Status Update: Θάνος Λέκκας, ηθοποιός

Μου έλεγαν οτι μικρός τραγουδούσα στην κούνια μου τα μεσημέρια. Λάτρευα τα παιδικά. Χάζευα τα τραγούδια τους, τη μαγεία, τους κόσμους που έφτιαχναν. Ήταν ένα ιαπωνικό άνιμε της «Λίμνης των Κύκνων» που έχουμε όλοι δει στο «0-6», που με έκανε να κλαίω. Ξυπνούσα κάθε Σάββατο πρωί τη μαμά μου, φορώντας ανάποδα ένα δερμάτικο γιλέκο για να μοιάζω με χελώνα, να μας ανοίξει την τηλεόραση να δούμε Χελωνονιτζάκια. Αυτά με έκαναν τον καλλιτέχνη που είμαι σήμερα.

Ο πρώτος είναι ο κολλητός μου ο Κώστας, που ξεκίνησε θέατρο ενώ σπούδαζε στο πανεπιστήμιο και τον ακολούθησα. Οι συμφοιτητές μου στη σχολή είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι. Ασφαλώς οι καθηγητές στο Ωδείο Αθηνών, ο Αργύρης Ξάφης που μας έπλαθε τρία χρόνια και συνεχίζει να μας στηρίζει. Όσον αφορά τις εμπειρίες, δεν είναι μεμονωμένες, είναι σωρευτικές. Σαν να έχω κατηγορίες στις οποίες εξελίσσομαι και κάθε εμπειρία συμβάλλει σε ένα τομέα. Υπάρχουν εμπειρίες που με έχουν βοηθήσει να καταλάβω τι είναι ρυθμός, πώς είναι η έκθεση, τι προσφέρει η ταχύτητα και τι η άργητα στην πρόβα, τι θα πει μουσική. Είναι πολλά δεν έχουν τέλος, μόνο ταξίδι. Ταξίδι και τριβή.

Ως εκ τούτου έχουν πολλά κοινά. Το βασικότερο είναι η ανάγκη της έρευνας. Δοκιμή και σφάλμα και πάλι απο την αρχή. Στην τέχνη αναζητούμε μονίμως έναν τρόπο να προσεγγίσουμε την αλήθεια. Τι θέλουμε να πούμε και πως. Σκάβουμε μέσα μας λοιπόν και ψάχνουμε γύρω μας για τα κομμάτια για το τελικό πάζλ. Εδώ η επιστήμη στηρίζει την τέχνη. Η ψυχανάλυση ως εργαλείο εξερεύνησης του ρόλου για παράδειγμα. Η επιστήμη του ήχου και το πώς επιδρά αυτός στον εγκέφαλο. Από τις ψυχοτρόπες ουσίες που έχουν χρησιμοποιήσει οι καλλιτέχνες ανά τους αιώνες, μέχρι τη χρήση της μηχανικής και του ηλεκτρισμού για το στήσιμο του έργου τέχνης, η τέχνη πάντα κάνει παρέα την επιστήμη. Η τέχνη δεν είναι η αλήθεια, η επιστήμη παραείναι αλήθεια. Η ζωή βρίσκεται κάπου στη μέση. Χρειαζόμαστε και τα δύο για να ισορροπήσουμε. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου σπάνιο ένας επιστήμονας να έχει και καλλιτεχνικό έργο. Ο Μπύχνερ ήταν γιατρός, ο Εμπειρίκος ψυχαναλυτής.

Θέλει να έχεις πολύ ενέργεια, ειλικρίνεια και ακρίβεια. Ό,τι και μια κανονική παράσταση. Χρειάζεται να είναι πολύ ανάγλυφα και σαφή όλα. Τα παιδιά όλα τα πιάνουν και δεν τσιμπάνε με εξυπνάδες. Προσέχουμε λίγο να μη βρίζουμε και να μην έχει πολλά ερωτικά υπονοούμενα, αλλά κατά τα άλλα δε διαφέρει σε τίποτα από τις παραστάσεις για το ενήλικο κοινό.

Η ίδια η τηλεόραση είναι καινούργιος δρόμος για μένα κι εκεί νομίζω τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά ακόμα με τις ευκαιρίες που μπορούν να μου δωθούν από εκεί, αλλά ακούω θετικές εντυπώσεις και βλέπω χαμόγελα. Κι αυτό με κάνει κι εμένα να χαμογελάω.

και τώρα παίζω μαζί με την Παναγιώτα Βιτετζάκη στο «Blink» του Φίλ Πόρτερ, ένα έργο που σκηνοθετεί ο Τάσος Πυργιέρης στο Faust. Όσο μου δίνεται ακόμα η δυνατότητα θα ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε διαφορετικά πράγματα που με ενδιαφέρουν. Την ομορφιά του θεάτρου τη βρίσκεις σε όλα τα είδη του. Δεν αποκλείω τίποτα κι αν υπάρχουν οι κατάλληλοι συνεργάτες – όπως είχα την τύχη να έχω σε όλες τις συνεργασίες μου συμπεριλαμβανομένων και των προαναφερθέντων- τότε όλα γίνονται μια ευχάριστη πρόκληση.

Σχέση κρυφή ακόμη και μεταξύ τους. Ντρέπονται να μιλήσουν κανονικά αλλά δεν ντρέπονται να παίρνουν μάτι ο ένας τον άλλο…

Έχουμε πια τη δυνατότητα να μη βρισκόμαστε με κόσμο και να τον έχουμε στην οθόνη μας. Το να παρακολουθείς κάποιον που προβάλλεται σε δημόσια θέα ενώ δεν τον ξέρεις και δε σε ξέρει είναι πλεόν νορμάλ. Το χειρότερο είναι πως το να παρακολουθείς και να παρακολουθείσαι σε κάνουν να ασθάνεσαι νορμάλ. Πίσω απο αυτό το μοντέλο το «Blink» αγγίζει τα πραγματικά προβλήματα, αυτά που θα έπρεπε να μοιραζόμαστε για να τα απαλύνουμε. Είναι σπαρακτικό να βλέπεις τον εαυτό σου και τη γενιά σου να ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια. Να ντρεπόμαστε να μη μείνουμε μόνοι…

Ως έφηβος ήμουν μαζεμένος και φοβισμένος. Στο θέατρο αφηνόμουν, έπαιζα. Έκανα τις πρώτες παρέες ουσιαστικά. Μετά όταν επέλεξα να το σπουδάσω έφτιαξα αυτή την οικογένεια με το έτος μου. Τώρα πια με έμαθε να κοιτάω προς τα έξω. Εκεί άλλωστε βρίσκεται η ζωή.

Αν είναι κάτι που με βασανίζει, τότε κάποιος εκεί έξω ίσως μπορεί να βοηθήσει. Αν είναι κάτι που με ταλαιπωρούσε και έχω ξεπεράσει, τότε μπορεί να βοηθησει κάποιον άλλον. Οι συγγραφείς άλλωστε αυτό κάνουν. Πολλά από αυτά που έχω γράψει εδώ θεωρώ πως είναι προσωπικές μου σκέψεις και απόψεις, σε καμία περίπτωση μοναδικές. Ναι, νομίζω υπό τις κατάλληλες συνθήκες, θα μιλούσα ανοιχτά.

Δεν έχω instagram, χωρίς να το κατακρίνω – ίσα ίσα είναι ένα μέσο που μπορείς να βρεις άπειρες ιδέες και δυνητικά να κοινωνικοποιηθείς. Απλώς, είναι κάτι που δεν μπορώ και δε με ενδιαφέρει να αφιερώσω χρόνο να διαχειριστώ.

Ακόμα και στο δρόμο, ένας οδηγός που έχει κάνει το ίδιο λάθος με τον μπροστινό του δε θα διστάσει εκείνη τη στιγμή να τον διαολοστείλει. Είναι δύσκολο, αλλά ο θυμός είναι κακός σύμβουλος. Γεννάει αγένεια, μισαλλοδοξία και συχνότατα βία φυσικά. Το «έχω φτάσει ως εδώ», η έλλειψη υπομονής και αλληλοκατανόησης, το «τι με νοιάζει φίλε το πρόβλημά σου εγώ τη δουλειά μου θέλω να κάνω». Λίγο ηρεμία, λίγο να μπεις στη θέση του άλλου και θα νιώσεις καλύτερα, κι εσύ κι ο άλλος, εγγυημένα! Χτες μου κλέψανε τη βενζίνη,,, τη βενζίνη! Πόση ανάγκη μπορεί να έχει ο αλλος να σου κλέψει τέσσερα ευρώ βενζίνη; Μάλλον πολλή.

Η αγάπη και η πράξη. Προφανώς η αγάπη δε σε ταίζει ούτε σε ζεσταίνει. Αλλά είναι πάντα το σωστό κίνητρο να κάνεις οτιδήποτε. Αν κάνεις κάτι απο ζήλια ή θυμό ή υστεροβουλία θα είναι σίγουρα λάθος ή τουλάχιστον ζημιογόνο για τους άλλους. Για να είμαι σωστός. Στη φύση υπάρχει η άμεση εκδίκηση. Μου απειλείς τα μικρά, θα σου βγάλω τα μάτια. Με κυνηγάς, θα σε κλωτσήσω. Η στιγμιαία κακία για την επιβίωση. Ο άνθρωπος το κρατάει όμως. Ένας Φουρτουνάκης σκότωσε ένα Βροντάκη, όλοι οι Φουρτουνάκηδες κακοί. Η αγάπη κάνει τον κόσμο καλύτερο, πιστεύω πως καμία συστηματική βία, από καμία μεριά δε θα φέρει μια διαρκή λύση. Πώς το νικάς λοιπόν το τέρας ρε Λέκκα; Με λουλούδια; Του φιλάς τη μουσούδα; Το Τέρας δεν είναι μαγικό, έχει στομάχι και τρώει. Φρόντισε τα παιδιά σου, μάθε τα να είναι ανοιχτά και ευγενή, μην τα ταίζεις βία και σκοτάδι και το Τέρας θα πεινάσει. Η αγάπη αργεί, η κακία και το μίσος είναι γρήγορα με άμεσα αποτελέσματα. Αλλά δυστυχώς σε κάνουν κι εσένα Τέρας.

Δώσε της πολλή δουλειά και λεφτά ν’ αγοράζει κρέας και ζάχαρη κι ένα κινητό να νομίζει ότι πλούσιοι και φτωχοί είμαστε ίδιοι και τους έχεις χαρούμενους. Πήξε τους και με πράγματα μιας χρήσεως, καλαμάκια για το φραπέ τους, πιρούνια πλαστικά γιατί κοστίζει να τα πλύνουμε, φίλους μιας χρήσης στα μέσα κοινωνικής δυκτίωσης, πλαστικά μπουκαλάκια νερό, σακούλες με ψώνια, Χριστούγεννα, δουλειές στο Δημόσιο και ωπ! Ξαφνικά, η μέρα τους και το μυαλό τους είναι γεμάτο και δεν έχουν χώρο και χρόνο να ασχοληθούν με τον δίπλα και πόσο μάλλον με τον κόσμο. Και γίνεται πόλεμος τρεις χώρες πιο δίπλα και πρέπει να προλάβω το deadline. Και πνίγονται άνθρωποι στη θάλασsα και βρήκα το τέλειο τζιν. Και η Αυστραλία καίγεται αλλά με έκλεισε ο μπροστινός στο φανάρι για το γραφείο. Η έλλειψη επικοινωνίας βοηθάει τις βόμβες να πέφτουν και παιδάκια να δουλεύουν για τρία δολάρια τη βδομάδα. Η έλλειψη επικοινωνίας μας περιορίζει στα δικά μας. Αυτά.

Χαίρομαι όταν βλέπω πως η τεχνολογία έχει λύσεις για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για καλύτερη αξιοποίηση των πόρων, για ενίσχυση των Τρίτων Χωρών. Δεν έχουμε ανάγκη τόσα πολλά. Θέλω η τεχνολογία να ξανακάνει τον κόσμο πράσινο.