Κώστας Τουρνάς: Δε λείπουν σήμερα οι μουσικές παρέες. Λίγο τρομαγμένες και συγχυσμένες είναι

Στα 13 του δημιούργησε το πρώτο του γκρουπ που έπαιζε λατινοαμερικάνικα τραγούδια. Από τα 18 του έπαιζε και τραγουδούσε σε διάφορα κλαμπ της Αθήνας σαν επαγγελματίας πια. Το ‘70, όταν είδε την αντιπολεμική ταινία του Στιούαρτ Χάγκμαν «Φράουλες και Αίμα», φορτίστηκε τόσο συναισθηματικά που έγραψε μαζί με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς το «Ήλιε μου». Ο λόγος για τον Κώστα Τουρνά που ένα χρόνο μετά ξεκίνησε πρόβες με τους POLL (Ρόμπερτ Ουίλιαμς- Σταύρος Λογαρίδης – Κώστας Παπαϊωάννου), ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα της χώρας, παρ΄όλο που διαλύθηκε έχοντας βγάλει δύο μόνο δίσκους.

Έκτοτε άρχισε η σόλο καριέρα του. Κέρδισε Ελληνικά και Διεθνή Φεστιβάλ με βραβεία και διακρίσεις, έχει στη φαρέτρα του του έναν «χρυσό» κατάλογο σε πωλήσεις δίσκων, τηλεοπτικές και παραγωγικές δραστηριότητες και δεκάδες είναι οι τραγουδιστές που έχουν πει τραγούδια του.

Η συναρπαστική μουσική διαδρομή του διαρκεί σαράντα ολόκληρα χρόνια. Τώρα από την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου, στο Πειραιώς 131 μαζί με μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών οι νέες εμφανίσεις του πιάνουν το νήμα από τα πρώτα βήματα του με τους POLL και φτάνουν μέχρι το σήμερα.

Από τα «Απέραντα Χωράφια» και το «Άνθρωπε Αγάπα», μέχρι το «Κλέβει ο Καιρός» και το «ΤΟΥΡΝΑΣ ’11», ο καινοτόμος μουσικός ήταν και είναι μόνιμα σε δράση αφήνοντας το προσωπικό του στίγμα στις ζωές μας, με τραγούδια από εκείνα που μιλούν στην καρδιά.

Τετραήμερες σχολικές εκδρομές, εφηβεία στην Φωκίωνος Νέγρη, εφηβικά μουσικά groups κ.ά.

Από πέντε χρόνων με μαγεύει η μουσική, ασκούσε απίστευτη επιρροή μέσα μου, Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου με τόση αγάπη… Με μια μικρή εξαίρεση ίσως, τη Χειρουργική Ιατρική.

Ευλογία, αγαλλίαση, θεραπεία ψυχής και άνοιγμα των στενών ανθρωπίνων οριζόντων της σκέψης και της αντίληψης.

Η αθωότητα, το πρωτόγνωρο των πραγμάτων που ζούσαμε, η άκρατη δημιουργικότητα. Νοσταλγώ τον έφηβο και την ψυχική ελαφρότητα παρά τους τότε δύσκολους καιρούς.

Δε λείπουν. Λίγο τρομαγμένες και συγχυσμένες είναι. Θα εμφανιστούν και θα μας δώσουν πολλά.

Ό,τι αγαπαμε να κάνουμε με την τωρινή μου παρέα, αλλά και ό,τι νομίζω πως αγαπούν οι άνθρωποι που μας αναζητούν και έρχονται κοντά μας.

Ποτέ! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χωρίς διαφορές συνεύρεση με τους ανθρώπους… Εξάλλου αυτοί μας δίνουν χαρά.

Ό,τι και όταν πρωτοξεκίνησα…. Η μουσική, η συναναστροφή, το ταξίδι….

Ο Βλάσης ο Αισιόδοξος και ο Παύλος ο Ανήσυχος… Γλυκά και συνάμα σπουδαία πλάσματα που είχα την τύχη να συναναστραφώ.

Η πρώτη καταγεγραμμένη μου απώλεια μεγάλου κόστους ήταν ο Πατέρας μου. Χωρίς και οι επόμενες να είναι μικρότερες… αδελφή, ανίψια και άλλοι. Το μάθημα βέβαια σημαντικό, μία η ζωή και ως μεγάλο δώρο μην την κακομεταχειρίζεσαι.

Οι άνθρωποι από καταβολής του ανθρώπινου γένους ήταν έρμαια των πονηρών, των άπληστων, των σαλεμένων. Θυματοποιούνται ασταμάτητα και η εποχή και η χώρα μας γεύεται άλλο ένα δείγμα ανθρώπινης καταπίεσης, αναλγησίας, πονηρών οικονομικών στρατηγικών, ανάμεσα σε πολλά ακόμα, δυστυχώς, ανθρώπινα θύματα.

Τα όρια τάξης και αυθαιρεσίας παραβιάζονται ασύστολα από ελλιπείς και ατελείς ανθρώπους

Η ανάγκη των ανθρώπων να συνυπάρξουν θέτοντας κανόνες, δημιούργησαν τα Κράτη που με την σειρά τους έγιναν αφεντικά. Τα όρια τάξης και αυθαιρεσίας παραβιάζονται ασύστολα πάλι από τους ανθρώπους… τους ελλιπείς και τους ατελείς.

Κανένας ιδεαλισμός δε χωρά στην Πολιτική συμπεριφορά. Δυστυχώς αυτό δεν το ήξερα όταν αποπειράθηκα το πέρασμά μου. Το ξέρω εκ των υστέρων και αυτό ήταν το κέρδος από αυτό το πέρασμα.

Το χάος είναι εντός μας και κανείς μας δεν έχει “τεκμήριο αθωότητας” ό,τι κι αν είναι ή κάνει. Αυτό το εντός μας χάος και τις ατομικές μας ανεπάρκειες περιφέρουμε στις κοινές μας ζωές.

Για ό,τι δεν μπορώ να κάνω κάτι δεν κρατάω εννοιες και ατέρμονες επεξεργαστικές σκέψεις, έχοντας έτσι, κατά κανόνα έναν σχετικά ήσυχο νου.

Αυτό δυστυχώς είναι το στάδιο… το σημείο ύπαρξης και εξέλιξης μας.

Για ό,τι δεν μπορώ να κάνω κάτι (όσον αφορά ανάγκες, επιθυμίες, απώλειες, προβλήματα κ.α.) δεν κρατάω εννοιες και ατέρμονες επεξεργαστικές σκέψεις, έχοντας έτσι, κατά κανόνα έναν σχετικά ήσυχο νου. Ο νους μας καταβάλλει όταν δεν είναι αποκλειστικά ένας δημιουργικός εντολοδότης, συντηρώντας χωρίς εμπόδια τις λειτουργίες του σώματος. Δεν τον απασχολώ για να με συντηρεί, όσο γίνεται πληρέστερα. Όχι εννοιες λοιπόν… μιας και ο ψυχισμός μας είναι ο κύριος αίτιος φθοράς και γήρατος.

Είναι δύσκολο αν δεν τους κρατά κάτι. Αν τους κρατά μένουν. Ο δε χρόνος είναι μόνο αριθμοί που μας τρομάζουν ή μας εκπλήσσουν. Ζει κανείς πιστεύω με όποιον θέλει πολύ.

Δεν τον φοβάμαι. Το καταγραφικό/στατιστικό μου software είναι ουδέτερο, χωρίς απληστίες, φόβους ή ανησυχίες. Είμαι μόνιμα ευγνώμων που ζω, χωρίς καμιά επιπλέον σκέψη….

Δεν έχω, αν και πάντα μου μπαίνουν κάποιες ιδέες, να μοιραστώ πολλά ακόμα, με τους ανθρώπους γύρω μου.