Η υπόθεση του έργου αφορά σε τέσσερις χαρακτήρες, που έχουν θέσει σαν στόχο ζωής να κάνει ο καθένας από μία υπέρβαση για τον εαυτό του. Βασικό πρόβλημα βέβαια είναι ότι κανείς από τους τέσσερις δεν αισθάνεται, επί της ουσίας, έτοιμος για μια τέτοια ηρωική πράξη. Μάλλον, η συνθήκη είναι από την αρχή όλη λάθος. Μια λάθος στιγμή, σε ένα λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους. Αλλά δεν υπάρχει σιγουριά σ’ αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν μόνο ευκαιρίες. Το γνωρίζουν άραγε αυτό;
Λίγα λόγιαΟ Μπάμπης, ένας σαρανταπεντάρης, επιτυχημένος έμπορος ανταλλακτικών και βιρτουόζος στον χειρισμό καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, αποφασίζει να κάνει την απόλυτη υπέρβαση στα ερωτικά του. Ταυτόχρονα, η γυναίκα του, η Έλλη, έχει αποφασίσει να λύσει το πρόβλημα της αναβλητικότητας που την διακατέχει, καλώντας έναν κάπως ιδιαίτερο και ονειροπαρμένο ψυχολόγο-δραματοθεραπευτή, τον Θεόδωρο Καραμπαλίκη. Η υπόθεση περιπλέκεται, όταν εμφανίζεται και η Τζένη, η όμορφη, αλλά φιλόδοξη γραμματέας του Μπάμπη. Το όνειρο του Μπάμπη γίνεται εφιάλτης, όταν γκάφες και απρόβλεπτες καταστάσεις τον παγιδεύουν.
Πρόθεση του συγγραφέα είναι να θίξει τις δυσμενείς συνέπειες, που έχει για μια κοινωνία η παθητική προσήλωση σε στερεότυπα και προκαταλήψεις. Από την άλλη, αποδεικνύεται συνεχώς ότι είναι στην φύση του ανθρώπου να γενικεύει και να «κολλάει ταμπέλες» ακόμη κι αν τα δείγματα που έχει δεν συγκροτούν επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς. Στην προσπάθεια των υπεύθυνων, στο σύγχρονο κόσμο, να οδεύουν όλα προς τα μπρος, πρέπει κάθε τόσο να ελέγχεται το ποσοστό της ελευθερίας που διέπει -αν διέπει- το μυαλό των ανθρώπων. Χωρίς ελεύθερα πνεύματα, ο κόσμος μπορεί μόνο να συντηρείται. Μέχρι να σαπίσει. Και κάτι τέτοιο δεν το θέλει κανείς.
Αναδρομή γάμου
Κάθε ένας από τους τέσσερις χαρακτήρες του έργου έχει θέσει ως στόχο ζωής την υπέρβαση για τον εαυτό του. Βασικό πρόβλημα, ωστόσο, αποτελεί το ότι κανείς από τους τέσσερις “ήρωες” δεν αισθάνεται, επί της ουσίας, έτοιμος για μια τόσο ηρωική πράξη. Μάλλον πρόκειται για λανθασμένη συνθήκη εξαρχής. Μια λανθασμένη, λοιπόν, στιγμή, σε ένα άκαιρο μέρος και με “ακατάλληλους” ανθρώπους. Βέβαια… δεν υπάρχει σιγουριά σ’ αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν μόνο ευκαιρίες.
Πρόθεση μου είναι να θίξω τις δυσμενείς επιπτώσεις της παθητικής προσήλωσης σε στερεότυπα και προκαταλήψεις στη σύγχρονη κοινωνία. Αν και αποδεικνύεται διαρκώς ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να γενικεύει και να “κολλάει ταμπέλες” ακόμη κι όταν τα δείγματα που λαμβάνει δεν συγκροτούν κατ’ ουσία επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς. Καθώς, λοιπόν, οι ιθύνοντες πασχίζουν μετά βδελυγμίας στο να οδεύουν όλα προς την “ανάπτυξη”, το ποσοστό ελευθερίας που διέπει – αν διέπει – το μυαλό των ανθρώπων βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση. Χωρίς ελεύθερα πνεύματα, ο κόσμος μπορεί απλώς να συντηρείται. Ίσως και μέχρι να σαπίσει. Αλλά κάτι τέτοιο δεν το θέλει κανείς μας!
