Στο λαβύρινθο
Σκηνοθετικό ντεμπούτο για ένα πετυχημένο συγγραφέα αστυνομικών θρίλερ με κράχτες πρωταγωνιστές-Χόφμαν και Σερβίλο- αλλά και υπόθεση «μια από τα ίδια».
Νεαρή κοπέλα που είχε εξαφανιστεί πριν από 15 χρόνια εντοπίζεται σε μια δασώδη περιοχή αλλά χωρίς να έχει καμιά μνήμη από όσα έζησε στο διάστημα της εξαφάνισης της. Ένας ειδικός ψυχολόγος αναλαμβάνει να τις ξυπνήσει τις φρικτές λεπτομέρειες της απαγωγής της την ίδια ώρα που ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που είχε αναλάβει χωρίς επιτυχία την υπόθεση θέλει μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσει.
Ένας πελώριος λαγός, μια τεράστια μαύρη τρύπαΟ χώρος είναι απροσδιόριστος- ξέρουμε μόνο ότι είμαστε κάπου στην Ιταλία- αλλά η κατάσταση είναι αποπνικτική λόγω του καύσωνα που θερίζει τη γείτονα χώρα. Απόρροια αυτής της κατάστασης είναι η εικόνα ενός ταλαιπωρημένου Σερβίλο που μετρά αντίστροφα για τη ζωή του εξαιτίας μιας σπάνιας πάθησης της καρδιάς. Όπως λέει στην πόρνη φίλη του «μου είπε ο γιατρός ότι έχω μόλις δύο μήνες ζωής» κι όταν εκείνη τον ρωτάει πότε το έμαθε εκείνος απαντά: «Πριν από δύο μήνες».
Το παράδειγμα που αναφέρουμε δεν είναι τυχαίο. Ο Ντονάτο Καρίζι κατασκευάζει πολλές τέτοιες σκηνές που διακρίνονται από σεναριακά ευφυολογήματα σαν αυτό αλλά όχι και την σκηνοθετική μαστοριά που χρειάζεται ένα αστυνομικό θρίλερ με νουάρ αισθητική.
Πολλές σεκάνς είναι αυθαίρετες, κάποια απλά πράγματα όπως η εμμονή του ήρωα να φορά σακάκι και γραβάτα σε μια τέτοια αποπνικτική ατμόσφαιρα (ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεται) είναι εξώφθαλμα μη ρεαλιστικά, ενώ η περίφημη ανατροπή που σχεδιάζει ο σκηνοθέτης για το τέλος απλώς δεν υφίσταται αφού έχεις υποψιαστεί την εξέλιξη αρκετά νωρίτερα.
Δεν χάνεις βέβαια το ενδιαφέρον σου αφού θες να δεις που το πάει ο σκηνοθέτης αλλά η αντίστροφη μέτρηση για την ποιοτική αξία του φιλμ «Στο λαβύρινθο» έχει χαθεί από τη στιγμή που αρχίζει να σκιαγραφείται η ταυτότητα του σαλεμένου δράστη που φορά τη στολή ενός υπερμεγέθη λαγού.