Μικρές κυρίες
Το κλασικό μυθιστόρημα της ΛουίζαΜέι Άλκοτ γνωρίζει μια από τις πιο πετυχημένες μεταφορές του, δια χειρός Γκρέτα Γκέργουικ.
Υπόθεση
Οι ζωές των τεσσάρων αδελφών Μαρτς στη Μασαχουσέτη του 1861, εν μέσω του αμερικανικού εμφυλίου, μέσα από τις αναμνήσεις της Τζο που έχει πετύχει να γίνει φτασμένη συγγραφέας.
Εκεί που βρίσκεται η καρδιά
Ας ξεμπερδέψουμε με τα βασικά (σούπερ ερμηνείες, τολμηρές ιδέες στη σκηνοθεσία εκ μέρους Γκέργουικ, αλάνθαστη αναπαράσταση της εποχής, σενάριο-κομψοτέχνημα) και να μπούμε κατευθείαν στο ψαχνό. Η Τζο Μαρτς δεν είναι μια συνηθισμένη κοπέλα της εποχής της. Πρώιμη φεμινίστρια και ανεξάρτητο πνεύμα θέλει να ορίζει τη ζωή της με βάση τις δικές της δυνάμεις και να μην εξαρτιέται από τον άντρα που θα παντρευτεί όπως συμβουλεύει η κακότροπη θεία Μαρτς (χάρμα η Σριπ στο ρόλο) τις τέσσερις ανιψιές της. Κι όταν η Τζο της θυμίζει ότι κι εκείνη δεν παντρεύτηκε ποτέ η απάντηση της κυνικής θείας είναι όλα τα λεφτά κυριολεκτικά: «Ναι, αλλά εγώ είμαι πλούσια. Δεν χρειάστηκε».
Η Γκέργουικμε τρομερή ορμή και ένταση– κάπου της ξεφεύγει ο έλεγχος πάντως στην προσπάθεια της να δώσει τις πιο πειραγμένες και δυναμικές «Μικρές Κυρίες» από την εποχή του Κιούκορ- δίνει όλη την θετική της ενέργεια στην αγαπημένη της ηρωίδα Τζο. Τη γυναίκα-έμβλημα του έργου ερμηνεύει υποδειγματικά η υποψήφια για όσκαρ Σίρσα Ρόναν. Η Τζο είναι μια γυναίκα πολύ πιο μπροστά από την εποχή της και το πρόσωπο με το οποίο ταυτίζονται όλες οι γυναίκες σε όλες τις γενιές που έχουν διαβάσει το βιβλίο. Αυτή είναι ο κυριότερος λόγος που το έργο της Άλκοτ παραμένει διαχρονικό εδώ και χρόνια. Μένοντας πιστή στις βασικές αρχές του πνεύματος της Αλκοτ – αν και δεν ακολουθεί τη γραμμική αφήγηση του μυθιστορήματος που γράφτηκε το 1868 με το σπάσιμο του χρόνου και τα περάσματα από την μια εποχή στην άλλη που ίσως μπερδέψουν κάπως το θεατή- η Γκέργουικ ζωντανεύει υποδειγματικά το κλίμα μιας κρίσιμης ιστορικά περιόδου που καλύπτει το σύνολο σχεδόν του εμφυλίου.
Τονίζοντας τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής ξετυλίγει το μίτο της αφήγησης μέσα από τα μάτια και τις καρδιές των 4 κοριτσιών. Οι Τζο, Μπεθ, Μεγκ και Έιμι είναι τέσσερα κορίτσια με έφεση στις σκανδαλιές αλλά τις τέχνες. Κάθε μία έχει και διαφορετική κλίση. Η Τζο είναι η μόνη που καταφέρνει να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιά της και να γίνει συγγραφέας. Οι αδελφές της δεν θα κάνουν κάτι αντίστοιχο στη μουσική, τη ζωγραφική ή το θέατρο. Είτε λόγω ατυχίας, είτε λόγω επιλογής, είτε λόγω ατολμίας. Ο πικρός απολογισμός των θαυμαστών μικρών κυρίων όπως τις αποκαλεί ο πατέρας τους, πληγώνει την Γκέργουικ. Θέλει να πει πολλά μέσα από την ιστορία τους. Να βροντοφωνάξει για τις αδικίες που έχουν υποστεί οι γυναίκες στο πέρασμα των αιώνων. Να αποκαλύψει τη στενοκεφαλιά και το βρώμικο παιχνίδι των πατριαρχών αντρών. Να βάλει στοπ εδώ και τώρα στην ιστορική αδικία και να απαιτήσει ετεροχρονισμένη απονομή δικαιοσύνης. Όπως καταλαβαίνετε το φιλμ δεν προσφέρεται για ξέσκασμα και ανάλαφρη διασκέδαση. Είναι μια συγκινητική και τραγική ιστορία που παρά τις δυνατές στιγμές χιούμορ και την κατά βάση αισιόδοξη προσέγγιση του θέματος της (η θέση της γυναίκας αλλά και η σημασία του να ακολουθείς το όνειρο κόντρα σε όλα τα εμπόδια και κυρίως τις προκαταλήψεις) θα σας κάνει να κλάψετε πολύ. Μα πάρα πολύ.