Status Update: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, ηθοποιός
Απόφοιτη της Κρατικής Ορχηστικής Σχολής και της Δραματικής Σχολής του Εθνικού. ‘Ηταν ακόμα παιδί όταν ξεκίνησε να πηγαίνει σινεμά με τη μητέρα της. Μπορεί να μιλάει ώρες για τις ταινίες που έχει αγαπήσει.
Με γέμιζε απίστευτη χαρά να δημιουργώ δικούς μου κόσμους και για ώρες να ζω μέσα σ’ αυτούς. Άδειαζα το σαλόνι για να έχω χώρο, έκανα αμφιέσεις και έπαιζα ιστορίες της φαντασίας μου. Ποτέ δεν ολοκληρώνονταν γιατί έφτανε εννιά και ήταν ώρα για ύπνο. (Σήμερα η ώρα αυτή σηματοδοτεί την έναρξη της παράστασης!) Ωστόσο, άργησα πολύ να καταλάβω ότι αυτές οι ανησυχίες μεγάλωναν μαζί μου. Η απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο κοντά στα 25 μου και αφού είχα τελειώσει την Κρατική Σχολή Χορού ήταν η στιγμή που το συνειδητοποίησα. Δεν υπήρξε κανένα συγκεκριμένο ερέθισμα που πυροδότησε αυτήν την απόφαση. Ήρθε αιφνίδια. Σαν μια λέξη που δεν μπορείς να θυμηθείς και ξαφνικά σου έρχεται στο μυαλό μετά από 20 χρόνια.
Η μητέρα μου με έπαιρνε πάντα μαζί της στον κινηματογράφο και το θέατρο.΄Ηταν η αγαπημένη μας έξοδος και ακόμα είναι. Μ ‘ άρεσε να παρακολουθώ έργα και παραστάσεις που ήταν για μεγάλους. Όταν κουραζόμουν πια από την προσπάθεια να καταλάβω, ξεκινούσε για μένα η απόλαυση και η μαγεία. Ένιωθα την ψυχή μου να χορεύει. Σαν παιδί είδα τις πιο συναρπαστικές παραστάσεις με τη φαντασία μου και αυτή η εμπειρία ήταν τόσο έντονη που τελικά καθόρισε το δρόμο που επέλεξα να ακολουθήσω.
Οι σπουδές χορού ήρθαν σαν μια φυσική εξέλιξη των χρόνων που είχα ασχοληθεί με τη ρυθμική γυμναστική και μετέπειτα με το μπαλέτο. Αφού αποφοίτησα, συμμετείχα σε παραστάσεις χορού και έκανα διδασκαλίες για να βιοπορίζομαι. Και ενώ χέρια και πόδια πήγαιναν όπου έπρεπε, εγώ αισθανόμουν εκφραστικά ακινητοποιημένη. Τα τέσσερα, περίπου, χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να δώσω εξετάσεις για το θέατρο ήταν ο χρόνος που χρειαζόμουν για να αφουγκραστώ την προσωπική μου ανάγκη να εκφραστώ και μέσα απ’ τον λόγο. Η εκπαίδευσή μου πάνω στην τέχνη του χορού εξακολουθεί να είναι από τα πιο πολύτιμα εργαλεία μου σήμερα ως ηθοποιός. Αλλά αυτό που κάνω, πλέον, έχει και σώμα και φωνή.
Στην πορεία σκηνοθέτες μου αλλά και συμπαίκτες. Μας συνδέει, πλέον, μια ζεστή σχέση που – μέσα από κάθε μας συνάντηση – εξελίσσεται και βαθαίνει. Ο καλλιτεχνικός μας διάλογος ξεκίνησε στη σχολή και ακόμα συνεχίζεται. Πάντα μαθαίνω κοντά τους, γιατί είναι καλλιτέχνες που ανοίγουν διαρκώς νέους δρόμους για τους ίδιους και για όσους έχουν την τύχη να βρίσκονται και να δουλεύουν μαζί τους.
Η υποψηφιότητά μου για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη πριν από μερικά χρόνια ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
Μεγαλώνοντας χαίρομαι πιο εύκολα με κάτι όμορφο που μπορεί να μου συμβεί. Το αισθάνθηκα σαν μια επιβράβευση της προσπάθειάς μου. ‘Οπως μετά από μία παράσταση, ένα ζεστό χειροκρότημα σε γεμίζει χαρά, γιατί αυτό πάνω στο οποίο δούλεψες και πίστεψες συναντά κι αγγίζει κι άλλους ανθρώπους. Δεν υποτιμώ τις βραβεύσεις αλλά δεν πορεύομαι με σκοπό τη διάκριση. Άλλα πράγματα με κινούν. Μέσα σ’ αυτά να γνωρίσω και να αποδεχτώ τις πτυχές του εαυτού μου, ακόμα και τις λιγότερο αγαθές για να εκφράζω πάντα την αλήθεια του μέσα από τους ρόλους.
Για μένα ο ηθοποιός παίζοντας, κάθε βράδυ κάνει ένα κάλεσμα σ ‘ έναν κόσμο,μέσα στον οποίο ο θεατής μπορεί να αισθανθεί τα πάντα ελεύθερα και μυστικά.
Από τις 23 Ιανουαρίου συμμετέχω στην παράσταση «Αγάπησέ με», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη στο Bios.Βασίζεται στο μυθιστόρημα του Φρανκ Κρίστοφερ «Αμερικάνικη Νύχτα» και την ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι «Σημασία έχει ν ‘ αγαπάς». Μια από τις πιο τρυφερές ταινίες του Ζουλάφσκι, φόρος τιμής στον έρωτα και την ανάγκη του ανθρώπου για αποδοχή και αγάπη. Η αλήθεια και το ψέμα μέσα στη ζωή, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Τρεις κόσμοι που αφομοιώνονται ο ένας μέσα στον άλλο. Η ηθοποιός Ρόμι Σνάιντερ, η ηρωίδα που υποδύεται στην ταινία Ναντίν Σεβαλιέ, η Λαίδη Άννα που η Ναντίν υποδύεται στο θέατρο. Ο Ζουλάφσκι τις απαθανατίζει όλες με την κάμερά του εξίσου πραγματικές και ψεύτικες. Το κοινό βλέμμα τους ακουμπάει κατευθείαν στην ψυχή σου. Αυτό έγινε και το δικό μας πεδίο έρευνας στις πρόβες.
Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και βλέπω πολλές ταινίες.Νομίζω πως εμπνέομαι κυρίως από τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Μου είναι πολύ δύσκολο να πω μία ταινία που ξεχωρίζω ή που με στιγμάτισε. Μου φαίνεται αδύνατο, για την ακρίβεια. Κάθε φορά θα έρθει μια άλλη στο μυαλό μου, χωρίς να μπορώ πάντα να συνδέσω το γιατί. Χωρίς πολλή σκέψη η πρώτη που τώρα μου ήρθε είναι η «Μουσέτ» του Ρομπέρ Μπρεσόν, αυτή τη σκηνή που κατρακυλά και πέφτει στο ποτάμι. Δε μπορώ να την ξεχάσω. Συνειρμικά μάλλον η «Ροζέτα» των Νταρντέν. Μ’ ένα άλμα σκέψης το «Love Streams» του Κασσαβέτη. Σταματώ. Αύριο θα έλεγα κάποια άλλη· μπορεί το «Θάνατος στη Βενετία» του Βισκόντι, το πιο πρόσφατο «Burning» του Τσανγκ-Ντονγκ Λι ή το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» του Ζουλάφσκι.
Ο έρωτας έχει μια τεράστια δύναμη που μας μεταμορφώνει.
Είναι συναίσθημα ολοκληρωτικό. Μπορεί να σε καταστρέψει και μετά να σε αναγεννήσει. Όταν είμαι ερωτευμένη όλα γίνονται ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία που αγαπώ. Μια κατάσταση σύγχυσης και απόλυτης διαύγειας, ταυτόχρονα.
Η τέχνη που γεννά κάθε κοινωνία και οι καλλιτέχνες οφείλουν, κατά τη γνώμη μου, να διεκδικούν την ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης. Για μένα το θέατρο αποτελεί έναν τέτοιο τόπο και οι συνεργασίες με ανθρώπους που υπάρχουν μ ‘ αυτόν τον τρόπο μέσα στο θέατρο, είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω ζήσει τα χρόνια αυτά που δουλεύω.
Η ιδεολογία του νεοσυντηρητισμούπου παρατηρείται τόσο έντονα στις μέρες μας μου προκαλεί λογικά και συναισθηματικά, απέχθεια.
είναι πόσα, ακόμα, πρόσωπα θα εμφανίσει ο καπιταλισμός για να επιτεθεί στον άνθρωπο, τις κοινωνίες και τη φύση.
