Κυβέλη Καστοριάδη: Φαντάζομαι ένα μουσείο του οποίου οι πίνακες θα ήταν τραγούδια…

Όπως φανερώνει και το διάσημο επίθετο της, η Κυβέλη Καστοριάδη είναι η κόρη ενός διανοητή που με τις ιδέες του άλλαξε για πάντα την πορεία της φιλοσοφίας και τη ψυχανάλυσης, του Κορνήλιου Καστοριάδη.

Η Κυβέλη Καστοριάδη πλέον χαράζει τη δική της πορεία, είναι μια εξαιρετική ερμηνεύτρια που μοιράζει το χρόνο της σε συναυλίες σε Γαλλία και Ελλάδα. Μαζί με τον Ορέστη Καλαμπαλίκη, που τους δένει μια συνεργασία πολλών ετών, θα εμφανιστεί για ακόμη μια φορά στη χώρα μας, στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, για μία μοναδική μουσική παράσταση, εμπνευσμένη από τις προσωπογραφίες της συλλογής του Ιδρύματος, στο πλαίσιο της μουσικής ενότητας “Συναισθησία.”

Η Κυβέλη Καστοριάδη θα εμφανιστεί την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου στο Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή

Προφανώς, μικρή, δεν αντιλαμβανόμουν ποιος ήταν ο πατέρας μου. Για μένα ήταν ο μπαμπάς μου, απλώς. Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω. Η μουσική ήταν πάντα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, διότι και οι δυο γονείς μου τη λάτρευαν. Η μάνα μου δε, τραγουδάει πολύ όμορφα. Οπότε ήμουν βυθισμένη σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα, και σε μια τάξη του δημοτικού μας έβαλε η δασκάλα ν’ ακούσουμε μια άρια του Μπαχ. Τρελάθηκα και είπα: μ’ αυτό θέλω να ασχοληθώ!

Πολλή κλασική μουσική, τζαζ και γαλλικό τραγούδι γενικώς. Είχε και η μάνα μου έναν δίσκο της Ρεμπέτικης Κομπανίας που τον άκουγα με τις ώρες όταν ήμουν μικρή. Είχα μανία με τα Μπλε Παράθυρα και με το Μυστήριο Ζεϊμπέκικο. Είχα και το βινύλιο τότε της Περμπερούνας της Σαμίου και την κασέτα της Λιλιπούπολης.  Δεν καταλάβαινα όλα τα λόγια, αλλά μου άρεσε πολύ.

Προέκυψε από μια συνεργασία διαφόρων Ελλήνων καλλιτεχνών στο Παρίσι. Ήμασταν μια παρέα μουσικών και ηθοποιών και είχαμε φτιάξει ολόκληρο πρόγραμμα με τραγούδια και κείμενα. Μέσα στους μουσικούς, ήταν κι ο Ορέστης. Η παράσταση αυτή δεν ξαναπαίχτηκε ποτέ, ίσως επειδή είμασταν εφτά άτομα επί σκηνής. Αλλά έτσι άρχισε η συνεργασία μας, από ένα κομμάτι μπλουζ, το God’s Word, το οποίο βρέθηκε αργότερα και στον δίσκο.

Το Sous le Ciel de Paris ήταν πριν γίνει δίσκος, μια συναυλία σε ιδέα της Ντόρας Μπακοπούλου, για το φεστιβάλ της Αίγινας. Διαλέξαμε μαζί τα κομμάτια με δύο βασικά κριτήρια: να είναι τραγούδια που μας αρέσουν και που να είναι γνωστά στο ελληνικό κοινό, ή αν όχι, η μελωδία τους να είναι αρκετά δυνατή ώστε να συνεπάρει κι έναν ακροατή που δεν  γνωρίζει γαλλικά.

Η επιλογή για το Songs έγινε κατά κάποιο τρόπο με κριτήρια πιο υποκειμενικά. Διαλέξαμε τραγούδια που μας άγγιζαν, γνωστά ή μη, που ο στοίχος, στον οποίο έχουμε πάντα και οι δύο μας ιδιαίτερη ευαισθησία, να μας συγκινεί. Έπρεπε επίσης αυτό το τραγούδι να μπορεί να διασκευαστεί για μια κιθάρα, να μπορεί δηλαδή ο Ορέστης να βρει τρόπους να εκφραστεί σ΄αυτήν τη πολλή λιτή μορφή.

Η Κυβέλη Καστοριάδη, φωτογραφία: Paul Eurard

Πιστεύω ότι βοηθάει βεβαίως, αλλά ότι δεν είναι το κυριότερο. Υπάρχει και η μελωδία που από μόνη της λέει πολλά και έπειτα είναι και η εκφραστικότατα των ανθρώπων επί σκηνής, το πώς κατορθώνουν, ή όχι, να ερμηνεύσουν ένα κείμενο (κι αυτό νομίζω ισχύει και για το θέατρο εξάλλου) και να περάσουν το συναίσθημά του στο κοινό. Τώρα, όσον αφορά τα λιγότερο γνωστά τραγούδια, πάντα προσπαθώ με λίγα λόγια να κατατοπίσω το κοινό και έτσι να παρακολουθήσει πιο εύκολα την ερμηνεία μου.

Ναι, είναι πολύ μεγάλη επιθυμία μου, και έχω ήδη αρχίσει να γράφω στοίχους, οι οποίοι έχουν μελοποιηθεί είτε από τον Ορέστη είτε από τον Στέφανο Τσαπή, Γάλλο πιανίστα με τον όποιον συνεργαζόμαστε. Δύο από αυτά θα ακουστούν την Παρασκευή στο Ίδρυμα Γουλανδρή. Προς το παρόν μου βγαίνουν μόνο το Γαλλικά ίσως γιατί σ΄αυτήν τη γλώσσα μεγάλωσα, αλλά θα μου άρεσε πολύ να έχω και κάποια κομμάτια στα ελληνικά.

Η παράσταση στο Ίδρυμα Γουλανδρή είναι εμπνευσμένη από την ιδέα του μουσείου και του πορτραίτου. Γιατί αν το σκεφτούμε, αρκετά τραγούδια είναι πορτραίτα, ή τουλάχιστον περιγράφουν μια ανθρώπινη κατάσταση με στίχο και μελωδία εκεί που ο ζωγράφος εκφράζεται με χρώμα και σχήμα. Και μου άρεσε να φαντάζομαι ένα μουσείο του οποίου οι πίνακες του θα ήταν τραγούδια!

Είναι ένα χρώμα που μου αρέσει πολύ και που το φοράω κιόλας αρκετά σε όλες τις αποχρώσεις του. Στον τίτλο του Songs βάλαμε το ‘ blue’ γιατί έχει την διπλή έννοια στα αγγλικά του μπλε αλλά  και του ‘στενοχωρημένου, πεσμένου’. Στο Ίδρυμα, η κάθε τραγουδίστρια που εμφανίζεται φέτος έπρεπε να διαλέξει ένα χρώμα και ήταν αμέσως προφανές ποιο θα ήταν αυτό που θα διαλέγαμε για την συναυλία μας με τον Ορέστη!

Θα συνεχίσω να γράφω τραγούδια, γιατί στις 3 Απριλίου έχω μια συναυλία στο Παρίσι όπου θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά. Και την άλλη βδομάδα αρχίζω πρόβες για μια παράσταση βασισμένη στην Οδύσσεια μ’ ένα γαλλικό θίασο και όπου μάλλον θα τραγουδήσω… ελληνικά τραγούδια!