Γεωργία Τέγου, Μιχάλης Θεοφάνους, Κατερίνα Ανδρέου: τρεις ανερχόμενοι χορογράφοι στη Στέγη

Η Κατερίνα Ανδρέου (γενν. 1982, Αθήνα) ζει στη Γαλλία και δημιουργεί μουσικά και χορευτικά έργα, καθώς και χορογραφίες.

Είναι ένα είδος γραφής, ένα εργαλείο οργάνωσης υλικών που προκύπτουν από έναν χρόνο έρευνας αρκετά εμπειρικής – ανεξάρτητα από το αν η δουλειά είναι εννοιολογική. Σήμερα, τουλάχιστον στο περιβάλλον που εγώ λειτουργώ, η χορογραφία χρησιμοποιεί εργαλεία από διαφορετικά πεδία, εικαστικά, περφόρμανς, ψυχανάλυση, κριτική θεωρία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, μουσική κλπ και φυσικά δεν είναι το σώμα το κυριότερο πλέον στοιχείο. Βλέπω όλο και περισσότερο ιδιοσυγρασιακές και υβριδικές γραφές, και λέω ότι παραμένουν χορογραφικές όταν η οργάνωση που υπάρχει σε αυτό που παρουσιάζεται – οπότε και ο χρόνος προετοιμασίας (προβών) είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αποτελέσματος. Παραμένει δηλαδή για μένα μία γραφή αρκετά τεχνική που βασίζεται στην πείρα που προέρχεται από την προετοιμασία όσο πειραματική και να είναι.

Μέχρι τώρα κύρια εργαλεία της δουλειάς μου είναι το σώμα και ο ήχος. Οταν λέω σώμα, μιλάω για αυτό που παθαίνει το σώμα όταν κάνει κάτι και την διάθεση ή ανάγκη που ένα υλικό προκαλεί. Χρειάζεται να καταλαβαίνω η ίδια τι προκαλεί κάθε κινητική ιδέα σε μένα ως περφόρμερ, για να καταλάβω τη δύναμη του, πως χρειάζεται να χειριστώ την απεύθυνσή του προς τα έξω κλπ και ο καλύτερος τρόπος μέχρι τώρα ήταν να έχω και η ίδια αυτήν την εμπειρία. Έτσι μελετώ συνήθως και τα υλικά τουλάχιστον αρχικά, κυρίως «από μέσα» και αργότερα αρχίζω να οργανώνω τα πράγματα «μπαινοβγαίνοντας», προσπαθώντας να καταλάβω τι προκαλούν και για αυτόν που βλέπει αυτήν την κατάσταση. Έχω πολλή πίστη στο βίωμα των υλικών, και την «εμπάθεια» κάποιων σωματικών καταστάσεων και διαθέσεων. Ως προς τον ήχο, είναι και αυτός αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς από την πολλή αρχής, εφόσον λειτουργεί για μένα αρχικά ως ένας άλλος περφόρμερ, καταλύτης για την παραγωγή κίνησης και διαθέσεων πολλές φορές και κυρίως σκελετός μια γραφής και δομής. Δεν υπάρχει καμία ιεραρχία όταν δουλεύω μεταξύ ήχου και σώματος. Κάποιες φορές δεν κάνω καν τη διάκριση, ο ήχος είναι το σώμα και το σώμα είναι ο ήχος.

Πολύ πολύ ενδιαφέρουσα, έμαθα πολλά από αυτήν την εμπειρία. Πίστευα ότι έπρεπε να μεταδώσω μία σωματικότητα ως έναν τρόπο αντίληψης της κίνησης, της παρουσίας, αλλά κατάλαβα ότι αυτό που πρέπει να μεταδώσω είναι έναν ολόκληρο σύμπαν, και τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ ενεργό είναι το φαντασιακό στοιχείο στη δουλειά μου. Έπρεπε δηλαδή να βάλω τη Ναταλί στο παιχνίδι. Το ίδιο παιχνίδι προς το παρόν, αυτό που ενεργοποιεί τη σχέση μας και άρα το κομμάτι. Το παιχνίδι είναι που πρέπει να είναι τόσο δυνατό ώστε να βουλιάζουμε και οι δύο μέσα σε αυτό, με όσο πιο πολλή πίστη έχουμε!

Είναι ένας πολύ ανθεκτικός κόμπος που γίνεται ενώνοντας της δύο άκρες δύο σκοινιών με έναν τρόπο συμμετρικό και συμπληρωματικό σαν ένα 69. Χρησιμοποιούνταν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο για να δένει τα πολεμικά αερόστατα (ζεπελιν) στο έδαφος. Αργότερα είναι ο ίδιος κόμπος που έδενε τα ταξιδιωτικά αερόστατα στο έδαφος.

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω με σιγουριά ούτε για τη Γαλλία ούτε για την Ελλάδα. Υπάρχουν πολύ διαφορετικές σκηνές ακόμα και στη Γαλλία. Ίσως αυτό να είναι ήδη μια διαφορά, ότι στη Γαλλία υπάρχει ίσως μεγάλη ποικιλία προτάσεων γιατί ίσως υπάρχει μεγαλύτερος αριθμός παραστάσεων, ιδρύματα εκπαιδευτικά σχετικά με τη χορογραφία και περισσότερη και σημαντικότερη χρηματοδότηση ακόμη και για ανερχόμενους δημιουργούς.

Είναι ένα έργο εν εξελίξει γιατί η πρεμιέρα του είναι το Μάιο, οπότε παραμένει πολλή δουλειά να γίνει… η σύνδεση των θεατών είναι ακόμη υπό εξέταση! Το άνοιγμα της δουλειάς στη Στέγη, είναι τρομερή ευκαιρία να καταλάβω πως οι θεατές μπορούν να συνδεθούν, κάτι που θα με βοηθήσει να πάρω αργότερα επιλογές και ως προς την απεύθυνση αυτού που με ενδιαφέρει. Για αυτό το έργο δούλεψα με φόντο κάποιες σκέψεις για τεχνικής προετοιμασίας ως αγώνα επιβίωσης, αναζήτηση παραδείσου άρα και αφέλειας, σύγχυση φυσικού και τεχνητού περιβάλλοντος, αλλά δεν περιμένω από τους θεατές κατανόηση αυτών των πολύ προσωπικών εργαλείων, αλλά ένα είδος ίσως σύνδεσης με εμάς, με την εμπειρία μας.

H Κατερίνα Ανδρέου παρουσιάζει την χορογραφία “Zeppelin Bend” στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης το Σάββατο  1η και 2 Φεβρουαρίου στις 22.00. Εισιτήρια: 5-7 €