Η σκηνοθέτις Χρύσα Καψούλη μιλάει για τη «Μεταγωγή» του Γιώργου Βέλτσου

Ο τρόπος που είναι γραμμένο το έργο, ο προβληματισμός του στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή (του έργου). Το έργο θέτει τα ζητήματα της ελευθερίας και τα όρια της στον κόσμο μας σήμερα. Ο ίδιος ο Βέλτσος ως μία περσόνα της «Μεταπολίτευσης». Ο άνθρωπος Βελτσος έτσι όπως αυτοβιογραφείται. Η ίδια η «Μεταγωγή», ποιος μετάγεται και γιατί. Εμείς οι ίδιοι.

Πάντα με δυσκολεύει η απάντηση, δεν θέλω να πω τίποτα και πάρα πολλά ταυτοχρόνως. Aναρωτιέμαι όπως όλοι μας στο σύγχρονο κόσμο, βλέπω την καταστροφή γύρω μου και λέω: Τι κάνουμε τώρα; Που πήγε η επανάσταση; Ποιός είναι ο «Αγώνας» μας σήμερα; Τι σημαίνει να είσαι αριστερός-δεξιός; Eίμαστε όλοι αδέξιοι ως προς τον τρόπο και για το παρόν μας. Είμαστε σε μια αέναη, μετεμφυλιακή διαμάχη.

Ως προς τον τρόπο της παραστάσης, της τέχνης δηλαδή του θεάτρου, άφησα όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Βλέπουμε το ζευγάρι το οποίο βλέπει το παρελθόν χρόνια πριν μεσα από τις ενέργειες ενός νεαρότερου ζευγαρίου που εισβάλει στον κόσμο του. Μια σύγκρουση μετωπκή. Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Η ποίηση και η τέχνη της εικόνας – βίντεο, μου έδωσε τον τρόπο να μεταβαίνω στον χρόνο και να πω την ιστορία τους.

Τέσσερα σωματα ηθοποιών επί σκηνής (Βαγγέλης Παπαδάκης, Μυρτώ Ρήγου, Χρήστος Κίτσιος, Εμμανουέλα Κοντογιώργου). Κινούνται με μεγάλη ταχύτητα στην Ιστορία τους. Η ανάγκη τους ειναι επιτακτική να μιλήσουν για τα γεγονότα και για όλα αυτά που έχουν ζήσει. Έχουν τη δυνατότητα που τους δίνει η θεατρική σκηνή να εισβάλουν σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους, χωρίς ο χρόνος τους να είναι γραμμικός. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη και το τέλος τους είναι ρευστό. Ο ηρωας σκοτώνει την γυναικα του και αυτοκτονεί ή συνεχίζουν να ζουν σαν τα φαντάσματα. Οταν δούλευα το κείμενο, είχα στο μυαλό μου τα ερωτήματα του «Άμλετ», τον Ντοστογιεφσκι, τις ταινιες του Ταρκόφσκι. Έτσι όπως ανοίγει ένα βιβλίο και εισβάλλει μέσα ο ήρωας στην εικονα και χάνεται μεσα στο χρόνο και τα ιδανικά του.

Φωτογραφία: Πέτρος Σοφικίτης

Είναι διατυπωμένα όλα στο έργο. Ο φόβος που μας κάνει να μην δρούμε, να κλεινόμαστε μέσα. Οι ήρωες και οι αντιήρωες. Όταν ήμουν νέα είχα την τόλμη και τη μαχητικότητα να βγω έξω στους δρομους για να αλλάξω τον κόσμο. Τώρα είμαι μεσα στο θεατρο, στην τέχνη μου και στα βιβλία. Όπως λέει και ο Σαίξπηρ στον Όπως σας αρέσει «έφυγε ο Ορλάντο βγηκε στο δάσος, στο Άγνωστο και συναντησε τον Έρωτα». Βλέπετε είμαι ηθοποιός-σκηνοθέτης. Ταυτίζομαι απολύτως με τα κείμενα και τον συγγραφέα. Δεν ξέρω από ένα σημείο και μετά ποιος είναι ποιος, τρώγομαι με τις λέξεις. Άλλωστε από τον Βέλτσο έμαθα τον Ντεριντά, τον Λακάν και άλλους. Ετσι κι εγώ σαν τα βαμπίρ του έργου του, παίζω μία παρτίδα σκάκι με τον διάβολο.

Για να τον συνεπάρει. Η παράσταση η ίδια είναι μία εμπειρία. Για την ποίηση και τη φιλοσοφία της. Για την «Mεταγωγή». Η περιπέτεια του Ινδαρέ και της οικογένειάς του είναι η «Μεταγωγή». Γιατί έχουμε κάνει ένα πολιτικό θρίλερ στο Μεταξουργείο. Δεν είμαι σε θέση να πω περισσότερα, θα μιλήσει το ίδιο το έργο και εσείς που θα το δείτε.

Ένα πολιτικό, φιλοσοφικό, θρίλερ.

Ν: Έφευγες. Στην αρχή για λίγο. Ύστερα εξαφανιζόσουν για μήνες. Είχες φύγει από το παρελθόν πολλές φόρες.
Άφηνες μια σειρά από τελείες πίσω σου. Ένα είδος γραφής σαν αυτή που διαβάζουν οι τυφλοί.
Έπρεπε ψαύοντας με τα δάχτυλα αυτές τις τελείες να διαβάσω. Να σε διαβάσω…

Μ: Τώρα όμως;
Πού είμαστε; Ποιοι; Πόσοι;
Γιατί φυσικά μόνοι δεν είμαστε. Είναι και οι άλλοι που μας έστειλαν, το ζευγάρι. Μπορείς να μου πεις που βρισκόμαστε; Στη φυλακή στο σπίτι;
Και ο διάβολος; Τι δουλειά έχει ο διάβολος;