F_act#3: Προ – Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες

Δύο χρόνια μετά την συνεργασία του με το Εθνικό, ο Αντώνης Αντύπας επιστρέφει σκηνοθετικά, αυτή τη φορά εν Πειραιεί. Ο σκηνοθέτης και ιδρυτής του «Απλού θεάτρου» θα ανεβάσει την επόμενη θεατρική σεζόν Χένρικ Ιψεν και «Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ο τακτικός πρωταγωνιστής των παραστάσεων του ‘Αρης Λεμπεσόπουλος θα ερμηνεύσει τον επώνυμο ρόλο του πτωχευμένου τραπεζίτη πλαισιωμένος από την Μαρία Καλλιμάνη και την Μαρία Κεχαγιόγλου που θα υποδυθούν τις αδελφές ‘Ελα και Γουνχιλντ. Στην διανομή θα συμμετάσχουν, επίσης, ο Ιερώνυμος Καλετσάνος και η Βασιλική Τρουφάκου.
Η τελευταία σκηνοθετική παρουσία του Αντώνη Αντύπα ήταν στην κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου όταν σκηνοθέτη τους Γιώργο Κέντρο, Μαρία Κίτσου και Γιώργο Χριστοδούλου στους «Πόθους κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο’ Νιλ τον Φεβρουάριο του 2017.

Αντώνης Αντύπας.

Με ενδιαφέρον παρακολουθεί κανείς την «Lulu» όπως την αντιμετωπίζει ο Γιάννης Χουβαρδάς: Ως ένα μοντέρνο τσιρκολάνικο καμπαρέ πλασμάτων, που συγχρωτίζονται απελπισμένα από την ανάγκη ν’ αγαπηθούν και να συνευρεθούν ερωτικά – μα υποκύπτουν στους όρους συγκρότησης μιας συντηρητικής κοινωνίας. Στο επίκεντρο της ανάγνωσης βρίσκεται η έντονη σωματικότητα των ηθοποιών, σε μια προσπάθεια να απελευθερώσουν την ενστικτώδη δράση έναντι της επικρατούσας ηθικής που όλα τα στενεύει. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα άλλα πρόσωπα που εμφανίζουν η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Αλέκος Συσσοβίτης, ο Χάρης Φραγκούλης, ο ‘Ακης Σακελλαρίου, ο Νίκος Χατζόπουλος και η ‘Αλκηστις Πουλοπούλου. Δυστυχώς, η τελευταία από τον επώνυμο ρόλο ανοίχτηκε μόνο χάρη στην κινησιολογική της ενέργεια. Η ερμηνευτική, πάλι, περιορίστηκε στην ασθμένουσα κοριτσίστικη λαγνεία που χαρακτηρίζει συχνά τις ερμηνείες της· χάνοντας, έτσι, την ευκαιρία που της έδωσε η Lulu να αναμετρηθεί με το σκοτάδι του γυναικείου ερωτισμού.

Η ‘Αλκηστις Πουλοπούλου στη «Lulu».

Μια ακόμα παράσταση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ενός δημιουργού. Ο Γιώργος Νανούρης διαπρέπει όταν επικεντρώνεται στην σκηνοθεσία ενός ηθοποιού και ο «Αίας» στο Βεάκη είναι η πιο πρόσφατη απόδειξη. Βεβαίως, συνάντησε ένα, κάπως, επεξεργασμένο υλικό: Την ωραία ιδέα που ένωσε τον Μιχάλη Σαράντη και τον Απόστολο Χαντζαρά να συλλειτουργήσουν σκηνικά· να φέρουν σε συνομιλία το θέατρο (και δη το αρχαίο δράμα) με τα εικαστικά. Η παράσταση τους είναι ένας αφηγηματικός μηχανισμός που ενεργοποιεί την, εν εξελίξει, σκηνογραφία. Πρωτότυπη στην ιδέα και την εκτέλεση της, με συνέπεια, καλαισθησία, χωρίς φιοριτούρες. Και ο Σαράντης σε μια ακόμα καλή στιγμή.

O Μιχάλης Σαράντης στον «Αίαντα».

Στη δεύτερη, εν Αθήναις, σκηνοθεσία του ο Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος έχει στα γρήγορα καταφέρει να φέρει κάτι πολύ φρέσκο στα θεατρικά πράγματα. Μετανάστης δεύτερης γενιάς της Γερμανίας, κουβαλάει έναν αισθητικά εκλεπτισμένο ρεαλισμό και τον εφαρμόζει πάνω σε έργα με ελληνοκεντρικό κοινωνικο-πολιτικό ενδιαφέρον. Πρώτα ήταν «Οι επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας», το έργο-δυναμίτης της Αλεξάνδρας Κ* που παρουσιάστηκε πριν από δύο χρόνια στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Τώρα, είναι το «Tom in Greece» του Μισέλ Μαρκ Μπουσάρ ή αλλιώς τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος στην, υπερσυντηρητικά φοβική, ελληνική επαρχία. Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την ευαισθητοποιημένη σε θέματα ελεύθερης σεξουαλικής έκφρασης, Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Και ως αποτέλεσμα εισπράττουμε ένα «εδώ και τώρα» κείμενο που βρέχει τα πόδια του εξίσου στον ρεαλισμό και στην ποίηση· σ’ ένα άρτιο αισθητικά ανέβασμα και με μια σπαρακτική ερμηνεία από την Ρένια Λουϊζίδου σε ρόλο «εθελοτυφλούσας νοικοκυράς της επαρχίας, μάνας γκέι».

Πλάνο από το «Tom in Greece».

Πέρασε καιρός για να αποκοπεί από την ετικέτα του weird. Ο θεατρικός Ευθύμης Φιλίππου φανερώνει εσχάτως κι ένα άλλο συγγραφικό πρόσωπο, που λιγότερο έχει να κάνει με το παραξένεμα και περισσότερο με το βαθύ, ακατέργαστο συναίσθημα. Στο «Νερό της Κολωνίας» – πάντα στην αγαπημένη του περιοχή που βάζει στο βάθρο το υλικό του θανάτου και της απώλειας – ο Φιλίππου αφήνει το μεταφυσικό του ένστικτο του καλπάσει: Κατασκευάζει ένα νεωτερικό Αχέροντα, όπου οι ζώντες κάνουν μια απόπειρα να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς τους. Δοκιμάζει, δηλαδή, μια βουτιά σε μεγάλα υπαρξιακά βάθη για να προκύψει ένα απρόσμενα τρυφερό υλικό, ελεύθερο να μεταφραστεί από τον καθένα κατά το δοκούν. Από τις παραστάσεις που σκέφτεσαι για μέρες. Φταίει, προφανώς, και η διαχείριση της Αργυρώς Χιώτη, μιας σκηνοθέτη που τον γνωρίζει καλά – αυτό είναι το τέταρτο έργο του που σκηνοθετεί. Με λίγα λόγια, επιβάλλεται μια βόλτα στο «-1» του Rex και του Εθνικού Θέατρου.

Η σκηνοθέτις Αργυρώ Χιώτη.

Η «Χριστουγενιάτικη ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς, όπως την σκηνοθέτησε αριστοτεχνικά ο Γιάννης Μόσχος, μ’ έναν υπέροχο Αλέξανδρο Μυλωνά στον ρόλο του Εμπενέζερ Σκρουτζ, επαναλαμβάνεται δικαιωματικά. Θ’ άξιζε, όμως, μια τέτοια παράσταση ποτισμένη από το πνεύμα της θεατρικής μαγείας, να παίζεται επ’ αόριστον. Κάθε Χριστούγεννα. ‘Οπως συμβαίνει στις σκηνές του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Μια χρονιά δεν είναι αρκετή.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και η Χριστίνα Μαξούρη σε στιγμιότυπο της «Χριστουγεννιάτικης ιστορίας».