F_act#5: Αστέρια γεννιούνται στη λάσπη

Δεύτερη full σεζόν για τους «Ανθρώπους και ποντίκια». Η ανταπόκριση του κοινού ξεπερνάει (δικαίως) κάθε προσδοκία και συνεχίζεται με την ίδια, αν όχι με μεγαλύτερη δυναμική από πέρυσι. Ήδη από το Cartel ανακοινώνουν πως η παράσταση θα πάρει παράταση μέχρι τις 12 Απριλίου, την Κυριακή των Βαϊων. Λαμβάνοντας υπόψιν πως οι λίστες αναμονής είναι μεγάλες, δεν αποκλείεται να δούμε και νέα παράταση για μετά το Πάσχα και μέχρι το Μάϊο. Την ίδια ώρα, ετοιμάζεται και η νέα παραγωγή των «Κόκκινων φαναριών», μολονότι δεν έχει καθοριστεί ακόμα η ημερομηνία της πρεμιέρας.

‘Οταν μια καλή παράσταση γεννιέται από μια ομάδα νέων συντελεστών είναι, οπωσδήποτε, ενθαρρυντικό. Είναι, όμως, και παρηγορητικό όταν μια καλή παράσταση με την υπογραφή νέων συντελεστών καταπιάνεται με την πρόσφατη πολιτική Ιστορία. Το βιβλίο ντοκουμέντο του Περικλή Κοροβέση «Ανθρωποφύλακες» ευτυχεί στην θεατρική μεταφορά του στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από τον σκηνοθέτη Μάνο Βαβαδάκη που – 50 χρόνια μετά τη συγγραφή του – φέρνει στο φως της σκηνής την συνταρακτική μαρτυρία του Κοροβέση ως πολιτικού κρατούμενου της Χούντας των Συνταγματαρχών και του παρακρατικού συστήματος.

Στον αντίποδα της λιτής αφήγησης του συγγραφέα – τον ερμηνεύει με θαυμαστή δωρικότητα ο Νέστωρ Κοψιδάς – η κενή ανάγκη εντυπωσιοθηρίας του καθεστώτος και των λειτουργών της που διατυπώνουν με επιθεωριακούς όρους οι πικρά απολαυστικοί ‘Αρης Λάσκος, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου και Ελένη Ζαχοπούλου. Η παράσταση τολμά μια… μπενχαρντική υφολογία καθώς από τη μια παρακολουθεί τα γεγονότα κι από την άλλη περιγελά κυνικά τους ήρωες τους. Και το κυριότερο αποτυπώνει πυκνά (διασκευή ‘Ανδρη Θεοδότου) μια εφιαλτική φέτα της ελληνικής ιστορίας της οποίας επιχειρήθηκε χωρίς αιδώ η αποσιώπηση. Για όλα τα παραπάνω, είναι βάλσαμο η επανάληψη των «Ανθρωποφυλάκων» – θα παίζονται μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου.

‘Ενα τολμηρό πέρασμα από το σερί στο θέατρο του παραλόγου στο ποιητικό θέατρο. Η Σοφία Μαραθάκη δοκιμάζει ευατόν σε μη ασφαλείς περιοχές (σκηνοθετικά αλλά και ερμηνευτικά) και παρακολουθούμε την προσπάθεια της με ενδιαφέρον. Προσεγγίζει τον «Λάμπρο», το ανολοκλήρωτο, σπαραγματικό ποίημα του Διονύσιου Σολωμού – ανασυγκροτημένο από τον πρώτο εκδότη του σολωμικού έργου, τον Πολυλά – και παραδίδει μια στέρεη ανάγνωση πάνω σε μια, κατ’ κατεξοχήν, τραγωδία: Ο ήρωας στον αγώνα κατά των Τούρκων δεν είναι παρά ένας φιλήδονος και ασυνείδητος άνθρωπος που εγκαταλείπει την μητέρα των τεσσάρων παιδιών του, ρίχνει εκείνα στο ορφανοτροφείο μέχρι που θα σμίξει – εν αγνοία του – με το ίδιο του το σπλάχνο.

Γοητευμένη και η Μαραθάκη – όπως κι άλλοι συνάδελφοι της στο ελληνικό θέατρο από την Ελλάδα της φύσης και της παράδοσης – θέτει σε λειτουργία εξίσου αρχετυπικά υλικά για να το διαχειριστεί: Την μουσικότητας του λόγου (σε άψογη συνεργασία ο μουσικός Βασίλης Τζαβάρας) και την χορικότητα. Καθοριστική, πάντως, ως προς την οπτική απόδοση της παράστασης (Ερατώ Τζαβάρα) οι ατμοσφαιρικές ψηφιακές προβολές που έρχονται σε εμφατική αντίστοιξη με την ηλικία του έργου. Η σύντομη παρουσία του «Λάμπρου» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ολοκληρώνεται την Κυριακή 26 Ιανουαρίου, μετά από την μικρή παράταση μιας εβδομάδας.

Υπάρχουν κι εκείνες οι παραστάσεις που κάνουν focus στους ηθοποιούς τους και επενδύουν συνειδητά πάνω στις ερμηνείες. Για παράδειγμα, «Η βασίλισσα της ομορφιάς», η τελευταία παραγωγή του Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Με την Αγορίτσα Οικονόμου στο ρόλο της ποδοπατημένης 40χρονη κόρης του Μάρτιν ΜακΝτόνα σ’ ένα λασπωμένο χωριό της ιρλανδικής επαρχίας. Και την Σοφία Σεϊρλή να μπαίνει – κυριολεκτικά – στα ρούχα της αυταρχικής μάνας που μοιάζει να μην έχει ίχνος τρυφερότητας για το παιδί της. Το, έτσι κι αλλιώς, δυνατό έργο σχέσεων του ΜακΝτόνα παίρνει βάθος εξαιτίας της, μεταξύ τους σκηνικής σχέσης, όσο και της καθεμιάς ξεχωριστά. Η παράσταση τους οφείλει πολλά.

Στην, πάλαι ποτέ, χωροταξικά δύστροπη, Β’ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας, εκεί που έχει δώσει νέα πνοή το Red Jasper Cabaret Theatre, συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο: ‘Ενα μουσικό θέατρο τσέπης, δισέγγονο του γερμανικού καμπαρέ – τουλάχιστον έτσι όπως ζωντανεύει στην παράσταση του Γιάννη Παναγόπουλου «Tanz – Οι περιπέτειες μιας νεότητας».

Αναλαμβάνοντας το δύσκολο έργο θεατροποίησης του μυθιστορήματος του Κλάους Μαν «Ο ευλαβικός χορός» (σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα), ο Παναγόπουλος πατάει στο στέρεο έδαφος της άνθισης των βερολινέζικων καμπαρέ για να σχολιάσει τον ναρκισσισμό της μεσοπολεμικής γενιάς που έστρωσε – μεταξύ πολλών άλλων – το έδαφος για την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού. Την ίδια ώρα, όμως κοιτάζει με τρυφερότητα τη νεανική ονειροπόληση που σε κάθε εποχή και συνθήκη είναι πάντα η ίδια. Το εγχείρημα του φέρει όλη την υπέροχη ελευθεριότητα της γερμανικής σκηνής των καμπαρέ με την επιβλητική παρουσία της drag queen Holly Grace. Αν και εκεί που γεννιέται ένα αστέρι είναι στην περίπτωση της Ιωάννας Λέκκα, την οποία η μουσικοθεατρική σκηνή της πόλης αξίζει ν’ ανακαλύψει.