Γιώτα Νέγκα: «Αυτό που θέλεις στη ζωή το καταφέρνεις»

Το «Κάπου Νυχτώνει» είναι το πρώτο τραγούδι που σιγοψιθύρισε σαν παιδί, ενώ η πρώτη μουσική εικόνα που εντυπωθεί στο μυαλό της ήταν ο πατέρας της να παίζει μπουζούκι. Από την οικογένειά της δεν «έλειπε» ποτέ ο Θεοδωράκης, ο Άκης Πάνου, η Χαρούλα Αλεξίου…

Όλη της η ζωή είναι μουσική. Σήμερα το όνομα και η φωνή της έχουν ταυτιστεί απόλυτα με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Και προσπάθησε πολύ γι΄ αυτό. Βήμα βήμα, με πολλή και σκληρή δουλειά, με πίστη και υπομονή. 

Ο λόγος για τη Γιώτα Νέγκα, μια από τις σπουδαιότερες λαϊκές φωνές της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, που επιστρέφει μετά την περιοδεία της στην Ελλάδα το Σάββατο 25 Ιανουαρίου και για 5 μόνο Σάββατα στο Σταυρό του Νότου Plus.

«Αυτό που θέλεις στη ζωή το καταφέρνεις»  είναι ο τίτλος του έκτου προσωπικού της άλμπουμ, που βάζει στη φαρέτρα της ερμηνεύτριας ακόμα περισσότερα τραγούδια και είναι και ο τίτλος των μουσικών βραδιών στο Σταυρό. Στο νέο αυτό  κύκλο live η Γιώτα μας παρουσιάζει, με τις επιλογές τραγουδιών που έχει κάνει, την ιστορία της: πώς έφτασε ως εδώ, τι πραγματικά ονειρευόταν όταν ξεκίνησε να τραγουδάει και ποσά από αυτά τα όνειρα υλοποιήθηκαν.

Εμείς μιλήσαμε μαζί της…

Η μουσική με προκαλούσε πάντα, από παιδί. Θυμάμαι άφηνα ακόμη και το παιχνίδι μου, όταν άκουγα μουσική. Ήταν αναπόσπταστο κομμάτι της ζωής μου. Δε συνέβη κάτι, κάποια στιγμή. Η μουσική υπήρχε πάντα με το παιχνίδι, με τους φίλους μου, με τους γονείς μου, ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου έστω και ασυνείδητα. 

Τον  μπαμπά μου να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει. Δεν ήταν επαγγελματίας, απλός ερασιτέχνης μουσικός ήταν. 

Και η μουσική που σας καθόρισε;Ο,τι ακούγαμε στο σπίτι. Ο μπαμπάς και η μαμά αγαπούσαν πολύ τη λαϊκή μουσική και το δημοτικό τραγούδι. Ο Μπιθικώτσης, ο Στράτος Διονυσίου, η Βίκυ Μοσχολιού, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γιάννης Σπανός, ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν έλειπαν ποτέ από την παρέα μας. Οι μεγάλες φωνές και οι μεγάλοι συνθέτες. Όλος αυτός είναι ο πυρήνας μου.  Αγαπημένο μου τραγούδι, αυτό που έμαθα να τραγουδάω σαν παιδί, το “Κάπου Νυχτώνει”.

Θα ακούσουμε τραγούδια του νέου μου δίσκου που βγαίνει στις 20 Ιανουαρίου από την Panik Records σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη και μουσική του Νίκου Μερτζάνου, άλλα τραγούδια της δισκογραφίας μου, πολλά αγαπημένα λαϊκά και κάποιες εκπλήξεις.

Νιώθω ολόκληρη ερμηνευτικά μέσα από αυτόν τον δίσκο.

Ο Νίκος Μωραΐτης μαζί με τον Νίκο Μερτζάνο έγραφαν τραγούδια, ενώ εγώ δεν το ήξερα. Με είχαν συζητήσει, με είχαν σκεφτεί, με άκουγαν, με φαντάζονταν και… κάποια στιγμή ο Νίκος με κάλεσε και μου είπε «θέλεις να έρθεις να ακούσεις κάτι;» Άκουσα κάποια τραγούδια που μου άρεσαν πολύ και μου λένε «για σένα τα γράφουμε αυτά». Στην πορεία αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα, δοκιμάσαμε κι άλλα διάφορα και έτσι προέκυψαν και άλλα τέσσερα τραγούδια, αποτέλεσμα πλέον της πιο κοντινή μας επαφής. Είναι ένας δίσκος που για μένα είναι πολύ σημαντικός, καθώς εκφράζω όλη την γκάμα των συναισθημάτων μου μέσα από μπαλάντες, εξωστρεφή λαϊκά, μέσα από το ρυθμό, τη χαρά, τη σκέψη, τη μνήμη. Νιώθω ολόκληρη ερμηνευτικά μέσα από αυτόν τον δίσκο. 

Εγώ η ίδια διάλεξα τον τίτλο. «Αυτό που θέλεις στη ζωή το καταφέρνεις». Μπορεί να μην ενδείκνυται εμπορικά και να είναι μεγάλος, όμως είναι τόσο βαθύ αυτό που λέει και θέλω να δηλώσω ότι το πιστεύω, γιατί το έχω ζήσει. Και θέλω να το πω και σε άλλους ανθρώπους. Πραγματικά αυτό μπορεί να συμβεί. Αυτή η νομοτέλεια δεν έχει καταλυθεί. Τον ίδιο τίτλο θα έχουν και οι παραστάσεις μου, γιατί θα εμπεριέχουν όλη αυτήν την αύρα και την πίστη. Γιατί αυτό που θες στη ζωή, το καταφέρνεις. 

Ναι, αρκεί να προσέχουμε τι θέλουμε και να ξέρουμε τον τρόπο που το θέλουμε. Πιστεύω ακράδαντα πως ό,τι ποτίζεις με αγάπη και υπομονή, πάντα αξίζει, ανεξαρτήτως χρόνου. Είναι πολύ σπουδαίο να πιστέψουμε σ΄ αυτό. Γιατί παραμένουμε αισιόδοξοι, δε χάνουμε τον στόχο μας, είμαστε συγκεντρωμένοι, είμαστε εκεί…

photo credit: Βασιλική Σουβατζή

Ναι, δεν έγινα ραγδαία γνωστή. Τραγουδάω από το 1990 και η δισκογραφία ήρθε στη ζωή μου το 2003 «Με τα μάτια κλειστά». Ο επόμενος δίσκος που ακούστηκε ήρθε το 2007 και  αρχίσαμε να γνωριζόμαστε με τους περισσότερους βήμα βήμα από το 2013 και μετά. Όλα τα βήματα που γινόντουσαν τόσα χρόνια σιγά σιγά έφεραν καρπούς και ακούστηκα σε περισσότερα αυτιά. Θέλει υπομονή, θέλει να ξέρεις το στόχο σου και να μην παραιτείσαι. Αν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, ο δρόμος είναι ένας. Κουράζεσαι, αλλά πιστεύεις και προχωράς. 

Θα προσπαθούσα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το τραγούδι πάντως και η μουσική δε θα έφευγαν από τη ζωή μου. Αν δεν μπορούσα να βιοποριστώ θα έβρισκα έναν άλλο τρόπο, αλλά το τραγούδι θα υπήρχε. 

Θα ήταν πάλι κάτι σχετικό. Ή χορεύτρια ή ηθοποιός ή κάτι που να έχει σχέση μ΄αυτό. Είναι η φύση μου τέτοια, δε το διάλεξα. Δεν μπορώ να με φανταστώ σε μια δουλειά που κάθε μέρα θα κάνω το ίδιο πράγμα. Καλό και άγιο και χρήσιμο αυτό, αλλά εμένα δε μου ταιριάζει. 

Γενικότερα στην αγορά χώρος άπλετος δεν υπάρχει. Είναι τόσο εύκολο να βγει ένας δίσκος και είναι τόσες πολλές οι παραγωγές που δεν προλαβαίνουμε να τα απορροφήσουμε όλα. Δεν έχουν έναν χώρο να ακουστούν. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν πράγματα που αν ψάξεις προσεκτικά και ξέρεις τι ζητάς, τα βρίσκεις. Δε θεωρώ πως υπολείπεται η εποχή μας από  δημιουργίες ή πως δεν γράφονται σημαντικά πράγματα. Ίσως όμως ο χώρος να μην τα αφήνει να ακουστούν όσο παλιότερα.

Βλέπω όλη την γκάμα της κοινωνίας μας, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, να τραγουδάνε όλοι μαζί τα τραγούδια, είτε είναι δικά μου, είτε είναι ένα παλιό αγαπημένο του Ξαρχάκου, του Θεοδωράκη ή του Άκη Πάνου. Το σημαντικό με το κοινό μου είναι ότι είναι ενωμένο. Ξέρουν πολύ καλά τι θα ακούσουν, ξέρουν που θα κινηθώ μουσικά. Αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά…

Το ευάλωτο του τραγουδιστή είναι ότι εκτίθεται κάθε φορά και καλείται να φτιάξει έναν κόσμο που να μην υπολείπεται από αυτόν της προηγούμενης φοράς.

Θυμάμαι μία συναυλία γύρω στο 2005-6 στο Κατράκειο Θέατρο που είχε μαζευτεί όλο το ελληνικό τραγούδι και τη διοργάνωνε το Δίφωνο. Εκεί ήταν μία συγκλονιστική στιγμή γιατί τραγούδησα μπροστά σε 10.000 κόσμου και δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ ξανά σε μια τέτοια λαοθάλασσα. Συγκλονιστική στιγμή ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησα στο Ηρώδειο. Και φυσικά μετά υπάρχουν συγκλονιστικές στιγμές με ανθρώπους που είχα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά και να συνεργαστώ. Οι συνθέτες μου και οι στιχουργοί μου… Θα μείνω στον Σταμάτη Κραουνάκη που η παράσταση που μου είχε στήσει στην Χελώνα και ο τρόπος που έχει η σχέση μας προχωρήσει είναι κάτι μοναδικό. Για μένα είναι δάσκαλος, μέντορας, φίλος, ένας φωτεινός  άνθρωπος. 

Ευνοημένος θεωρείται πως είναι επειδή παίρνει τη δόξα. Αυτόν βλέπει το κοινό. Είναι η αιχμή του δόρατος, η φωνή, είναι ο μαιευτήρας, βγάζει το μωρό στο φως με τη φωνή του. Όμως από πίσω υπάρχουν γονείς…  Το ευάλωτο του τραγουδιστή είναι ότι εκτίθεται κάθε φορά και καλείται να φτιάξει έναν κόσμο που να μην υπολείπεται από αυτόν της προηγούμενης φοράς. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, παίζει με το νευρικό σου σύστημα. Γιατί παίρνει πρώτος και το μπράβο, παίρνει όμως και ο,τιδήποτε αρνητικό. Είναι λοιπόν ο πιο ευάλωτος γιατί του χρεώνουν πράγματα για τα οποία μπορεί να μην ευθύνεται. Αλλά αυτό είναι μέρος της δουλειάς και του ρίσκου που αναλαμβάνει ο καθένας που θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά. 

Θα ήθελα οι προσμίξεις που έρχονται από άλλες μουσικές να μην είναι τόσο επιθετικές. Θα ήθελα να διατηρηθεί περισσότερο το ελληνικό στοιχείο, η ελληνική γλώσσα, οι φόρμες, να μην σπάσει η αλυσίδα της μνήμης μας. Θα ήθελα ακόμη και οι διασκευές που γίνονται, να γίνονται με σεβασμό, να διατηρούν το έργο του προηγούμενου αναλλοίωτο και να του προσθέτουν μία σημερινή γεύση, να μην αλλοιώνουν τον πυρήνα του. Η αγωνία μου είναι να κρατήσουμε την αλυσίδα της μουσικής μας παράδοσης στο κέντρο και να τη στολίζουμε με πάρα πολλά άλλα στοιχεία. Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν πιάνουμε στα χέρια μας το “μωρό” κάποιου. Δεν μας ανήκει, θέλει  φροντίδα και τρυφερότητα γιατί κάποιοι το έχουν γεννήσει και το έχουν αγαπήσει. 

Η πιθανή ανικανότητα μεγαλώνοντας να φροντίσω τον εαυτό μου. Με απασχολεί μεγαλώνοντας αν, όταν γεράσω, θα έχω σώας τας φρένας και θα έχω τα πόδια μου και τα χέρια μου σε κίνηση, έστω και αργή. Ο χρόνος δε με αγχώνει. Μπορεί να φέρνει ρυτίδες ή παραπάνω κιλάκια, φέρνει, όμως, και πολλά δώρα. Φέρνει μια ηρεμία, μία ψυχραιμία, μία εμπειρία, μια γλύκα στα πράγματα. Αναγνωρίζεις αμέσως κάποιες καταστάσεις που παλιότερα εμπλεκόσουν και το ανακάλυπτες στην πορεία πως μπορεί να μη σου ταιριάζουν. Εχει αυτήν τη γλύκα της εμπειρίας… 

Τελικά έχω κάνει μια διαδρομή και έχω περάσει από τοπία που έχω αγαπήσει

Συνειδητοποιησα πως προχωρώντας βήμα βήμα και θεωρώντας πως περπατάω στο κενό, πως τελικά έχω κάνει μια διαδρομή και έχω περάσει από τοπία που έχω αγαπήσει. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθώντας, έχω πάρει πάρα πολλά δώρα και στην ουσία αυτό που ήθελα πάντα ήταν να τραγουδώ, να είναι ισορροπημένη η ψυχή μου και να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους ή και δακρυσμένους από συγκίνηση. 

Παράλληλα με τον Σταυρό του Νότου Plus, έχω ήδη ξεκινήσει μια μίνι περιοδεία στην Ελλάδα. Στα τέλη του Φλεβάρη, αν τελειώσει ο εφιάλτης της Αυστραλίας, έχουμε προγραμματίσει ένα ταξίδι εκεί. Μας έχει καλέσει η ελληνική κοινότητα για τρεις συναυλίες σ΄ένα φεστιβάλ στο Σίδνεϊ και στη Μελβούρνη. Η ψυχή μας είναι πολύ βαριά μ’ αυτό που συμβαίνει με τις φωτιές και την οικολογική καταστροφή. Ελπίζω να σταματήσει γρήγορα και να επουλωθεί γρήγορα αυτή η πληγή… Και γυρνώντας πια, αρχίζει η προετοιμασία του καλοκαιριού σιγά σιγά!