Status Update: Γιάννης Παναγόπουλος, σκηνοθέτης – ηθοποιός

Έπρεπε να βρω, μάλλον, τους δικούς μου τρόπους για να αντέξω μέσα σε αυτό τον κόσμο κι έτσι ξεκίνησα να βυθίζομαι μέσα στον κόσμο των παραμυθιών, των παραλογών που μου διηγόταν η γιαγιά μου, των μύθων της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, της μουσικής και της ζωγραφικής. Ευτυχώς, που ο πατέρας μου κράτησε αυτά τα πρώτα μου σκίτσα και μπορώ τώρα να ανακαλέσω τα πρώτα μου ερεθίσματα.

Είδα τότε μπροστά μου να ενώνονται όλοι αυτοί οι κόσμοι, οι οποίοι προανέφερα, και να δημιουργείται ένα σύμπαν, πρωτόγνωρο για μένα, για το οποίο όμως ένιωθα μια ανεξήγητη οικειότητα και γαλήνη. Την επόμενη, κιόλας, μέρα με αφορμή την παράσταση και έχοντας γεμίσει με δύναμη, πήρα την απόφαση να ζητήσω από τους υπεύθυνους της θεατρικής ομάδας του ιδιωτικού σχολείου – που τότε πήγαινα – να ενταχθώ στην ομάδα τους.

Από συνειδητή επιλογή, ζω και δημιουργώ προσπαθώντας να παραμένω ανοιχτός στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να τιθασεύω τον κακό ή εγωιστή εαυτό μου, να είμαι δοτικός και να ξεπερνάω τα όποια συμπλέγματά μου και να υποστηρίζω τα όνειρα των άλλων δημιουργών που έρχονται και με βρίσκουν. Έτσι έχω κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια την εκτίμηση των ανθρώπων γύρω μου και μέσα και έξω από το Εθνικό. Όμως, κακά τα ψέματα, το Εθνικό αποτελεί για μένα μια οικογένεια, που χαίρομαι κάθε φορά που την ξαναεπισκέπτομαι. Μπορεί να φεύγω και να έρχομαι, όμως οι άνθρωποι που έχουν αποτελέσει τον πυρήνα του Εθνικού όλα αυτά τα χρόνια μου έχουν χαρίσει την αμέριστη αγάπη και εκτίμησή τους.

Η αρχή έγινε με τη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Πειραιώς, για να βρεθώ στη συνέχεια δίπλα στον Andrew Visnevski στη δραματική σχολή του Εθνικού και να μάθω από τη μέθοδό του, και τώρα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Αυτό που μου έχει αποκαλύψει ο ρόλος του δασκάλου είναι ότι έχει γίνει αυτοσκοπός μου να προσπαθώ να μεταδώσω την αγάπη μου για το θέατρο και να υποστηρίζω τις προσπάθειες και τα όνειρα των μαθητών μου. Ο κόσμος, άλλωστε, λένε ότι μπορεί να αλλάξει όταν δημιουργούμε πυρήνες αλλαγής στην καθημερινότητά μας. Και εγώ, εν γνώσει ή εν αγνοία μου, αυτούς τους πυρήνες φροντίζω.

κρατώ τη μοναδική εμπειρία της συνεργασίας μου με τους επτά αθλητές των Special Olympics και την Μάνια Συριοπούλου, την εκπαιδεύτριά τους για τις Τελετές. Ήρθα αντιμέτωπος με την “προνομιούχο” θέση μου και αποφάσισα από νωρίς να της δώσω μια κατάμουτρα και να συνδεθώ επί ίσοις όροις με τους 7 συνταξιδιώτες μου. Αυτό το “μάθημα” το κράτησα για όλες μου τις σχέσεις από κει και πέρα. Πιο πολλά είναι τα όσα μας συνδέουν, παρά τα όσα μας διαφοροποιούν.

έβαλα τη σχολή αυτή στην πρώτη θέση στο μηχανογραφικό μου. Προσπαθούσα, μάλλον άγαρμπα, να κάνω τον πατέρα μου, που τότε δούλευε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, περήφανο σε κάτι.

Ξέρω όμως σίγουρα ότι έχω διάσπαση προσοχής. Και για να μπορέσω μάλλον να ανταπεξέλθω στα προβλήματα που αυτή μπορεί να μου προκαλέσει, ανέπτυξα μηχανισμούς. Εκπαίδευσα το μυαλό μου να δίνει λύσεις στα προβλήματα που υπάρχουν ή εγώ μπορεί να αφήνω να υπάρξουν. Έτσι ο άλλος νομίζει ότι έχει απέναντί του ένα τέρας ψυχραιμίας. Φευ.

Η απόφαση της αλλαγής στη ρότα μου ήταν απόλυτα συνειδητή. Πήρα το τιμόνι και το γύρισα 90 μοίρες, όταν κατάλαβα ότι δε μου κάνει ο προορισμός που είχε, εκ παραδρομής ή λόγω κεκτημένης ταχύτητας, οριστεί.

Σαν ηθοποιός μαθαίνω, εξελίσσομαι και εμπνέομαι από τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους μου, καταπατώντας τον εγωισμό μου, ενώ σαν σκηνοθέτης καλούμαι να πλάσω κόσμους μέσα στους οποίους θα βρουν χώρο και ασφάλεια να δημιουργήσουν οι ηθοποιοί και οι άλλοι συντελεστές που με εμπιστεύονται. Στην πρώτη περίπτωση νιώθω μεγαλύτερη ελευθερία και θα έλεγα περισσότερο ο εαυτός μου. Στη δεύτερη με μεγαλύτερες ευθύνες, αλλά πιο αποτελεσματικός.

περιγράφεται μια ομάδα νέων ανθρώπων που προσπαθεί να αντιληφθεί την κοινωνική πραγματικότητα που δομείται γύρω της και να δημιουργήσει μέσα στο χάος αλλά και στην απόλυτη ελευθερία των πολλαπλών πιθανοτήτων και επιλογών που αυτό δημιουργεί. Υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να ατενίζει το χάος αυτό. Και ως μοναδική μου ασφάλεια να βρίσκω την ανάγκη μου να δημιουργώ.

Η Χριστίνα Χατζηνικολάου και ο Γιάννης Κωνσταντακόπουλος μας κάλεσαν να ακολουθήσουμε το όραμά τους και να δημιουργήσουμε. Και εμείς με πίστη στις συλλογικότητες και στα νέα εγχειρήματα πέσαμε με φόρα στη δουλειά.

Αν δεν το έκανα θα ήταν σαν να προδίδω το παρελθόν μου, τη βιογραφία μου, τους ανθρώπους που συνάντησα και μου έδειξαν τους δικούς τους κόσμους. Ποσώς με απασχολεί αν στο τέλος της ημέρας αυτό θα μου κοστίσει. Τουλάχιστον κάθε βράδυ πέφτω στο κρεβάτι μου και κοιμάμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου.

Ψάχνεις αρχικά να βρεις το δρόμο σου στο χάος που υπάρχει και στη συνέχεια πασχίζεις να χαράξεις την πορεία σου μέσα στις υπάρχουσες δυσμενείς συνθήκες.

Αναπολώ την αγωνία που μου προσέφερε το άγνωστο. Αναπολώ τους πρώτους μου νεανικούς έρωτες. Αναπολώ το ταξίδι εκείνο στα 23 μου χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Αναπολώ την πρώτη μου παράσταση, που έλεγα στον εαυτό μου ότι σκηνοθετώ, μ’ εκείνα τα παιδιά από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς που μαζί ζούσαμε το «Ξύπνημα της Άνοιξης».

Είναι ένα μότο που μου ερχόταν διαρκώς σα σφαλιάρα από τη μητέρα μου για να με επαναφέρει στην κανονικότητα που επιβάλλουν οι κοινωνίες μας. Εγώ σε πείσμα όλων αυτών, θέλω να παραμείνω «8 χρονών» και να αντιμετωπίζω τον Άλλον ως εν δυνάμει φίλο μου. Μόνο τα μαλλιά μου που αρχίζουν στον καθρέφτη να μου λένε ότι γκριζάρουν μου φανερώνουν ότι μεγάλωσα.