Πέντε (ή και παραπάνω) παραστάσεις που θα θυμάμαι από το 2019

‘Ο,τι αρχίζει με θέατρο, τελειώνει με απολογισμό. ‘Οπως αρχίσαμε τη χρονιά, έτσι και θα την ολοκληρώσουμε, εμείς οι τακτικοί, αφοσιωμένοι, μανικοί, επαγγελματίες θεατές της θεατρικής πράξης. Για μια ακόμα χρονιά, δημοσιογράφοι από εφημερίδες, κανάλια, free press έντυπα, περιοδικά και sites συσπειρωνόμαστε γύρω από τον απολογισμό του Monopoli, σταχυολογώντας τις θεατρικές αναμνήσεις που έμειναν ανεξίτηλες και χαρακτήρισαν την σεζόν 2018-2019.
Γράφουμε οι (σε αλφαβητική σειρά):

«Ξύπνα Βασίλη» στο Εθνικό θέατρο.

Μανώλης Βαμβούνης, blogger – ιδρυτής του «gkoultoura»

•  Άνθρωποι και Ποντίκια (Cartel, σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης) Ωμή ευαισθησία μέσα σε σκληρότητα. Ένας νέος τρόπος θεατρικής προσέγγισης: Η ομάδα του Cartel ξαναγράφει κάθε βραδιά πάνω στη σκηνή το έργο, μεταφέροντας το αδυσώπητα στο τώρα μας.
• Αλάσκα (Vault Πολυχώρος, σκηνοθεσία: Γιάννης Κεντρωτάς). Ωμή ευαισθησία μέσα σε ακραία γελοιότητα. Οι κωμωδίες των Lorem Ipsum είναι ακραία τραγικές και τα δράματα τους υπέρογκα γελοία. Και ανάμεσα στα δυο είδη συμβαίνει ένα θαύμα θεάτρου δωματίου.
• Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης). Οι έλληνες δημιουργοί μπορούν ακόμα να επανεφεύρουν ριζικά τι είναι/δεν είναι θέατρο, τι είναι/δεν είναι σινεμά, με μια ταινία που γυρίζεται/προβάλλεται ζωντανά κάθε βραδιά από ηθοποιούς + κάμερα κυριολεκτικά εγκλωβισμένους μέσα στο λευκό πανί.
• Απλή Μετάβαση (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία: Μίνως Θεοχάρης). Επιτέλους νέο ελληνικό musical από το εκπληκτικό δίδυμο Καραμουρατίδη-Ευαγγελάτου, με ένα τιτάνιο ρεπερτόριο από all-new, instant classic τραγούδια.
• Χρύσιππος (Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία: Θάνος Σαμαράς). Κάποιοι θα έλεγαν ότι το να αντικαταστήσεις τον ήρωα σου με ένα τεράστιο λούτρινο sock monkey με τεράστιο πουλί είναι too much, εγώ πάλι λέω not enough. Χρειαζόμαστε θέατρο τέτοιας προσεγμένης αισθητικής που να τολμάει ακόμα αληθινά.
• + Μήδεια – Φόνισσα (Ρωμαϊκή Αγορά, σκηνοθεσία Θέμης Θεοχάρογλου). Queer ματιά στο αρχαίο ελληνικό δράμα σε ανοιχτό αρχαιολογικό χώρο, από μια ομάδα νεαρών drag queens, με ακομπλεξάριστη queer χιουμοριστική ματιά και υπέρογκη drag δραματικότητα/επιτελεστικότητα.

«Κωμωδία των παρεξηγήσεων» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Ματίνα Καλτάκη, γράφει στην «Καθημερινή» και εργάζεται στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ

Οι περισσότερες παραστάσεις που είδα την σεζόν 2018-19 είχαν επί μέρους στοιχεία που μου άρεσαν, ή είχαν ενδιαφέρον, αλλά ως σύνολο υπήρξαν προβληματικές. Κι επειδή μία παράσταση είναι σύνθεση δημιουργών διαφορετικών τεχνών, συμβαίνει και η συμβολή κάποιων συντελεστών δεν βρίσκει την αναγνώριση που αξίζει αν το τελικό/συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι αρκούντως ικανοποιητικό. Είναι άδικο, αλλά αναπόφευκτο. Αυτές που ξεχωρίζω ως πλήρεις ή πληρέστερες σκηνικές προτάσεις είναι: Άνθρωποι και ποντίκια, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη (Cartel) Ξύπνα Βασίλη, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη (Εθνικό Θέατρο) Η κωμωδία των παρεξηγήσεων σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου (Θέατρο Βασιλάκου) Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη (Θέατρο Τέχνης), Θείος Βάνιας σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγγανάρη (ΚΕΤ) Μίμοι, σε σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου (Σφενδόνη) Άμλετ του Έκτορα Λυγίζου (Θέατρο Νέου Κόσμου).
Ελάχιστες ήταν οι παραστάσεις Ελλήνων δημιουργών που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ Αθηνών, οδηγώντας πολλούς εξ ημών, των συστηματικών θεατών, να μιλάμε για εξάντληση του μοντέλου των πολλών μικρών παραγωγών που στην πραγματικότητα αναπαράγουν την προβληματική συνθήκη των παραστάσεων χαμηλού/μηδενικού προϋπολογισμού της χειμερινής σεζόν. Καιρός να δοκιμαστεί άλλη πρακτική, μήπως και ξεφύγει το ελληνικό θέατρο από τον χυλό της μετριότητας.

«Ηλέκτρα/Ορέστης» στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Αναστασία Καμβύση, γράφει στο «Marie Claire»

• Η σκηνοθεσία: Η Κωμωδία των παρεξηγήσεων (Θέατρο Βασιλάκου) του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου Η Ευαγγελάτου δεν σκηνοθετεί απλώς, αλλά φτιάχνει κάθε φορά έναν κόσμο για το έργο με το οποίο ασχολείται. Ερμηνείες, κοστούμια, ήχοι, κάθε σκηνή ήταν και μία έκπληξη.
  Το υπερθέαμα: Τραβιάτα (Ωδείο Ηρώου Αττικού) του Τζουζέπε Βέρντι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Είδα και τις δύο θαυμάσιες διανομές με τις φοβερές και τρομερές Λιζέτ Οροπέσα και Μαρία Μούντρυακ στον επώνυμο ρόλο, αλλά θα σταθώ στους Έλληνες βαρύτονους Δημήτρη Πλατανιά και Τάση Χριστογιαννόπουλο, που ήταν τόσο εξαιρετικοί που όσοι είδαν μόνο τον έναν από τους δύο, κάτι έχασαν.
  Η ανάγνωση του έργου: Οθέλλος (Θέατρο Τέχνης) του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. Βλέποντάς το ήταν σαν να ξαναδιάβαζα το έργο, ανακάλυψα πράγματα που δεν είχα προσέξει ή σκεφτεί βλέποντας μια παράσταση που στήθηκε με σεβασμό αλλά και ανατρεπτική διάθεση, μια παράσταση που απευθυνόταν σε όλες τις αισθήσεις, απεγκλωβισμένη από πρέπει.
  Μία τελείως άλλη αίσθηση της σκηνής: Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό θέατρο) του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Ο σκηνοθέτης, η Θεοδώρα Καπράλου (διασκευή) και ο Πάρις Μέξης (σκηνικά, κοστούμια, video) έκαναν μαγική δουλειά. Υπέροχες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με Γιώργο Γάλλο και Γιώργο Παπαγεωργίου να πρωτοστατούν.
  Το νέο ελληνικό έργο, ένα μιούζικαλ: Απλή Μετάβαση (Εθνικό θέταρο) των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη σε σκηνοθεσία Μίνωα Θεοχάρη. Ωραίες φωνές, ωραίες ερμηνείες (τι θηρίο η Μαρία Διακοπαναγιώτου!) Είχα χρόνια να συγκινηθώ τόσο πολύ σε παράσταση που είχε τόσο γρήγορους ρυθμούς.
  + Η ερμηνεία της χρονιάς: Γιάννης Νιάρρος στο «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» (Θέατρο Τζένη Καρέζη) του Σάιμον Στήβενς ήταν απλώς συγκλονιστικός.

«Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Γιώργος Μητρόπουλος, γράφει και μεταδίδει στο Euronews

• Η περσινή σεζόν μας χάρισε πολλές καλές παραστάσεις. Ελληνικές παραγωγές που ξεχώρισα είναι:
• Ο Θείος Βάνιας (KET). Μια από τις καλύτερες παραστάσεις Τσέχωφ των τελευταίων ετών από την Μαρία Μαγκανάρη.
• Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση). Η Μαρία Πανουργιά ανέδειξε όλη τη δύναμη του Άλμπι. Λένα Κιτσοπούλου και Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης σε τρομερή φόρμα.
• Η κωμωδία των παρεξηγήσεων (Θέατρο Βασιλάκου). Απολαυστικό ανέβασμα με έναν καλοκουρδισμένο θίασο, υπό τη μπαγκέτα της Κατερίνας Ευαγγελάτου
• Νόρα (Αττις). Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος δίνει μια ψυχαναλυτική – ποιητική συμπύκνωση του έργου με την Σοφία Χιλλ να λάμπει.
• Άνθρωποι και ποντίκια (Cartel). Μια μοναδική θεατρική εμπειρία που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο στον Βοτανικό.
• Masterclass (Μικρό Χορν). Ερμηνεία ζωής από την Μαρία Ναυπλιώτου. Μπορεί να παίζεται χρόνια.
• Οιδίπους Τύραννος (Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου). Μάθημα η ανάγνωση της τραγωδίας από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Συγκλονιστικός ο Δημήτρης Λιγνάδης.
• Ανθρωποφύλακες (Θέατρο Τέχνης) Ένα έργο που πρέπει να δουν όλοι. Μπράβο στον Μάνο Βαβαδάκη και τους ηθοποιούς του.
• Ερωτευμένα άλογα (Φεστιβάλ Αθηνών). Η κορωνίδα του φετινού φεστιβάλ Αθηνών. Άψογη, Εμπνευσμένη, Συγκινητική. Κατάθεση ψυχής από τους Εν Δυνάμει και την Ελένη Ευθυμίου.

• + Ανάμεσα στις ξένες παραγωγές:
  Δίκη (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση). Ο Κριστιάν Λούπα μας άφησε άναυδους με τον ολικό τρόπο που βλέπει το θέατρο. Ένα κάλεσμα για σκέψη. Μια ανεξίτηλη πνευματική εμπειρία.
• Ορέστης-Ηλέκτρα (Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου). Ο Ίβο Βαν Χόβε και η Κομεντί Φρανσέζ σε μια καταιγιστική ανάγνωση του Ευριπίδη.
• Αυτόχειρες παρθένοι (Φεστιβάλ Αθηνών). Θέατρο του μέλλοντος. Συμμετοχή σε μια τελετουργία-ταξίδι σε ένα γοητευτικότατο σύμπαν.

«Γυάλινος κόσμος» στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας.

Κώστας Μοστράτος, παρουσιάζει εκπομπή στον «9.84»

• Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό Θέατρο). Υποδειγματική και άκρως μοντέρνα μεταφορά από τον Άρη Μπινιάρη ενός ελληνικού έργου του 1965. Πώς σκηνοθετείς δημοφιλή και ταλαιπωρημένα εγχώρια προϊόντα με τρόπο σύγχρονο και δελεαστικό; Η απάντηση στην παράσταση.
• Ο γυάλινος κόσμος (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας). Χειροποίητη ανασκαφή στα πολυδαίδαλα συρτάρια θολών αναμνήσεων. Ένα από τα καλύτερα ανεβάσματα Ουίλιαμς δια χειρός Δημήτρη Καραντζά.
• Παλιοί καιροί (Θέατρο Τέχνης). Τα ατμοσφαιρικά εγκεφαλικά παιχνίδια του Πίντερ και η υποκειμενικότητα του ασαφούς βλέμματος στην ίδια ιστορία με τρεις εξαιρετικές ερμηνείες. Από τις πιο καίριες σκηνοθεσίες του Γιάννη Χουβαρδά.
• Απόψε αυτοσχεδιάζουμε (Εθνικό Θέατρο). Η πιο προσωπική παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου πάνω στον Πιραντέλλο έκρυβε παράλληλα ουκ ολίγες συγκινητικές στιγμές για τη μαγεία του θεάτρου που θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας.
• Ορέστης/Ηλέκτρα (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου). Η καθαρή αφήγηση μιας συναρπαστικής ιστορίας από τον διάσημο Φλαμανδό Ίβο βαν Χόβε. Όταν έχεις να μιλήσεις ουσιαστικά για κάτι χιλιοειπωμένο, δεν χρειάζεται η αρωγή περιττών στολιδιών και μεταμοντέρνων πινελιών
• + Η φρεσκάδα της νεανικής ανάγνωσης στο Δαχτυλίδι της Μάνας του Καμπύση (Bios) και στην εξιστόρηση ενός παραμυθιού όπως το Το Σκλαβί (Πόρτα), η τρυφερότητα στις διαφορετικές ματιές των ποικίλων φυλών στο σύγχρονο καλογραμμένο βρετανικό έργο Φυλές (Σταθμός) και η υπόκλιση στην ομαδικότητα μιας απαιτητικά σκηνοθετικής Κωμωδίας των Παρεξηγήσεων (Θέατρο Βασιλάκου) και στην κατασκευή ενός λαβυρινθώδους ψυχαναλυτικού σύμπαντος στον Χρύσιππο (Φεστιβάλ Αθηνών).

«Απλή μετάβαση» στο Εθνικό θέατρο.

Γιώργος Νάστος, γράφει στο «BΗΜΑgazino»

Ζορίζομαι τα τελευταία χρόνια να κάνω τέτοιου τύπου απολογισμούς, αφενός γιατί βλέπω, κατά μέσο όρο, λιγότερες παραστάσεις σε σχέση με παλιότερα, αφετέρου διότι δύσκολα ενθουσιάζομαι πλέον και πολύ φοβάμαι πως it’s not me, it’s them. Τι θα μου μείνει λοιπόν από τη σεζόν 2018-2019 (με κάθε επιφύλαξη διότι δεν έχω καταφέρει να δω παραστάσεις για τις οποίες έχω ακούσει άπειρους επαίνους, όπως το «Ανθρωποι και Ποντίκια», τις «Φυλές» ή τα «Μαθήματα Πολέμου»); Σίγουρα το Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό θέατρο). Μου φάνηκαν εξαιρετικές οι ερμηνείες, φανταστική η μουσική, δεν με ενόχλησε καθόλου το παιχνίδι με την κάμερα και ένιωσα απόλυτη ταύτιση με τον ήρωα του τίτλου. Δυο φορές είδα την Απλή Μετάβαση (Εθνικό θέατρο), ένα πραγματικά εμπνευσμένο νέο έργο με υπέροχα τραγούδια. Μια χαρά ήταν και η παράσταση, θεότητα η Μαρίζα Ρίζου, αλλά θα ήθελα να δω αυτό το ελληνικό μιούζικαλ να ευτυχεί σε μια πιο φροντισμένη, όσον αφορά τον προϋπολογισμό κυρίως, παραγωγή. Στην Κωμωδία των Παρεξηγήσεων (Θέατρο Βασιλάκου) είχαμε ένα αψεγάδιαστο ανέβασμα, μια τέλεια σκηνοθεσία, φοβερά κοστούμια και ευφρόσυνη ατμόσφαιρα για ένα έργο ωστόσο που προσωπικά δεν μου λέει τίποτα. Την Αρχή του Αρχιμήδη (Skrow) την ευχαριστήθηκα και τη συζήτησα, ενώ ξεχώρισα τον Θείο Βάνια (KET) για τη μεστή ανάγνωση του έργου και για την πιο δυνατή ερωτική σκηνή που έχω δει τελευταία στο θέατρο.

«Δίκη» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Χρήστος Παρίδης, γράφει στη «Lifo» και στο Andro

• Δίκη (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση). Μια παράσταση που πέραν κάθε αμφιβολίας σε στιγματίζει. Ο Πολωνός σκηνοθέτης Κρίστιαν Λούπα πήρε τη «Δίκη» του Κάφκα και μέσα σε ένα εικαστικό περιβάλλον υψηλής αισθητικής που εναλλασσόταν, αναπαράστησε όλη την ανθρώπινη οδύνη και απελπισία. Με σαφείς αναφορές στην πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας του, παρουσίασε ένα τετράωρο αριστοτεχνικό θεατρικό θέαμα που δεν περιοριζόταν στην πολιτική του διάσταση αλλά καταβυθιζόταν στα υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου και της σύγχρονης εποχής.
• Άνθρωποι και ποντίκια (Cartel). Ακόμα θυμάμαι πώς βρέθηκα ένα βράδυ Παρασκευής στον Βοτανικό, εκεί που έχει στήσει ο Βασίλης Μπισμπίκης θεατρική στέγη, για να δω μέσα στο κρύο μια παράσταση αποκαλυπτική που με έκανε να ξεχάσω και το κρύο κι ότι έβλεπα θέατρο! Η διασκευή του κλασικού έργου μεταφερμένο στην Ελλάδα του σήμερα, έδεσε τόσο πολύ χάρη στην ευφυή σκηνοθεσία του Μπισμπίκη και τις ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που δεν είχα αμφιβολία ότι ζούσα μεγάλες θεατρικές στιγμές. Έκτοτε δεν έχει πάψει να είναι sold out.
• Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό Θέατρο). Ο Άρης Μπινιάρης έκανε τη μεγάλη διαφορά πέρυσι τον χειμώνα με αυτή την ηθογραφία με τις μεγάλες αρετές και την ανελέητη σάτιρα. Ένα, σχεδόν, ιδιοφυές εύρημα που συναντάει τη συλλογική μνήμη όλων, καθώς το θέατρο παντρεύεται με τον παλιό ασπρόμαυρο εμπορικό κινηματογράφο. Οι σπινταριστοί ρυθμοί απογειώνουν την κωμικότητα του έργου και ο υπαινικτικός σχολιασμός αποκτάει ανέλπιστη οξύτητα. Η μουσική και οι ερμηνευτές είναι το επιστέγασμα.
• Λαίδη Μάκβεθ (Εθνική Λυρική Σκηνή) Από τις πιο λαμπερές στιγμές της περσινής χειμερινής σεζόν χάρη στους σπουδαίους συντελεστές της παραγωγής -προεξεχούσης της Φανύ Αρντάν στη σκηνοθεσία – που μας χάρισαν μια θαυμάσια βραδιά όπερας με εξαιρετική μουσική και σημαντικές ερμηνείες. Σκηνικά, κοστούμια και φωτισμοί εκπληκτικού γούστου και μεγάλου ταλέντου.
• Μήδεια (Εθνική Λυρική Σκηνή) Η αγέραστη κωμωδία-παρωδία του Μποστ σε μορφή οπερέτας από το Νίκο Κηπουργό και λιμπρέτο της Λένας Κιτσοπούλου με άφησε άφωνο. Ένας ολόκληρος «ελληνικός» κόσμος αναδυόταν και καταβαραθρωνόταν χάρη στην εικαστική ματιά και το σκηνοθετικό σφυροκόπημα του Γιάννη Σκουρλέτη αφήνοντας μια γεύση πικρή αλλά και προκαλώντας ένα διάπλατο χαμόγελο.

«Ερωτευμένα άλογα» στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Νίκος Ρουμπής, γράφει στο deBop

• Άνθρωποι και Ποντίκια (Cartel, σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης). Ωμός ρεαλισμός, μια συνταρακτική εμπειρία που υπερβαίνει θεατρικά δεδομένα, καθώς δεν παρακολουθούμε απλώς σκηνές της ζωής των ηρώων, αλλά βιώνουμε την ίδια τη ζωή τους, τα όρια αλήθειας και σκηνικής πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα, το αποτέλεσμα ένα ισχυρό ταρακούνημα.
• Γυάλινος Κόσμος (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). “Εξανθρωπισμένο” ποίημα που συστάθηκε σε κατανυκτικό κλίμα, ανάμεσα σε χιλιάδες γυαλιά (σκηνικό), φωτίζοντας τον εύθραυστο κόσμο των ηρώων του, με ερμηνείες που του έδωσαν διάσταση διαμαντιού.
• Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης). Απτή απόδειξη ότι ο Μπινιάρης ήρθε για να μείνει, εν προκειμένω “βλέποντας” μια κλασική ελληνική κωμωδία με μοντέρνα ματιά, χωρίς να αλλοιώνει τα νοήματά της, αντιθέτως εξελίσσοντάς την με νέα αισθητική και καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα λεπτομερειακής εντέλειας.
• Η Κωμωδία των παρεξηγήσεων (Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου). Αρλεκίνοι, μαριονέτες, ελατήρια, μεταμορφώσεις, έστησαν ένα καλοκουρδισμένο θέαμα που έμοιαζε με παντομίμα. Άψογος συντονισμός, φρέσκος αέρας, υπόδειγμα φαντασίας και πρωτοτυπίας.
• Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα (Θέατρο Τζένη Καρέζη, σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος). Καλοστημένη δουλειά με επίκεντρό της το “δύσκολο” θέμα του αυτισμού, υποκριτικό ρεσιτάλ από τον πρωταγωνιστή της, Γιάννη Νιάρρο.
• + Ερωτευμένα άλογα (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου). Το δικαίωμα στον έρωτα και η καθολική του διάσταση, δουλειά ευαισθησίας από την ομάδα «Εν δυνάμει», που -δικαίως- όχι μόνο ξεχώρισε στο φετινό Φεστιβάλ αλλά μάγεψε με την “ορμή” και τη γλυκύτητά της.

«Θείος Βάνιας» στο ΚΕΤ.

‘Ολγα Σελλά, γράφει στην Popaganda

Για θεατές σαν εμάς, τους λεγόμενους επαγγελματίες, που βλέπουμε πάρα πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο, σιγά-σιγά αρχίζει και γίνεται δύσκολο να ξεχωρίσεις τις καλύτερες. Γιατί λόγω ποσότητας, χρειάζεται κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για να μας ταρακουνήσει πραγματικά. Μ’ αυτό το κριτήριο επιλέγω τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν 2018-2019, λοιπόν. Με παραστάσεις που θα μου μείνουν αξέχαστες. Για τον καινούργιο κόσμο που έφτιαξαν, για την πρόταση, για τις ερμηνείες, για το συνολικό αποτέλεσμα.

• Ξεκινώντας από το ‘Ανθρωποι και ποντίκια (Cartel) του Βασίλη Μπισμπίκη και της Σοφίας Αδαμίδου, βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Στάινμπεκ. Την πιο αληθινή, ουσιαστική, καίρια, εμπνευσμένη όσο και απλή παράσταση που είδαμε τα τελευταία χρόνια.
• Το Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό Θέατρο) του ‘Αρη Μπινιάρη για τον ευφυή τρόπο θεατρικής αναγέννησης μιας κινηματογραφικής επιτυχίας.
• Το Ε_ΦΥΓΑ Μικρασία (Φεστιβάλ Ελευσίνας) που σκηνοθέτησε η Γιολάντα Μαρκοπούλου στις προσφυγικές γειτονιές της Ελευσίνας, για την ευαισθησία και την αφήγηση της μικροϊστορίας.
• Τα Ερωτευμένα άλογα (Φεστιβάλ Αθηνών) της Ελένης Ευθυμίου και της Ελένης Δημοπούλου για τον συγκλονιστικό τρόπο που αφουγκράστηκαν τα άτομα με αναπηρία και τις ερωτικές τους αναζητήσεις.
• Τον Θείο Βάνια (ΚΕΤ) του Τσέχωφ και της Μαρίας Μαγκανάρη γιατί το συγκινητικό φρεσκάρισμα ενός παλιού αλλά διαρκούς σπουδαίου κειμένου.
• + Τη Σαϊγκόν (Φεστιβάλ Αθηνών) της Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν. Την ξεχωρίζω ανάμεσα στο Mapa Theatro και στη διπλή τραγωδία που παρουσίασε ο Ιβο βαν Χόβε στην Επίδαυρο, για τη γνωριμία μ’ έναν νέο καλλιτέχνη, που χειρίστηκε ουσιαστικά το θέμα των δύο πατρίδων. Το ξερίζωμα και τη διαρκή προσπάθεια ενσωμάτωσης.

«Στοιχειωμένοι» στο Μέγαρο Μουσικής.

Στέλλα Χαραμή, γράφει στο monopoli.gr

Με όρους ποιότητας και αποτελέσματος σε μια “καρφωμένη” στην ποσότητα, θεατρική παραγωγή, η χρονιά που έκλεισε ήταν μια καλή χρονιά για την αθηναϊκή σκηνή.

• Γιατί αναθεωρήσαμε την δύναμη του ρεαλισμού και συνομιλίας με την αλήθεια στο θέατρο βλέποντας το ελληνοποιημένο ‘Ανθρωποι και ποντίκια (Cartel) από τον Βασίλη Μπισμπίκη.
• Γιατί η Μαρία Μαγκανάρη βρήκε τον πυρήνα του Θείου Βάνια (ΚΕΤ) και μας έκανε – μαζί με τους υπέροχους ηθοποιούς της – να ξαναερωτευτούμε το τσεχωφικό κλασικό.
• Γιατί η σκηνοθετική δεξιοτεχνία της Κατερίνας Ευαγγελάτου κρίνεται πια, εκτός από την ουσία ενός έργου, και στον άρτιο μηχανισμό μιας παράστασης. Φέτος ήταν η σπαρταριστή Κωμωδία των παρεξηγήσεων (Θέατρο Βασιλάκου).
• Γιατί, ο ‘Αρης Μπινιάρης προτείνει κάθε χρόνο κάτι διαφορετικό και ουσιαστικό χωρίς να μετακινείται από την προβληματική του. Σκηνοθέτης με όραμα, μέθοδο και μέλλον και για το Ξύπνα Βασίλη (Εθνικό θέατρο).
• Γιατί η συνεργασία των Θάνου Παπακωνσταντίνου και Δημήτρη Μαραμή κορυφώθηκε σ’ ένα διεθνούς επιπέδου μιούζικαλ στους Στοιχειωμένους (Μέγαρο Μουσικής).
• + Γιατί πέντε παραστάσεις δεν φτάνουν αφού ο Δημήτρης Καραντζάς εγκατέστησε σ’ ένα ατμοσφαιρικότατο σκηνικό σύμπαν τον Γυάλινο κόσμο (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας) του Γουίλιαμς. Ο Νικορέστης Χανιωτάκης ξεσκόνισε εντέχνως το αριστούργημα του ‘Αλμπι Η γίδα (Θησείον) αποσπώντας μια “οσκαρική” ερμηνεία από τον Νίκο Κουρή. Οι 4Frontal απέδειξαν πως είναι ομάδα αιχμής χάρη και στην θεατροποίηση του Μύρτου (Θέατρο Νέου Κόσμου). Και τέλος γιατί γίναμε μάρτυρες μιας σπάνιας σοδειάς φιλοξενιών από το εξωτερικό: Δίκη του Κριστιάν Λούπα (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση), Σαϊγκόν της Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν (Φεστιβάλ Αθηνών), Ηλέκτρα-Ορέστης του ‘Ιβο Βαν Χόβε (Φεστιβάλ Αρχαίας Επιδαύρου).