Κατηγορώ…!
Η περίφημη «Υπόθεση Ντρέιφους» από την πλευρά όχι του εβραϊκής καταγωγής άδικα κατηγορούμενου γάλλου λοχαγού αλλά από εκείνη του στρατιωτικού Ζορζ Πικάρ, που αν και αρχικά ανήκε στην ομάδα που οδήγησε τον Ντρέιφους στην καταδίκη, αργότερα αποκάλυψε την αλήθεια.
Τον Νοέμβριο του 1894, ο γάλλος λοχαγός Άλφρεντ Ντρέιφους κατηγορείται άδικα ότι είναι κατάσκοπος των γερμανών και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη στο Νησί του Διαβόλου. Ο συνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ που βοήθησε στις ενέργειες για τον εντοπισμό του «προδότη Ντρέιφους» (ο οποίος ποτέ δεν παραδέχτηκε την ενοχή του) παίρνει προαγωγή για να διοικήσει τη μονάδα στρατιωτικής αντικατασκοπείας. Όταν όμως ανακαλύπτει πως τα στρατιωτικά μυστικά των γάλλων εξακολουθούν να φτάνουν στην Γερμανία αποφασίζει να ξανανοίξει την υπόθεση Ντρέιφους.
«Κατηγορώ τις μάζες»Από την εποχή του «Αόρατου συγγραφέα» είχε να κάνει τόσο καλό φιλμ ο 87χρονος πλέον Ρομάν Πολάνσκι. Η διορατικότητα σε συνδυασμό με το στιβαρό άγγιγμα που προσεγγίζει την ιστορία του Ντρέιφους (το σενάριο του Ρόμπερτ Χάρις με τον οποίο ο Πολάνσκι είχε συνεργαστεί και στον «Αόρατο συγγραφέα»), ένα από τα συνταρακτικότερα δικαστικά σκάνδαλα στην ιστορία της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης, χρησιμεύει στον πολωνό δημιουργό να θίξει μερικά κρίσιμα ζητήματα.
Οικουμενικά αλλά κυρίως προσωπικά αφού το αίσθημα αδικίας που νιώθει εδώ και μισό σχεδόν αιώνα να τον πνίγει, βρίσκει διέξοδο σήμερα μέσα από την περιπέτεια του γαλλοεβραίου λοχαγού. Όπως ο Ντρέιφους δεν είναι μόνο ο αποδιοπομπαίος τράγος που θα γίνει παράδειγμα για το «πώς αντιμετωπίζει η Γαλλία τους προδότες» σε μια εποχή ιδιαίτερα σκοτεινή κι επικίνδυνη, έτσι και ο Πολάνσκι θεωρεί ότι η δική του προσωπική περιπέτεια είναι μια από τις πιο σκληρές και άδικες που έχει υποστεί ένας καλλιτέχνης ο οποίος έπεσε θύμα της φήμης του και κάποιων ελεγχόμενων καταγγελιών.
Κοινός παρονομαστής και στις δύο περιπτώσεις η εβραϊκή καταγωγή. Μπορεί να μην το λέει ξεκάθαρα ο Πολάνσκι αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι όπως ο Ντρέιφους έπεσε θύμα συνωμοσίας επειδή ήταν εβραίος, παρόμοια κι ο ίδιος κυνηγήθηκε από την ίδια αντισημιτική μισαλλοδοξία (η αναμφισβήτητη αναβίωση του αντισημιτισμού σήμερα προσδίδει στο «Κατηγορώ!» τον χαρακτήρα του επίκαιρου) που σε συνδυασμό με την γιγάντωση του Me too κινήματος αναζωπύρωσε τις εναντίον του κατηγορίες λόγω της προ 45ετίας υπόθεσης παιδεραστίας που τον οδήγησε σε φυγή από τις ΗΠΑ.
Όμως το θέμα μας εδώ είναι η ταινία και η καλλιτεχνική της αξία. Και ως τέτοια δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για ένα άρτιο, μεθοδικό και πανέξυπνα χτισμένο δικαστικό θρίλερ εποχής, με έντονες ανατροπές στην πλοκή, έντεχνα σχεδιασμένους χαρακτήρες (τα παράσημα στον Πικάρ του Ζαν Ντιζαρντέν που πλάθει ένα χαρακτήρα αρχικά άκαμπτο και χωρίς αμφιβολίες που στη συνέχεια οδηγείται σε ασύλληπτες ηθικές δοκιμασίες και διλήμματα) και τολμηρό πολιτικό λόγο.
Το «Κατηγορώ!» δεν είναι μια απλή μεταφορά της κλασικής ιστορίας που οφείλει τον τίτλο της στο καυστικό γράμμα υπέρ της αθωότητας του Ντρέιφους που έγραψε ο Εμίλ Ζολά στην εφημερίδα «Aurore» του ριζοσπαστικού εκδότη Ζορζ Κλεμανσό. Κυρίως είναι μια δυναμική κραυγή αντίστασης κατά του αγριεμένου πλήθους και της δικτατορίας της πολιτικής ορθότητας από έναν κορυφαίο δημιουργό.