Status Update: Ηρώ Μπέζου, ηθοποιός

Δεν υπήρξε στιγμή πραγματικής αναρώτησης σε σχέση με το επάγγελμα που θα ακολουθήσω. Ίσως αυτή η βεβαιότητα να μού στέρησε κάτι, την ευκαιρία να φανταστώ τον εαυτό μου αλλιώς -ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου αλλιώς. Όταν μπήκα στην Δραματική Σχολή, ένιωθα τόση ευγνωμοσύνη που επιτέλους η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει το θέατρο- πήγα κατευθείαν μετά το σχολείο, το οποίο μισούσα- ώστε δεν είχα καν την ψυχραιμία να αξιολογήσω την ποιότητα των ερεθισμάτων και των εργαλείων που μού δίνονταν. Απλώς έπαιζα κι ήταν αρκετό. Στην πορεία άρχισα να γεμίζω ανασφάλειες, να προσπαθώ να είμαι καλή, να ακούσω από τους άλλους ότι είμαι καλή. Προς το τέλος του τρίτου έτους είχα καταφέρει να αποσαφηνίσω τι με αφορά στ’ αλήθεια σ΄αυτή την δουλειά. Τα παιδιά με τα οποία στην συνέχεια φτιάξαμε την ομάδα «Kursk» και αρχίσαμε να δουλεύουμε από τα 20 μας, ήταν η πιο καθοριστική συνάντηση για μένα, με την έννοια κυρίως ότι βρήκα εκεί κάτι που υπήρχε μέσα μου χωρίς να έχει ως τότε φωτιστεί: Την ανάγκη να κάνεις θέατρο με βάση την επιθυμία και τα όνειρά σου. Όχι με στόχο να σε αποδεχτούν και να σου πούνε «μπράβο».

Προσπαθώ να διατήρω άκοπο το νήμα ανάμεσα σε μένα και το κοριτσάκι που ήμουν τότε, ως άμυνα απέναντι σε όλες τις δυσκολίες και τους περισπασμούς. Προφανώς και λειτουργώ ανεξάρτητα από τους γονείς μου, ο καθένας επιλέγει να πορευτεί ανάλογα με τον χαρακτήρα του, την εποχή που ζει, τις επιρροές του. Δεν προσπαθώ, όμως, να βροντοφωνάξω αυτήν την διαφοροποίηση. Κάνω απλώς αυτά που θέλω. Δεν ζητάω συμβουλές η αλήθεια είναι. Παλιότερα προσπαθούσα να τους πιέσω να με καταλάβουν, να συμφωνήσουμε με το ζόρι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, το μόνο που εύχομαι είναι να είμαστε ευτυχισμένοι στην δουλειά μας, κι ας μην αρέσουμε πάντα ο ένας στον άλλον.

Για έναν ηθοποιό στην Ελλάδα, οποιασδήποτε ηλικίας, το ποσό των 3.000 ευρώ δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη βοήθεια. Όπως και η δήλωση ανθρώπων ότι σε εκτιμούν και εμπιστεύονται τον τρόπο δουλειάς σου. Από την άλλη, η ψευδαίσθηση της υπεροχής σου απέναντι στους συναδέλφους σου μπορεί να γίνει επικίνδυνη, ιδιαίτερα σε ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα, όπου η εξέλιξη συνδέεται άμεσα με το ρίσκο και το ρίσκο συνήθως με την απόρριψη και την δυσπιστία. Κρατάω στην καρδιά μου την ζεστασιά της ενθάρρυνσης και απομακρύνομαι όσο μπορώ από την επιθυμία να είμαι “κάποια” μόλις μπαίνω σ΄ενα δωμάτιο.

Όσο μένεις σε επαγρύπνηση και δεν εγκλωβίζεσαι στην ασφάλεια της “συμβίωσης” μπορείς να βιώσεις μεγάλη ευτυχία, μέσ’ απ αυτην την συντροφικότητα. Έχει τα καλά και τα κακά κάθε οικογένειας

Φέτος, μετά από τρία χρόνια, ξαναπαίζω σε μια παράσταση χωρίς προσδοκία να πληρωθώ, επειδή θέλω να δουλέψω πάνω σε ένα κείμενο που μ΄αρέσει με έναν άνθρωπο που εκτιμώ και αγαπάω. Παράλληλα, παίζω σε παραστάσεις που με αναγκάζουν να διευρύνω τα εκφραστικά μου μέσα, σε μεγάλα θέατρα, ανοιχτά και κλειστά· τώρα παίζω σε μια παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου βρίσκομαι μόνη μου για 15 λεπτά στη σκηνή, βιώνοντας κάτι εντελώς καινούργιο… Δεν θεωρώ ότι η έρευνα ταυτίζεται μόνο με πολλές ώρες δουλειάς σε ένα υπόγειο. Σημαίνει να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει, αλλά και να συμπλέεις με τις καταστάσεις. Δεν γίνεται να θυμώνεις που δεν είσαι εξαιρετική σε μια δουλειά που δεν σε εκφράζει. Είναι φυσιολογικό. Αν η καρδιά μου βρίσκεται λίγο περισσότερο σε μικρής κλιμακας δουλειές, είτε στο θέατρο, είτε στο σινεμά, είναι γιατί αγαπάω τις “οικογενειακές” καταστάσεις. Η διέγερση της μεγάλης έκθεσης δεν είναι κάτι που αντέχω εύκολα. Δεν το χρωματίζω αρνητικά ή θετικά. Έτσι είμαι.

Μεταφέρουμε στην σκηνή, σε δική του σκηνοθεσία, το «Όφις και κρίνο» του Καζαντζάκη. Με ενθουσιάζει αυτό το κείμενο, παρά την νοσηρότητά του και την νεανική του υπερβολή. Ή ίσως και λόγω αυτής της υπερβολής. Μου αρέσει η υπερβολή. Και η ποίηση. Μου αρέσει και που βλέπουμε έναν μεγάλο συγγραφέα, πριν γίνει μεγάλος, να ψάχνει την γλώσσα και το ύφος του και τελικά να δημιουργεί κάτι σπουδαίο. Και είναι πρόκληση για μας να μιλήσουμε αυτήν την σύνθετη γλώσσα μπροστά σε κοινό.

Ήταν η πρώτη φορά που προβληματίστηκα πάνω στην έννοια του θανάτου και του χάους. Ήξερα ότι αυτός ο συγγραφέας θα με σημαδέψει. Παρ’ όλα αυτα πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να διαβάσω βιβλίο του. Συγκεκριμένα πάλι τον «Ζορμπά» διάβασα πρώτα, στα εικοσιπέντε μου. Έκτοτε έχω διαβάσει άλλα επτά- οκτώ βιβλία του, είναι τεράστια η συγκίνηση που μού γεννάνε οι ήρωές του.

Ο έρωτας, όπως κάθετί μεγάλο-κάθετί που ενεργοποιεί το σώμα περισσότερο απ΄το μυαλό- μας ξεφοβίζει. Για ένα χρονικό διάστημα. Μας υπενθυμίζει ότι έχουμε πολύ μεγαλύτερη δύναμη απ΄αυτήν που αντιλαμβανόμαστε σε καθημερινές καταστάσεις. O φόβος του θανάτου, όμως, είναι κάτι θηριώδες. Γι’ αυτό όσοι τον ξεπερνούν ονομάζονται “ήρωες”.

αλλά ακόμη περισσότερα θα έκανα για την αγάπη. Η αγάπη μέσα στην ερωτική σχέση είναι η πιο ισχυρή δύναμη ως τώρα στη ζωή μου.

Είχα ανασφάλειες και καταπιεζόμουν από την βαρύτητα που τής δίνεται κοινωνικά, ειδικά όσον αφορά στο γυναικείο φύλο. Πλέον, δεν με πολυνοιάζει. Νιώθω πως είμαι όμορφη. Αν και δεν έχω φωτογένεια! Δεν τρέχει και τίποτα.

Είμαι περήφανη που με συμπεριέλαβαν τα παιδιά στην παρέα τους, τους άκουγα και τους θαύμαζα από παλιά και νιώθω ευγνώμων που μπορώ να τραγουδάω και να ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια και να μαθαίνω διαρκώς καινούρια. Είναι υπέροχοι άνθρωποι και καλλιτέχνες και με συγκινει ότι γνωρίζονται μεταξύ τους από παιδιά. Σαν να έρχονται από άλλη εποχή. Έτσι μεταφέρομαι κι εγώ για λίγο σε μια άλλη εποχή. Το ρεμπέτικο τραγούδι το λατρεύω και το ανακαλύπτω σιγά σιγά. Περισσότερο από κάθε άλλο είδος αυτό μ’ αρέσει. Όχι ότι δεν θα χαιρόμουν να παίξω σ’ ένα μιούζικαλ φυσικά! Αλλά στο σπίτι μου συνήθως ρεμπέτικα θ’ ακούσω.

τα νυχτερινά του Chopin ή τραγούδια του Μητσάκη και του Παπαϊωάννου, ή Julie London… Τελευταία βάζω τα “best of” της Cesaria Evora. Φέρνουν μια ζεστασιά μέσα στον χειμώνα.