Η λογοτεχνία υπήρξε πάντα ένα ανοιχτό πεδίο, απ’ όπου το θέατρο αντλεί, ελεύθερα, πλούσιο υλικό. Η μεταφορά του λογοτεχνικού κειμένου στη σκηνή προσφέρει πολύτιμους θησαυρούς και δημιουργεί συχνά για τον θεατή μια σχέση τόσο ιδιαίτερη όσο και η διαδικασία της ίδιας της ανάγνωσης.
Η σκηνοθέτρια της παράστασης, ξεκινώντας από τις παλιές σημειώσεις, τα παιδικά ημερολόγια του συγγραφέα, ανασυνθέτει το κινηματογραφικό του βλέμμα δανειζόμενη στοιχεία από το σύνολο της συλλογής διηγημάτων του Απόσταση αναπνοής, κρατώντας και για την παράσταση τον ίδιο τίτλο.
Σε απόσταση αναπνοής το μοιραίο, το αναπότρεπτο, η πιο κοντινή απειλή άλλοτε με τη μορφή του χρόνου που καταργεί τις διαστάσεις, άλλοτε με τις παιδικές αναμνήσεις που ξεπηδούν ορμητικές, θραύσματα λες που εκτοξεύονται, σε απόσταση αναπνοής ο εγκλεισμός. Ένας ηθοποιός παρατηρητής του μύθου, κρατώντας αποστάσεις από την καταβύθισή του στον κόσμο αυτό. Ένας ηθοποιός παρατηρητής, στο περιθώριο της Ιστορίας όπως τη γνωρίζουμε. Από το τίποτα, όσο οι φωνές γύρω του δυναμώνουν, οι εικόνες ξεχύνονται από την μηχανή προβολής, απαλλαγμένες από την αρχική τους θερμοκρασία, ο ηθοποιός με χιούμορ, ελαφράδα και στοιχεία αποστασιοποίησης, σχολιάζει, υπονομεύει, ανατρέπει, καυτηριάζει μία κοινωνία που κρύβει βαθιά μέσα της τη βία.
