ΔΕΥΤΕΡΑ
25
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Από πολύ μικρή έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός και τραγουδίστρια. Δεν με πίστευε κανείς, όμως, γιατί ήμουν υπερβολικά ντροπαλή. Σε ακραίο βαθμό!
Αρχικά με καθόρισαν τα πρώτα ερεθίσματα, η μουσική που άκουγαν οι γονείς μας στο σπίτι, οι παιδικές παραστάσεις που μας πήγαιναν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο.Αργότερα, αρχίζοντας να ανακαλύπτω το δικό μου δρόμο, μπορώ να πω ότι ήμουν πολύ τυχερή, συναντήθηκα πολύ νωρίς με τεράστιες προσωπικότητες του χώρου, που ήταν αδύνατον να με αφήσουν ανεπηρέαστη.
Αρχικά με φόβιζε αυτή η αλλαγή, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα ότι το να ζεις την εφηβεία σου σε μια πόλη της περιφέρειας είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο από πολλές απόψεις. Υπάρχει πολύ περισσότερη ελευθερία, συναναστροφή με τη φύση και γεμίζεις εικόνες και βιώματα που είναι απολύτως καθοριστικά για το μέλλον σου, όποιο δρόμο κι αν επιλέξεις!
Κι όσο περνούν τα χρόνια είμαι όλο και πιο σίγουρη γι’αυτό.
Επέλεξα τη μουσική μαζί με το θέατρο.Ποτέ δεν τα ξεχώρισα, και νιώθω απόλυτα λειτουργική σε δουλειές που μου δίνουν το χώρο που χρειάζομαι για να εκφραστώ, είτε στο θέατρο, είτε στο τραγούδι. Πολύ πρόσφατα έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι ίσως να νιώθω λίγο πιο «ολόκληρη» τραγουδώντας.
Σ’αυτήν τη συνειδητοποίηση σίγουρα έπαιξε ρόλο η συνεργασία μου με το Θάνο Μικρούτσικο.Εκτός από έναν πολύτιμο για μένα δίσκο με τίτλο «Στην ομίχλη των καιρών» που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2017, η καθημερινή συναναστροφή μου μ’αυτόν τον άνθρωπο μου δίδαξε πολλά. Έλεγε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε λεπτό απ’τη ζωή μας να πηγαίνει χαμένο· και το έκανε πράξη. Ξυπνούσε κάθε πρωί με ξυπνητήρι, νωρίς, και δεν επαναπαυόταν ποτέ, πάλευε συνεχώς για να ξεπερνάει τα όριά του. Επίσης, μιλούσε συνεχώς για τη σημασία του να ονειρεύεσαι και να πολεμάς για τα όνειρά σου.
Αν έχω πάρει μια κοινή αποσκευή από όλες τις μεγάλες προσωπικότητες που έχω συνεργαστεί, σίγουρα είναι μια μίξη σκληρής δουλειάς, επιμονής και πίστης.Και φυσικά καθοριστικό ρόλο παίζει η ίδια η προσωπικότητα του καλλιτέχνη κι ο τρόπος που βλέπει κι επιλέγει να φωτίσει τα πράγματα.
Η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα δεν είμαι σίγουρη για το αν μ’έχει βοηθήσει στο θέατρο.
Μου έφερε κάποιους ρόλους, αλλά έπαιζα ωραίους ρόλους και πριν παίξω στην τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς, η αναγνωρισιμότητα είναι μονάχα ένα κομμάτι της δουλειάς μας, το οποίο σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τη θεατρική διαδικασία.
Με μια φοβερά σύγχρονη κι άμεση γλώσσα, θέτει θεμελιώδη και διαχρονικά ερωτήματα για τον έρωτα, τη φιλία, τη μοναξιά, τη ζωή. «Ο Άλλος» παίρνει πολλά πρόσωπα, πότε του τρίτου μέσα στη σχέση, πότε του άλλου μας εαυτού.
Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω κανέναν, ούτε να με κοροϊδεύουν. Αν νιώθω ότι μια σχέση μου τελείωσε και δεν παίρνει διορθώσεις, φεύγω.
Το «για πάντα μαζί» πιστεύω ότι έχει νόημα και πιθανότητα να πετύχει μόνο αν οι άνθρωποι είναι ισορροπημένοι,νιώθουν ολοκληρωμένοι και δεν έχουν ανάγκη κάποιον άλλον για να είναι καλά. Τότε τα συναισθήματα γίνονται ουσιαστικά γεμάτα κι έντονα. Τολμώ να πω ότι πια υπάρχει το «για πάντα μαζί» στο μυαλό μου, ναι.
Σε κάποιες πολύ πιεσμένες περιόδους, όπως για παράδειγμα πριν από μια πρεμιέρα, είναι πολύ δύσκολο, αλλά σε γενικές γραμμές τα καταφέρνω. Παλιότερα, δεν υπήρχε αυτή η ισορροπία· μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποιώ ότι την έχω απόλυτη ανάγκη για να είμαι καλά.
Μ’αρέσει να καταπιάνομαι με διάφορες χειροτεχνίες.Φτιάχνω κοσμήματα, πλέκω βελονάκι, αναπαλαιώνω έπιπλα… Ο πιο πρόσφατος έρωτας είναι η ραπτική. Ράβω πια τα περισσότερα από τα ρούχα μου. Πάντα προσπαθώ να βρίσκω χρόνο γι’ αυτές τις ασχολίες, νιώθω ότι ηρεμώ, γειώνομαι, ότι επιστρέφω στις ρίζες μου δημιουργώντας με τα χέρια. Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηριστώ πολυμήχανη, ξέρω μόνο ότι δεν αντέχω την απραξία.
Η Μαριάννα Πολυχρονίδη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Άλλος» του Φλοριάν Ζελέρ που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Μικρό Χορν (Αμερικής 10, Αθήνα), 6979-111412.
Σκηνοθετεί η Αικατερίνη Παπαγεωργίου.
Πρωταγωνιστούν επίσης Κώστας Κάππας και Λεωνίδας Καλφαγιάννης.
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Εισιτήρια: από 12 Ευρώ
