Στην πρόσφατη ιστορία του δυτικού κόσμου, η δεκαετία του εξήντα, μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με την περίοδο μιας εφηβείας. Η κοινωνία ήρθε σε επαφή με μια ταραχώδη νεολαία, κι αυτά τα παιδιά έμελλε να γίνουν ήρωες και πρωταγωνιστές αυτής της δεκαετίας. Ήρωες βγαλμένοι από δράματα , πολύ διαφορετικοί από τους καριερίστες της δεκαετίας του ’80. Κι αυτό γιατί ζούσαν τη ζωή τους έντονα – στα άκρα – καταλήγοντας τις περισσότερες φορές με τσακισμένα φτερά εξαιτίας της καταστροφικής επίδρασης που είχαν οι ουτοπικές τους ιδέες στην προσπάθεια τους να φέρουν αντίσταση στο κατεστημένο.
Στο τέλος όμως, όλα εκείνα τα σχέδια τους να αλλάξουν τον κόσμο, έμοιαζαν περισσότερο με εκείνους τους παιδικούς πυρετούς από τους οποίους βγαίνεις πιο αδύναμος και πιο ενήλικας. Μερικοί νέοι όμως δεν τα κατάφεραν και ο πυρετός αυτός τους εξόντωσε! Πρόκειται για την περίπτωση των αστέρων της ροκ , οι οποίοι αδυνατώντας να εξορθολογήσουν τα επαναστατικά τους ένστικτα , οδηγήθηκαν σε ένα αυτοκαταστροφικό παροξυσμό με απόηχο την αυτοκτονία. Μαζί με αυτούς, υπήρχαν και εκατομμύρια θαυμαστές τους. Αυτοί οι μικροί, ανώνυμοι οπαδοί που συχνά υπέφεραν πολύ περισσότερο και μπορούσαν να καταλήξουν , όπως και τα ίδια τους τα είδωλα, στον θάνατο.
Το «Αγαπημένε Elvis, αγαπημένη Janis’ γεννήθηκε με αφορμή αυτά τα γεγονότα και από την επιθυμία μου να διηγηθώ την προσωπική ιστορία της Μαρίνας, σε ένα μεταγενέστερο χρόνο, όταν οι γονείς της ανακαλύπτουν πια την οδυνηρή εμπειρία από τη ζωή της κόρης τους.
