Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Μέγαρο
Το αριστούργημα του Χένρικ Ίψεν «Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν» ανεβαίνει, από τις 25 Ιανουαρίου 2020, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
«Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν». Το αριστουργηματικό έργο του Χένρικ Ίψεν παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά από τις 25 Ιανουαρίου έως τις 22 Μαρτίου 2020 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο γνωστός σκηνοθέτης, επικεφαλής μιας εξαιρετικής ομάδας πρωταγωνιστών και καλλιτεχνικών συντελεστών, ανεβάζει τον τρίτο Ίψεν της 45χρονης πορείας του, σε νέα μετάφραση που υπογράφει η Έρι Κύργια, ειδική παραγγελία για την παράσταση, στον «ιδανικό» –όπως τον χαρακτηρίζει– για το έργο, χώρο του Υποσκηνίου Β΄ της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Με τη βοήθεια των συνεργατών του, θέλει να αναδείξει τα λανθάνοντα στοιχεία του ονειρικού κόσμου που συνθέτει ο σπουδαίος Νορβηγός συγγραφέας: το ερωτικό μελόδραμα, το έργο τρόμου, τον αναρχικό συμβολικό ρεαλισμό, την μαύρη κωμωδία, το ειρωνικό γκροτέσκο, την καλπάζουσα φαντασία, με άλλα λόγια, ολόκληρη τη χρωματική παλέτα στο πρωτοποριακό πανόραμα ενός ασυμβίβαστα ποιητικού σύμπαντος.
Ο Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη
«Γραμμένο το 1896, μέσα στη καρδιά της ακμαίας περιόδου του καπιταλισμού, το αριστούργημα του Ίψεν περιγράφει με προφητικά ρεαλιστικό τρόπο τα υπερμεγέθη οράματα και την καταστροφική δύναμη ενός στυγνού οικονομικού συστήματος, που, στο απόγειο της παντοδυναμίας του, ισοπεδώνει οικονομικά και υπαρξιακά τους αδύναμους, αλλά αποξενώνει και τους φαινομενικά ισχυρούς από τα θεμελιώδη ανθρώπινα συναισθήματα και τους εξορίζει σε μια παγωμένη ψυχική έρημο.
Στη συνταρακτική ποιητική δυστοπία που χτίζει ο μεγάλος Νορβηγός, δίνονται ανάμεσα στα μέλη της παλιάς γενιάς αδυσώπητες μάχες ζωής και θανάτου για την κατίσχυση πάνω στο νέο αίμα. Ένα νέο αίμα χωρίς αξίες και προσανατολισμό, που αγωνίζεται απεγνωσμένα να αποδράσει από τον απάνθρωπο κόσμο του άκρατου εγωισμού που έχουν χτίσει οι μεγάλοι και να “ζήσει, μόνο να ζήσει!”. Όταν όμως το μίσος, η άκρατη φιλοδοξία, η υποκρισία και η φιλαυτία φτάσουν στο τέλος τους, όταν οι ψευδαισθήσεις καταρρεύσουν και η Νέμεσις έχει αποδοθεί, θα ξημερώσει η μέρα μιας λυτρωτικής, αλλά και –όσο παράδοξο και να ακούγεται αυτό– αμφιλεγόμενης αλήθειας. Το μέλλον χαμογελά, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν το χαμόγελο κρύβει μια ευοίωνη υπόσχεση ή μια δυσοίωνη απειλή».
