εαυτό μου να βιώσει τη δύναμη της απώλειας, τον πόνο και το σκοτάδι που επιφέρει. Και βγαίνοντας από αυτές δεν φοβάμαι πια. Δεν φοβάμαι αν θα πληγωθώ, αν δεν πάρω κάτι πίσω από αυτά που θα δώσω. Το μόνο που φοβάμαι είναι να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ.

Ναι, είμαι. Γιατί νομίζω πως μόνο μέσα από αυτόν τον δρόμο καταλαβαίνεις ποιος είσαι. ‘Οποιος επιτρέψει στον εαυτό του να βιώσει τον πόνο και το πένθος δεν θα πάθει τίποτα. Αν όμως απομονωθεί – φοβούμενος ότι θα πονέσει ή θα προδοθεί – είναι σίγουρο πως θα πάθει κάτι. Και δεν έχει καμία πιθανότητα θα βρει την ευτυχία.

Ασφαλώς! Μου έχει τύχει να ματαιωθώ, να απογοητευτώ. Άλλα περίμενα κι άλλα μου ήρθαν. Αναγκάστηκα να πω «γεια». Αλλά αυτό με έκανε πιο δυνατή, πιο πεισματάρα και πιο αισιόδοξη ότι η επιδίωξη της ευτυχίας είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, είμαι πιο σίγουρη από ποτέ.

Πλεκτό ζιβάγκο και skinny δερμάτινο παντελόνι (LOLA).

Είμαι τυχερή γιατί έχω ανθρώπους στη ζωή μου που με έχουν αγαπήσει πολύ και με αγαπούν ακόμα. Κι αν αισθανθούν ότι κινδυνεύω από κάτι είναι πάντα εκεί. ‘Ομως, θέλω να πω ότι κι εγώ έχω αγαπήσει πολύ.

Όσο μεγαλώνω έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση

Είμαι ο τύπος της παρέας, θέλω να είμαι μέσα σε παρέες. Αλλά διαθέτω και χρόνο για τον εαυτό μου. ‘Εχοντας δημιουργήσει μια σχέση με τον εαυτό μου, τότε δεν αισθάνομαι ποτέ μόνη.

Καθόλου! Δεν σου μιλάω από τη θέση του ανθρώπου που έχει βρει την ευτυχία. Όμως, όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να δημιουργήσω μια σχέση με τον εαυτό μου. Κι αυτό το προσπαθούσα με πάρα πολύ μεγάλο κόπο και μεγάλα βάσανα. Και κάθε φορά, εκεί που έλεγα ότι είμαι καλά, τελικά συνειδητοποιούσα ότι απλώς είχα βρει ένα ξέφωτο· συνεπώς έπρεπε να συνεχίσω την διαδρομή μέσα στο σκοτεινό δάσος. Αλλά δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα βγω σ’ ένα φωτεινό μέρος. Κι εγώ αισθάνομαι πως αν δεν είμαι ήδη εκεί, τουλάχιστον πλησιάζω. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν υπάρχουν κάποιοι ανθρώποι στη ζωή μου, αλλά με το τι επιθυμώ και τι επιδιώκω.

Πλεκτό ζιβάγκο και skinny δερμάτινο παντελόνι (LOLA).

Νομίζω πως έχω, ναι. ‘Οσο μεγαλώνω έχω και περισσότερη. ‘Οταν μπαίνεις σ’ ένα επαγγελματικό στίβο που δεν τον γνωρίζεις – όπως εγώ μπήκα στα 26 μου στο θέατρο – είναι πολύ πιο εύκολο να υπάρξουν στιγμές που θα καταποντιστεί η αυτοπεποίθηση σου. Τώρα πια, δεν καταποντίζεται η αυτοπεποίθηση μου. ‘Ισως έχω αμφιβολίες – αλλά μέχρι εκεί. Κι αυτό μου επιτρέπει ν’ αποχαιρετώ, να βάζω όρια, να μην σκέφτομαι τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μένα. ‘Οταν ήμουν μικρότερη μ’ ενδιέφερε να εξηγηθώ, ν’ απολογηθώ, να ξέρουν όλοι ότι είμαι καλό παιδί. Τώρα πια, δεν με απασχολεί. Αρκούμαι σε αυτούς που μπορούν να το καταλάβουν.

Οι άνδρες δεν μας πειράζουν πια στο δρόμο κι έτσι δεν έχω κάποια απόδειξη! Πάντως, αν κάτι τονώνει την αυτοπεποίθηση μου είναι αγάπη των δικών μου ανθρώπων και η διάθεση τους να είναι παρόντες στη χαρά μου. Θέλω να αναφέρω ένα παράδειγμα: Η φίλη μου, Ζέτα Δούκα με συνόδεψε στα βραβεία του «Αθηνοράματος»· κι ενώ είχε οικογενειακές υποχρεώσεις μου είπε «θα έρθω μαζί σου γιατί θέλω να είμαι εκεί στη χαρά σου». Πως να μην έχεις αυτοπεποίθηση με μια τόσο γενναιόδωρη φίλη;

Πολλοί στέκονταν στην εμφάνιση μου, την σχολίαζαν σε σημείο που άρχιζα να έχω μια απολογητική στάση.

Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Χρειάστηκε να μπω στο θέατρο -γιατί η εμφάνιση στο χορό δεν έχει καμία σημασία- ώστε ν’ αντιληφθώ πως κάτι σημαίνει η εξωτερική μου εμφάνιση. Στο χορό είτε είχες κεφάλι, είτε όχι, ήταν το ίδιο πράγμα. Έρεπε να έχεις συγκεκριμένο βάρος και δεν ένοιαζε κανέναν αν έχεις ωραία μέση ή καλλίγραμους γοφούς. Το κεφάλι σου -όσο ωραίο κι αν ήταν- χρειαζόταν μόνο για να συνοδεύει σωστά τις κινήσεις του σώματος. Η ομορφιά ήταν μια υποκειμενικότητα που ο χορός δεν την αναζητούσε, δεν την έψαχνε. Το τελευταίο που κοιτούσαν σε μένα ήταν αν είμαι όμορφη ή άσχημη. ‘Οταν, λοιπόν, μπήκα στο θέατρο κι άρχισαν να ασχολούνται με την εξωτερική μου εμφάνιση, εξεπλάγην.

Σαφώς, και δεν κοιτούσα τον ευατό μου στον καθρέφτη με αδιαφορία. Απλώς δεν του είχα δώσει καμιά βαρύρητα.

‘Ηταν σοκ. Είδα κι άλλα πράγματα που μέχρι τότε κανείς δεν μου είχε επισημάνει. Πράγματα που, ωστόσο, είχαν και μια αρνητική χροιά η οποία με είχε ενοχλήσει πολύ. Πολλοί στέκονταν στην εμφάνιση μου, την σχολίαζαν σε σημείο που άρχιζα να έχω μια απολογητική στάση. Άλλοτε, ήταν σκληροί απέναντι μου θεωρώντας ότι μια όμορφη κοπέλα δεν έχει ταλέντο – έκαναν τέτοιου τύπου στερεοτυπικές αναγνώσεις. Ευτυχώς, οι περισσότεροι συνεργάτες μου κατάλαβαν γρήγορα ποια ήμουν και ότι δεν έπαιζα τα χαρτιά μου στην εξωτερική μου εμφάνιση. ‘Οπως στο χορό, έτσι και στο θέατρο δούλεψα σαν το σκυλί, έκανα πολύ συγκεκριμένες επιλογές για να εξελιχθώ και να καταφέρω να γίνω μια καλή ηθοποιός.

Πλεκτό ζιβάγκο και πόντσο από μαλλί και κασμίρ (LOLA). Δερμάτινα μποτάκια (ΝΑΚ). Οπάκ καλσόν (CALZEDONIA). Bραχιόλι (ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΡΑΜΠΤΗ).

Μεγαλώνω. Υπάρχουν διαφορές και τις βλέπω. Υπάρχουν αλλαγές που όταν πριν από μια δεκαετία άρχισα να παρατηρώ, τρόμαξα. Δεν φανταζόμουν ότι το μεγάλωμα θα συμβεί και σε μένα· νόμιζα πάντα ότι θα συμβεί στους άλλους. Αυτό σιγά – σιγά – και μέσα από μια δυσάρεστη διαδρομή -άλλαξε. Και αναγκάστηκα να πω «πάμε παρακάτω». Όμως, ακόμα με κοιτάζω με τρυφερότητα. Κι όταν καμιά φορά φτιάχνομαι λίγο παραπάνω μπορεί να με κοιτάξω στον καθρέφτη και με θαυμασμό. Λέω, «καλή είσαι».

Ναι, τον αγαπάω τον εαυτό μου και τον προσέχω. Πιστεύω ότι από το σώμα ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Μην ξεχνάς πως με βιογραφικό χορεύτριας έχω εγκατεστημένη μια νοοτροπία δεν φεύγει εύκολα. Συνεπώς, γυμνάζομαι για να είμαι σε εγρήγορση στη σκηνή και γενικά ακούω, υπακούω και φροντίζω το σώμα μου.

Το πιο σημαντικό είναι να εξελιχθώ. ‘Εχω ανυπομονησία να προχωρήσω.

Αυτό που, πλέον, μπορώ να πω είναι πως είμαι ηθοποιός. Γιατί αν με ρωτούσες το ίδιο πράγμα στα δέκα πρώτα χρόνια μου στο θέατρο θα απαντούσα πως «είμαι χορεύτρια». ‘Αργησα να διώξω την πρώτη μου ιδιότητα. Πάντως, κάθε φορά προσπαθώ σκληρά και από το μηδέν. Είναι λάθος – όσο κι αν έχεις κοπιάσει – να πιστεύεις ότι έχεις φτάσει κάπου. Γι’ αυτό και κάθε φορά γυρνάω στον σκηνοθέτη για βοήθεια.

Ναι, πολύ.

Ο Οδυσσέας (Παπασπηλιόπουλος) μου έχει υποσχεθεί ότι μια μέρα θα με βγάλει στην κωμωδία.

‘Οχι με τρέλα. Δεν ξέρω πως γίνεται η κωμωδία· άρα τη φοβάμαι. Νομίζω πως θα περάσω πιο δραματικά ψάχνοντας ένα κωμικό ρόλο από ότι να αναζητώ ένα δραματικό ρόλο.

Φόρεμα με γραβάτα (LOLA). Πέδιλα (ΝΑΚ). Δαχτυλίδι (ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΡΑΜΠΤΗ).

Το πιο σημαντικό είναι να εξελιχθώ. ‘Εχω ανυπομονησία να προχωρήσω.

‘Οχι. ‘Ολα τα βήματα που έκανα στη δουλειά και στις προσωπικές μου σχέσεις – παρότι είχαν μεγάλο κόπο, είχαν αποτυχία και απογοήτευση – ήταν επιλογή μου και ποτέ δεν απέδωσα ευθύνες σε άλλους. Δεν κατηγόρησα κανέναν για την αποτυχία μου. Εγώ έφταιγα με την έννοια ότι εκείνη τη στιγμή, αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσα να κάνω κι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος που μπορούσα να το διαχειριστώ. ‘Ετσι βοήθησα τον εαυτό μου να πάρει μαθήματα από αυτό και να βγω όλο και περισσότερο προς τους ανθρώπους.

Δεν φανταζόμουν ότι το μεγάλωμα θα συμβεί και σε μένα· νόμιζα πάντα ότι θα συμβεί στους άλλους.

Είναι αλήθεια.

Οι γονείς μου, μου εμφύτευσαν μια πίστη πως ό,τι και να κάνω στη ζωή μου θα τα καταφέρω. Κι ας μην είχε καμία βάση, ήταν απλώς αξίωμα! Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κατάφερνα παντού ή ότι ήμουν η καλύτερη. ‘Ομως, αυτή η πίστη με βοηθούσε να σηκωθώ όταν έπεφτα.

Να μην σταματήσω να είμαι αυτή που είμαι, να μην σταματώ να δίνω αυτά που μπορώ να δώσω, να παίρνω το ρίσκο μιας σχέσης, να αποχωρώ όταν οι άλλοι δεν μπορούν να εκτιμήσουν και να προσέχω πολύ τι λέω. Γι’ αυτό και, όταν συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει λάθος, ζητάω πάντα συγνώμη.