Status Update: Δώρα Στυλιανέση, ηθοποιός

Γεννήθηκα στην πλατεία Παπαδιαμάντη αλλά θεωρώ περιοχή μου τα Εξάρχεια. Ζω στα Εξάρχεια από 20 χρονών. Είναι μια υπέροχη γειτονιά της Αθήνας, την οποία δεν αλλάζω με καμία άλλη γειτονιά της Αττικής.

Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός συνειδητά σε μεγάλη ηλικία γύρω στα 19, αλλά ασυνείδητα νομίζω ότι το ήθελα από παιδί, από τότε δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αυτό δεν συνέβη επειδή οι γονείς μου με πηγαίναν στο θέατρο τακτικά – δεν με πηγαίναν καθόλου. Όμως από πολύ μικρή ηλικία μαγευόμουν από τα μυστήρια της εκκλησίας – στο κατηχητικό όπου ενθουσιαζόμουν χωρίς να το καταλαβαίνω από το μυστήριο και τη μυσταγωγία. Σε μεγάλη ηλικία κατάλαβα τη συγγένεια που είχαν αυτά τα δυο, θεωρώ όμως πως εκείνη την εποχή η εκκλησία ήταν ένα μικρό καταφύγιο, που κάτι σήμερα είναι το θέατρο.

Σήμερα, λείπει πνευματικότητα από το θέατρο.

Με αφορά το θέατρο της ομάδας. Ιδανικά θα ήθελα να ανήκω σε κάποια ομάδα. Το έχω κάνει στο παρελθόν με την ομάδα «Άσκηση» του Περικλή Μουστάκη κι ήταν η πιο δημιουργική περίοδος της ζωής μου.

Δεν έχω σκεφτεί τί θα ήθελα να ήμουν εαν δεν ακολουθούσα την υποκριτική. Θαυμάζω όμως τους συγγραφείς. Το να μπορείς να αποτυπώσεις στο χαρτί τις ιδέες σου κι αυτό να το κάνεις Τέχνη, το βρίσκω μαγικό.

Στο θέατρο με γοητεύει η σχέση με τον «άλλο». Το να καταφέρεις  μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να προσαρμοστείς, να δεθείς με τον «άλλο» και ταυτόχρονα όσο και να μην ταιριάζεις με τον «άλλο» να μπορέσεις να γίνεις δημιουργικός. Να βάλεις δηλαδή στην άκρη το «εγώ».

Μου λείπει η πνευματικότητα από το θέατρο. Ο,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Στις μέρες μας, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες πάσχουν – οι περισσότεροι – από μια ναρκισσιστική άγνοια. Δεν διαθέτουν ουσιαστική παιδεία και αποποιούνται το παρελθόν. Είναι καλό να σκοτώσεις τον δάσκαλό σου αλλά πρέπει πρώτα να τον αγαπήσεις και μετά ας τον ξεπεράσεις. Αλλά πρέπει να τον αγαπήσεις και να τον μάθεις πρώτα και μετά ας τον κάνεις ο,τι θέλεις. Αυτό με ενοχλεί στο θέατρο σήμερα.

Δεν υποτιμώ κανένα ρόλο αλλά ούτε και έχω όνειρα, όνειρο ρόλων. Όλοι οι ρόλοι είναι σημαντικοί, σημασία έχει το «πώς». Υπάρχουν όμως κείμενα λογοτεχνικά που με συγκινούν πολύ και θα ήθελα πολύ να έχω την τύχη να είμαι μέρος τους, σε θεατρικές διασκευές τους.

Στις μέρες μας, ηθοποιοί και σκηνοθέτες πάσχουν από μια ναρκισσιστική άγνοια.

Με αφορούν οι παραστάσεις που διακρίνω τη σκέψη και το όραμα του σκηνοθέτη, αλλά και που βλέπω ηθοποιούς με τεχνική. Παλιότερα μαγευόμουν πολύ από τους Γερμανούς ηθοποιούς κι αργότερα από τους Ρώσους, αλλά επειδή ζω στην Ελλάδα, θα αναφέρω ενδεικτικά μια παράσταση που είδα πρόσφατα στο θέατρο Άττις. Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου. Εκεί είδα όλα αυτά που περιέγραψα πριν και μια ηθοποιό 25 χρονών με μια αδιανόητη τεχνική. Είπα: Υπάρχει αυτό στην Ελλάδα; Φυσικά έχω δει πάρα πολύ ωραίες παραστάσεις, που δεν υπάρχει χρόνος να τις αναφέρω. Πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες.

Στο έργο του Σταύρου Ζουμπουλάκη με γοητεύει πολύ η σχέση του συγγραφέα με την αδερφή του. Το πώς μπόρεσε μέσα από μια αντικειμενική αντιξοότητα να κρατήσει την αγάπη του για εκείνη ζωντανή και να γίνει δημιουργικός.

Ο Περικλής Μουστάκης είναι ένας εμμονικός σκηνοθέτης. Η πρόβα μαζί του είναι δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και πολύ δημιουργική. Έπρεπε να έχω πολύ υπομονή. Νομίζω πως το κατάφερα.

Η Αγγλικανική εκκλησία είναι ένας χώρος υποβλητικός. Η παράσταση και το έργο εμπεριέχουν το μυστήριο της θεολογίας, το μυστήριο του θεάτρου και το μυστήριο της αγάπης. Όλα αυτά μαζί ταιριάζουν πολύ στην αγγλικανική εκκλησία και μου δημιουργούν αισθήματα χαράς.