Κωνσταντίνος Μπιμπής: Θέλω να γίνω εποχικός ηθοποιός

‘Εχει αφήσει ένα καπέλο από τσόχα στο τραπέζι αλλά όταν το φοράει, σαν να του προσθέτει σε χρόνια και σοβαρότητα. Από την άλλη, όταν τον βλέπεις να στρίβει το τσιγάρο για να καπνίσει, θέλεις να αρχίσεις (ως μεγαλύτερη) το κήρυγμα για το κακό που κάνει στην υγεία του. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής βρίσκεται, κάπως, στο μεταίχμιο: Εκεί που, από τη μια, έχει μεγαλώσει αρκετά για να “τρέχει” ένα θέατρο μόνος του, κι από την άλλη, να είναι ο ταλαντούχος πιτσιρικάς που πέρυσι κέρδισε το σταυρό του Δημήτρη Χορν.

Δεν έχει περάσει καιρός από την στιγμή που βγήκε από το προστατευτικό κουκούλι της ομάδας (με τους Κώστα Γάκη και Αθηνά Μουστάκα), που έχει αναλάβει το θέατρο ‘Αλφα μαζί με τον παραγωγό Λευτέρη Πλασκοβίτη, που γύρισε από την πολυτάραχη Χιλή όπου βρέθηκε με τους «’Ορνιθες» του Νίκου Καραθάνου και που ετοιμάζεται για τη νέα του παράσταση, τον «Επιθεωρητή» του Νικολάϊ Γκόγκολ σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου.

‘Ολα δείχνουν πως ο Κωνσταντίνος Μπιμπής δεν είναι τυπική περίπτωση νέου ‘Ελληνα ηθοποιού – ίσως ούτε νέου ‘Ελληνα, γενικά – που δεν έχει την φοβερή αγωνία του επείγοντος, αλλά παραμένει ανήσυχος και φιλόδοξος.

Στο θέατρο ‘Αλφα, μια εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα του Νικολάι Γκόγκολ.

Το διαισθανόμασταν και πριν πάμε ότι θα είναι μια μοναδική εμπειρία. Πράγματι, όσα ζήσαμε ήταν πέραν των προσδοκιών μας. Φανταζόμασταν ότι το timing είναι πολύ σωστό αλλά αυτά που συναντήσαμε μας ξεπέρασαν. ‘Ηταν πολύ συγκινητικό και δυναμικό. Ο κόσμος υποδέχθηκε πολύ θερμά την παράσταση. Το πρώτο βράδυ, στη σκηνή της παράστασης όπου βγαίνουν μπροστά οι τρεις γυναίκες και λένε «σήμερα ο νόμος ξαναγράφεται» όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν. Γιατί το βασικό αίτημα των διαδηλώσεων στη Χιλή η αναθεώρηση του Συντάγματος. Και στη συζήτηση μετά την παράσταση οι άνθρωποι μας μιλούσαν δακρυσμένοι. ‘Ηταν κάτι πολύ σπάνιο…

Το πιστεύω απόλυτα. Σε κάποια σκαλιά, είδα γραμμένο στα αγγλικά, «αγαπητέ τουρίστα, μας σκοτώνουν επειδή πολεμάμε για την αξιοπρέπεια μας». Αυτό συμβαίνει. ‘Αρα, φυσικά και θα έπρεπε να έχουμε εξεγέρσεις σε δεκάδες μέρη του κόσμου. Θαύμασα του Χιλιανούς από τα βάθη της ψυχής μου. ‘Οχι μόνο επειδή έχω σχηματισμένη πολιτική θέση και αυτού του είδους η αντίδραση ταιριάζει πολύ στις πεποιθήσεις μου. Πέραν από αυτό, οι Χιλιανοί είναι ένας λαός που μάχεται μαζικά· δεν έχει σημασία αν ανάμεσα τους υπάρχουν αναρχικοί ή κομμουνιστές, είναι εκατομμύρια άνθρωποι που διεκδικούν την αξιοπρέπεια τους στην εργασία. Ο κατώτατος μισθός έχει φτάσει στα 320 δολάρια το μήνα σε μια πλούσια χώρα. Οι Χιλιανοί θα έπρεπε να αποτελούν παράδειγμα και για τους ‘Ελληνες και για πολλούς άλλους λαούς γιατί σημειώνουν νίκες. Παραιτήθηκε σύσσωμη η κυβέρνηση μετά από τρεις εβδομάδες μαζικών διαδηλώσεων.

Είμαι αναρχικός με την πιο ευρεία έννοια. Πιστεύω στην άμεση κι όχι στην αστική δημοκρατία που έχει προσαρμοστεί σε όρους χυδαίου καπιταλισμού

Είμαι αναρχικός με την πιο ευρεία έννοια. Πιστεύω στην αναρχία και αυτό το σύστημα ιδεών με εκφράζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Πιστεύω στην άμεση κι όχι στην αστική δημοκρατία που έχει εκφυλιστεί κι έχει προσαρμοστεί σε όρους χυδαίου καπιταλισμού που καταρρέει και τρώει τις σάρκες του και τις δικές μας.

Είναι μια τεράστια κουβέντα με πολλές φιλοσοφικές προεκτάσεις. Δεν θέλω να μπω πρόχειρα σε αυτήν. Πάντως, προφανώς και δεν θεωρώ ότι μπορεί να εφαρμοστεί αύριο. Η αναρχία δεν πιστεύει στα στάδια μετάβασης του πολιτικού συστήματος· είναι από τη φύση της ένα σύστημα που στηρίζεται σε βαθιές τομές, δεν προετοιμάζει το λαό για την επόμενη φάση.

«Πρώτη φορά καλούμαι να παίξω ένα τόσο αρνητικό πρόσωπο. Είναι από τα πρόσωπα που ξοδεύουν και την τελευταία σταγόνα των γύρω τους για να ικανοποιηθούν» λέει για τον Επιθεωρητή.

Οπωσδήποτε. Και συμπίμπτει και με την επιθυμία του Κώστα Φιλίππογλου να σκηνοθετήσει Γκόγκολ. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα αριστούργημα κι ενώ γράφεται πολύ μακριά από την επανάσταση του προλεταριάτου επιτίθεται σε κάθε μορφή κρατικού λειτουργού. Είναι σαν να επιτίθεται ο Γκόγκολ στο ανθρώπινο είδος συνολικά. Λες και όλοι είναι καθάρματα και λαμόγια σ’ αυτό το έργο.

‘Οχι, καθόλου. Δεν πιστεύω, άλλωστε, πως το συμπέρασμα του έργου είναι πως «είμαστε όλοι λαμόγια κι έτσι θα πάει το πράγμα». Νομίζω πως κι ο Γκόγκολ ψάχνει μια λύση γι’ αυτό και παρουσιάζει χάρτινους χαρακτήρες· για να δώσει μια ευκαιρία στο θεατή να πάρει θέση απέναντι στο φαινόμενο. Δεν θα ταυτιστείς με κάποιον ήρωα, δηλαδή.

Ναι, περνάω άσχημα. Ο Επιθεωρητής είναι αριβίστας, κάθαρμα, κωλόπαιδο χωρίς κανένα κράτημα. Υπάρχουν στιγμές που σιχαίνομαι τον εαυτό μου καθώς τον υποδύομαι.

Αναπόφευκτα. Γιατί έχω μάθει να δουλεύω με βιώματα και δικά μου υλικά. Εν προκειμένω, πρώτη φορά καλούμαι να παίξω ένα τόσο αρνητικό πρόσωπο. Είναι από τα πρόσωπα που ξοδεύουν και την τελευταία σταγόνα των γύρω τους για να ικανοποιηθούν.

Το θέατρο λειτούργησε, από πολύ νωρίς, σαν ένα πολύ σοβαρό καταφύγιο, σαν σωσίβιο

Μπήκα στη σχολή στα 18 μου χρόνια, οπότε μπήκα με μεγάλη αθωότητα και με μια ανάγκη να εκφραστώ. Είχα μια ενέργεια που έπρεπε να διοχετεύσω κάπως και δεν ήξερα πως. ‘Ημουν σίγουρος πως ο τρόπος δεν ήταν η Νομική που έλεγα ότι θα επιλέξω, δεν ήταν η Φιλολογία που τελικά εγκατέλειψα· κάτι άλλο ήταν. Δεν θυμάμαι ποιες ήταν οι διαδικασίες που με οδήγησαν στο Θέατρο Τέχνης. Πάντως, δεν είπα ποτέ «θέλω να γίνω ηθοποιός». Βρέθηκα εδώ για να βγάλω κάτι από μέσα μου που με βασάνιζε – κι ακόμα με βασανίζει.

‘Ημουν πάντα καλός μαθητής. Αν και λόγω παρεών παρέμενα cool, δεν έγινα φυτό. ‘Ημουν σταθερά της θεωρητικής κατεύθυνσης, είχα μια αγάπη για τα αρχαία και τη λογοτεχνία, οπότε το πέρασμα στο θέατρο ήταν εύκολο για μένα. Τώρα γιατί ήθελα να γίνω δικηγόρος, δεν ξέρω. ‘Ακου τώρα ανωμαλία!

Γι’ αυτό στο Λύκειο εγκατέλειψα αυτήν την προοπτική.

«Δεν είπα ποτέ “θέλω να γίνω ηθοποιός”, εξηγεί.

Δεν είχα πίστη, όχι. Κι όταν αποφοίτησα δεν με απασχόλησε, αν θα βρω δουλειά, αν θα τα καταφέρω. Στο τρίτο έτος, θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω «τελικά, μπορεί να μην θέλω να κάνω θέατρο». Μπαλάτζαρα πολύ.

Το θέατρο λειτούργησε, από πολύ νωρίς, σαν ένα πολύ σοβαρό καταφύγιο, σαν σωσίβιο. Σαν μια σταθερά στη ζωή, στην οποία μπορώ να επιστρέφω και τα πράγματα να είναι πιο ταιριαστά από την ίδια την πραγματικότητα. Βρήκα το πιο παιδικό κομμάτι μου το οποίο με νύχια και δόντια συντηρώ. Και με βοηθάει πολύ.

Ειδικά στους νεότερους ηθοποιούς υπάρχει πάντα μια άγρια φιλοδοξία, μια λύσσα, «να κάνω κι αυτό και το άλλο» την οποία πλέον δεν αισθάνομαι

Πλέον, ναι. Γιατί μέσα σε αυτό το επάγγελμα και ειδικά στους νεότερους ηθοποιούς υπάρχει πάντα μια άγρια φιλοδοξία, μια λύσσα, «να κάνω κι αυτό και το άλλο, να παίξω στην Επίδαυρο και στο Εθνικό» την οποία πλέον δεν αισθάνομαι.

Πολύ νωρίτερα. Με έτρωγε. ‘Ομως, μετά το βραβείο Χορν, ίσως και γιατί βρέθηκα με δικό μου θέατρο, έχει μικρύνει το άγχος του βιοπορισμού μου και ξέρω ότι θα μπορέσω να δημιουργήσω τις συνθήκες για να εργαστώ. Ησύχασα λίγο, πατάω πολύ καλύτερα στα πόδια μου.

Προχωρώ ούτε ή άλλως. ‘Οσο δουλεύεις κι όσο η τέχνη είναι ψυχική σου ανάγκη, δεν γίνεται να μην προχωρήσεις. Θα έρθουν τα πράγματα. Πάντως, είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα να βρίσκομαι σε πλαίσια και συνεργασίες που με προχωρούν ως άνθρωπο κι όχι μόνο ως ηθοποιό. Θα μου πεις, που το ξέρεις; Αλλά, μ’ εναν τρόπο, καταφέρνω να επιλέγω τους ανθρώπους στους οποίους θα βρεθώ δίπλα, μακριά από, συμπλεγματικού τύπου, συμπεριφορές που στο βωμό της εξέλιξης όλα τα συγχωρούνται και όλα είναι ανεκτά.

«Μ’ εναν τρόπο, καταφέρνω να επιλέγω τους ανθρώπους στους οποίους θα βρεθώ δίπλα, μακριά από, συμπλεγματικού τύπου, συμπεριφορές που στο βωμό της εξέλιξης όλα τα συγχωρούνται και όλα  είναι ανεκτά» σημειώνει.

Ποτέ. Κι ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Δεν λειτουργώ με όρους θιασάρχη. Παρατηρώ τον εαυτό μου και διαπιστώνω την απόλυτη ανικανότητα μου να λειτουργήσω ως αφεντικό. Μπορώ, μόνο, να δημιουργήσω ένα κλίμα που θα μας πάει πιο μπροστά, μια ενέργεια που θα παρασύρει και τους άλλους. Παρόλα αυτά, δεν το μετανιώνω στιγμή, γιατί με έχει προσγειώσει αρκετά, μου έχει δώσει χρήσιμα εφόδια, μ’ έχει βγάλει από το “καβούκι” του ‘Ελληνα ηθοποιού που πηγαίνει στις πρόβες, παίζει στην παράσταση και γυρίζει στο σπίτι του. Δεν το υποτιμώ αυτό αλλά την ίδια ώρα μ’ ενδιαφέρει να έχω την συνολική εικόνα του τι σημαίνει θέατρο, παραγωγή μιας παράστασης, πως μπορεί ένα ολόκληρο θέατρο να “τρέξει” χωρίς να σε στείλει φυλακή.

‘Εχουν ήδη αρχίσει και ασπρίζουν τα μαλλιά μου! Ομολογώ ότι θορυβήθηκα λίγο. Μέχρι που ρώτησα τον Καραθάνο «Νίκο, εσύ πότε ξεκίνησες ν’ ασπρίζεις;»! Οπωσδήποτε έχω ζήσει στιγμές απείρου άγχους και υπήρξαν βράδια που, όντως, χάσαμε τον ύπνο μας γιατί ούτε κεφάλαιο υπάρχει, ούτε κανένας μεγαλοπαραγωγός, και η επιχορήγηση που πήραμε ήταν συμβολικού τύπου για δυο παραγωγές μας. Το θεατρικό επιχειρείν στην Ελλάδα είναι στα όρια της τρέλας.

Θα ήθελα να παραμείνω στο ‘Αλφα γιατί το έχω αγαπήσει. Ωστόσο, δεν θα διακινδυνεύσω την καλλιτεχνική μου ορμή και την ψυχική μου γαλήνη για να το κάνω

Αισθάνομαι ότι έχω αναγκαστεί σε μια ενηλίκιωση, μ’ έναν τρόπο. ‘Εθεσα ευατόν στη διάθεση ενός συνόλου που πάντα περιμένει κάτι από μένα. Μια αίσθηση ότι περιμένουν να πω «πάμε μαζί να φύγουμε», «πάμε να κάνουμε αυτό το έργο»· κι αυτό αναγκαστικά σε ωριμάζει γιατί σταματάς να είσαι εκείνος που ζητάς από τους άλλους. Είναι πολύ ενδιαφέρον, άλλοτε πιεστικό κι άλλοτε ζωογόνο.

‘Εχουμε άλλη μια σεζόν εδώ και φέτος η χρονιά αποδεικνύεται πολύ δύσκολη, μια χρονιά σε κρίση. Θα εξαρτηθεί, λοιπόν, στο πως θα καταλήξει αυτή η σεζόν και πως θα κυλήσει το πράγμα και του χρόνου ώστε να δούμε αν θα έχουμε το κουράγιο και τις ψυχικές αντοχές – γιατί εγώ ορίζω τα πράγματα με ψυχικές προτεραιότητες. Δεν σου κρύβω – αυθόρμητα μιλώντας – ότι θα ήθελα να παραμείνω σ’ αυτό το χώρο γιατί τον έχω αγαπήσει και τον έχουμε αναγεννήσει με πολύ κόπο και αίμα. Ωστόσο, δεν θα διακινδυνεύσω την καλλιτεχνική μου ορμή, ούτε την ψυχική μου γαλήνη για να το κάνω.

Σε περίπτωση που φύγουμε από εδώ, δεν θα ήθελα ν’ αναζητήσω άμεσα έναν άλλο χώρο και να μπω στην ίδια περιπέτεια. ‘Ομως, ξέρω πως γίνεται πια. Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω και τον τρόπο για να το κάνω. Συνεπώς, μπορεί να περιμένει και δέκα χρόνια. Δεν έχω τρέλα να έχω το δικό μου θέατρο.

«Αισθάνομαι ότι έχω αναγκαστεί σε μια ενηλίκιωση, μ’ έναν τρόπο. ‘Εθεσα ευατόν στη διάθεση ενός συνόλου που πάντα περιμένει κάτι από μένα» διαπιστώνει.

‘Ημασταν μια ομάδα τριών ανθρώπων – όχι οκτώ ή δέκα – οι οποίοι δουλεύαμε κάθε μέρα από το 2011 μέχρι το 2018. ‘Εβλεπα τον Κώστα και την Αθηνά πιο πολύ απ’ ότι έβλεπα τη μάνα μου, το κορίτσι και τους φίλους μου. Μπήκαμε σε μια συνεργασία που νομοτελειακά θα έφτανε σε μια κόπωση. Παρότι, από την αρχή, το σχήμα δεν ήταν κλειστό, μπήκαμε σταδιακά σε άλλα κανάλια. Τα τελευταία δύο χρόνια έγινε ακόμα πιο φανερός ο προβληματισμός για το τι θα κάνουμε μετά και διατυπώθηκαν οι πρώτες αποκλίσεις. Οπότε, έπειτα από τόσα χρόνια κοινής πορείας δεν μπορέσαμε να περάσουμε σε μια ελευθερία και να πούμε πως θα ξαναβρεθούμε σύντομα.

‘Οχι, γιατί θεωρώ ότι μόνο για καλό έγινε. ‘Ετσι κι αλλιώς μαζί με αυτούς τους δύο ανθρώπους έχω μοιραστεί τόσο βαθιά πράγματα, τόση αποδοχή, τόσα ταξίδια που ίσως δεν ξαναζήσω ποτέ στη ζωή μου. ‘Ηταν μια ιδανική επταετία κι αν γινόταν 15ετία θα είχε αρχίσει να εκπίπτει.

Είμαι υποχείριο των συναισθημάτων μου. Δεν δίνομαι εύκολα αλλά αν οδηγηθώ εκεί, μετά τα έχω όλα ανοιχτά και φωνάζω «χτύπα»

Οι φίλοι μου, τους οποίους έχω κρατήσει από το Δημοτικό. Είμαστε 4-5 κολλητοί, μαζί από 6-7 ετών στον ‘Αλιμο, όπου και μεγάλωσα. Είμαστε, πλέον, σαν αδέλφια, σηματοδοτούν μια κολώνα στη ζωή μου. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα έχεις 2-3 ανθρώπους να γείρεις πάνω τους.

Οι έρωτες είναι καταστροφή. Για να επιτευχθεί η σύνδεση περνάς από θάνατο. ‘Ασε που, τώρα, με πετυχαίνεις και σε μια περίεργη, μηδενιστική περίοδο. Προφανώς και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς έρωτα, αλλά συνειδητοποιώ πως ο έρωτας είναι εξοντωτικός. Και μέχρι να φτάσεις στη συντροφικότητα – που σημαίνει ασφάλεια – θέλεις δρόμο.

Τι να πω; Είμαι νέος για να πω όχι.

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής διανύει μια μηδενιστική περίοδο. «Προφανώς και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς έρωτα» λέει «αλλά συνειδητοποιώ πως ο έρωτας είναι εξοντωτικός».

Αισθάνομαι πως κάτι δεν έχω καταλάβει καλά. Ζω μια ματαίωση. ‘Εχω κάνει 3-4 μεγάλες σχέσεις μέχρι τώρα. Κάνεις, λοιπόν, μια σχέση και προσπαθείς να αποφύγεις τα λάθη της προηγούμενης· τελικά στην επόμενη προκύπτουν νέα προβλήματα και όταν πια φτάσεις να τα κάνεις όλα καλά, πάλι καταλήγεις με τραπουλόχαρτο. Και σκέφτεσαι γιατί ρε πούστη; Είμαι, λοιπόν, στη φάση που ψάχνω να δω πως γίνεται μια σχέση κι αν τελικά γίνεται. Μιλώ για μένα, αφού γύρω μου βλέπω τους άλλους να τα καταφέρνουν.

Απόλυτα. Είμαι υποχείριο των συναισθημάτων μου. Δεν δίνομαι εύκολα αλλά αν οδηγηθώ εκεί, μετά τα έχω όλα ανοιχτά και φωνάζω «χτύπα».

‘Οχι, έχω τους φίλους μου, το θέατρο, μια χαρά. ‘Ησυχα.

Είμαι εθισμένος στο θέατρο. Το λέω με σιγουριά

Ναι, απλώς αυτή την ελευθερία την αντιλαμβάνομαι μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. Για να είμαι ελεύθερος χρειάζεται να λειτουργώ μέσα σε όρια, σ’ ένα πλαίσιο. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι συνάδελφοι, αυτός ο αγώνας στο ελεύθερο θέατρο του «πότε εδώ και πότε εκεί», θα με διέλυε σαν άνθρωπο. Δεν θα μπορούσα να το ακολουθήσω επ ουδενί. ‘Οταν αναζητώ την ελευθερία μου, την αναζητώ μέσα σε πλαίσια, μέσα σε μια ομάδα, μέσα σ’ ένα θέατρο. Δεν ξέρω τι άλλο πλαίσιο μπορεί να υπάρξει μετά από αυτά, ωστόσο έχω ανάγκη τη φιλική σχέση, τα κοινά χνώτα, την αλληλουποστήριξη.

Ναι, περισσότερο από όσο θα ήθελα. ‘Εχω πει για τρία συνεχόμενα καλοκαίρια ότι δεν θα δουλέψω – κι έχω πει ψέματα. Τα κατάφερα μόνο το καλοκαίρι που μας πέρασε όπου έκανα μόνο λίγες παραστάσεις στην περιφέρεια. Από την άλλη, σ’ αυτή τη χώρα πως αλλιώς θα ζήσεις αν δεν παίζεις σε δύο παραστάσεις, σε μια ταινία, σε μια σειρά;

Με μεγάλο αγώνα.

«’Οταν αναζητώ την ελευθερία μου, την αναζητώ μέσα σε πλαίσια, μέσα σε μια ομάδα, μέσα σ’ ένα θέατρο» σημειώνει.

Καταρχάς, θέλω, να υπάρχει!

Αυτό θα ήταν υπέροχο σαν προοπτική. ‘Ομως, το λέω σε φάσεις Δον-Κιχωτισμού γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο. Είναι πολύ βασικό κομμάτι της ζωής μου. Είναι χαρακτηριστικό πως, πέρυσι, που η σεζόν είχε διαμορφωθεί μ’ έναν τρόπο και σταμάτησα τις παραστάσεις στα τέλη του Ιανουαρίου και κάποιες παραστάσεις στο εξωτερικό, βίωσα κάτι πρωτόγνωρο. Είχαν περάσει, τουλάχιστον, επτά χρόνια όπου έπαιζα πέντε ημέρες την εβδομάδα. Κι ενώ νόμιζα ότι η μικρή αποχή θα με οδηγούσε σε μια ηρεμία, ζούσα μια υπερένταση. ‘Ελεγα ότι «είναι εννιά το βράδυ, εγώ γιατί είμαι σπίτι;». Υπάρχει, βλέπεις, αυτός ο εθισμός που θέλει τη διαχείριση του μέσα στα χρόνια.

Ναι! Απόλυτα. Το λέω με σιγουριά. Λογικό δεν είναι; Είμαι ένας ηθοποιός που, σχεδόν, για μια δεκαετία παίζω ασταμάτητα, δεν έχω κατέβει από το γ… σανίδι. Με τα χρόνια, βέβαια, έχω όλο και περισσότερη ανάγκη από μια ισορροπία που θα με τροφοδοτεί πιο καλά μέσα στο θέατρο. Γιατί πολλές φορές αισθάνομαι ότι δεν καταλαβαίνω πολλά, από την τέχνη, πηγαίνω ξανά στην τέχνη και δεν μεσολαβεί ζωή.

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι δεν καταλαβαίνω πολλά· από την τέχνη, πηγαίνω ξανά στην τέχνη και δεν μεσολαβεί ζωή

Πραγματικά τα τελευταία δύο χρόνια κουβεντιάζω όλο και πιο συχνά μια συγκεκριμένη επιθυμία: Κάπως να ζω από τη δουλειά μου, δουλεύοντας λιγότερο. Υπάρχει διατυπωμένο μέσα μου το όνειρο να μπορώ να μένω 4-5 μήνες το χρόνο στο νησί μου και να δουλεύω τους υπόλοιπους. Δεν θέλω να μετακομίσω στη Σκύρο μόνιμα αλλά να ξαναζώ εκείνα τα ατέλειωτα παιδικά καλοκαίρια, τα Πάσχα και τις Απόκριες. ‘Εχω μεγάλη αγάπη για τη Σκύρο. Το μεγάλο μου όνειρο, λοιπόν, είναι να δουλεύω τις δύο από τις τρεις σεζόν μέσα στο χρόνο. Θα μου πεις «πως θα γίνει αυτό ρε φίλε»; Αλλά ναι, θέλω να γίνω εποχικός.