Ο Άνθρωπος που έγινε Θεός, του Gerald Messadié

Τι είναι αυτό που έδωσε στον Ναζωραίο το χρίσμα μετατρέποντάς τον από Ιησού σε Χριστό; Είναι η επάνοδος του από τους νεκρούς που δηλώνει τον θρίαμβο Του πάνω στον ίδιο τον Θάνατο; Θα μπορούσε, αν Εκείνος επέλεγε, αντί μόνο για τους μαθητές του, να φανερωθεί αναστημένος σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της εποχής. Είναι μήπως η ελπίδα που γέννησαν ο ερχομός και οι πράξεις Του; Με αυτή την λογική, αντίστοιχο χαρακτηρισμό θα μπορούσαν να διεκδικήσουν από τον Γκάντι και τον Ροβεσπιέρο μέχρι τον Λένιν και τον… Γκάλη. Είναι, τέλος, η αντισυμβατική συμπεριφορά και ο αλτρουισμός που καθόριζαν την στάση ζωής Του;

Είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα ακόμα. Είναι η συνύπαρξη του θνητού με το αθάνατο, η άρνηση κάθε μορφής (επίγειας) εξουσίας, η απέχθεια για το ψέμα, την υποκρισία και το «φαίνεσθαι», η περιφρόνηση για τον πλούτο και τα υλικά αγαθά. Είναι η επανάσταση της αγάπης που γεννά η διδασκαλία Του και που η πεμπτουσία της φωλιάζει  σε φράσεις που μόνο το μεγαλείο των αρχαίων ελληνικών μπορεί να αποδώσει όπως πρέπει: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ΄ αυτήν», «Πάτερ, άφες αυτοίς˙ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», για να θυμηθούμε δύο από τις πλέον εμβληματικές. Σε τελική ανάλυση είναι η ελευθερία που αναδύεται μέσα από την διδασκαλία του ταπεινότερου θρησκευτικού ηγέτη που περπάτησε ποτέ σε αυτόν εδώ τον πλανήτη.

Ο Ιησούς του Μεσαντιέ διαφέρει από αυτόν που έχει συνηθίσει το χριστεπώνυμο πλήθος. Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε μια συγκεντρωτική καταγραφή των Ευαγγελίων. Αντίθετα, ο Γάλλος συγγραφέας αναζητά τις αλήθειες για τον άνθρωπο Ιησού και την εποχή του στα Απόκρυφα Ευαγγέλια και τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας προκειμένου να ανακαλύψει που τελειώνει το επίγειο και αρχίζει το θείο.

Ο Ναζωραίος δεν αναγνωρίζει εαυτόν ως Μεσσία όσο κι αν οι ακόλουθοι του τον πιέζουν να υιοθετήσει αυτό τον τίτλο, μη μπορώντας, φυσικά, να κατανοήσουν κάτι που δεν το έχουν σχηματοποιήσει στην αντίληψη τους. Κάπως έτσι συναντάμε έναν άνθρωπο συνειδητοποιημένο και ώριμο ήδη από την παιδική του ηλικία, ο οποίος δεν έμαθε τον κόσμο μόνο μέσα από την μονοδιάστατη καταγραφή των Ιερών Βιβλίων αλλά τον ανακάλυψε μέσα από προσωπικές εμπειρίες στις ταξιδιωτικές επαφές του με άλλους κόσμους και πολιτισμούς. Κι εδώ ο συγγραφέας μας κλείνει το μάτι αποδίδοντας στην αρχαία ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία  τον σεβασμό που της αρμόζει.

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου απεικονίζεται καθαρά και ο νεωτερισμός που έφερε ο Ιησούς στην Εβραϊκή θρησκεία. Στην θέση του βλοσυρού – τιμωρού Θεού των Ισραηλιτών, εκείνος παρουσιάζει έναν Θεό της Αγάπης, της Συγχώρεσης και της Μεταμέλειας. Έναν Θεό που δεν ανήκει μόνο στον «περιούσιο λαό» αλλά σε οποιονδήποτε επιλέξει έναν ενάρετο, απλό και λιτοδίαιτο τρόπο ζωής. Έναν Θεό που δεν αποκλείει τις γυναίκες αλλά τις αγιοποιεί μέσα από την Παναγία. Έναν Θεό που δεν είναι έμπορος, δεν ανταμείβει ούτε εκδικείται τους πιστούς του ανάλογα με τα κέφια του ή με το αν πάνε καλά οι δουλειές του. Κάτι που, από γενέσεως κόσμου, κανένα ιερατείο δεν μπόρεσε να κατανοήσει. Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος τελικά που ο Ιησούς είναι Θεός…