Status Update: Πάνος Παπαδόπουλος, ηθοποιός

Αγαπούσα τρομερά τις ταινίες της Disney και τις έπαιρνα σε κασέτες. Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου ότι το σκάω απ’ το παράθυρο για να πετάξω πάνω απ’ το Λονδίνο κι ότι βγαίνω ραντεβού αιωρούμενος σε ιπτάμενα χαλιά… Αργότερα, στο Δημοτικό έστηνα με την Ιωάννα – την ξαδέλφη μου – αυτοσχέδιες παραστάσεις στο εξοχικό μας στις Σπέτσες και στο Γυμνάσιο, πήραμε και μια κάμερα για να γυρνάμε με τα υπόλοιπα παιδιά ταινίες μικρού μήκους, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε κάποιο παρελθόν. Στο σχολείο συμμετείχα στη θεατρική ομάδα κι έτσι όλα φαίνεται να ήρθαν κάπως ελεύθερα και ομαλά. Σκίτσαρα, εκτός των, άλλων αρκετά καλά. Τώρα πια λιγότερο, γιατί δεν μ’ ενδιέφερε να το καλλιεργήσω. Μόνο όταν θέλω να κάνω ένα δώρο, ζωγραφίζω.

Το χαμόγελο και το γκρίζο ευγενικό του βλέμμα. Έμενε ακριβώς από κάτω μας και κάθε φορά που δεν άκουγε την πόρτα έτρεχα πάνω να πάρω τα κλειδιά για να την ανοίξω φοβισμένος. Πάντα ήθελα να βγάλω μια καλή φωτογραφία μαζί του για να τον θυμάμαι και μου ‘μεινε μονάχα αυτή από τη βάφτισή μου. Επίσης, με επηρέασαν πολύ δύο φίλοι – δάσκαλοι. Η Σοφία και ο Κώστας.

όταν πήγα να δω το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» με τη Σοφία Φιλιππίδου.

Τα ελαττώματα που βρίσκει καμιά φορά κανείς επάνω μας, όλες αυτές οι αναπηρίες και οι αδυναμίες, μπορούν να αποτελέσουν μεγάλο καύσιμο στο θέατρο. Τα αγκαλιάζει και τα φωτίζει με τέτοιον τρόπο που αν δουλέψουμε σ’ αυτά, μπορούν να γίνουν ακαταμάχητα και γοητευτικά. Νομίζω ότι παίζοντας θέατρο, καταφέρνω ν’ αναπνέω καλύτερα απ’ ότι στη ζωή, που πιάνω τον εαυτό μου να κρατάει την αναπνοή του ολοένα και περισσότερο με αυτά που τον εκπλήσσουν.

Είναι κάτι που το αισθάνομαι και το επιδιώκω. Ως θεατής μαγευόμουν από τους ηθοποιούς που κατάφερνουν να επικοινωνούν τόσο προσωπικά με το κοινό. Δούλεψα πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι, κάποιου είδους, ναρκωτικό το να μπορείς να κάνεις τους άλλους να γελούν. Αισθάνεσαι έντονα πως κάτι προσφέρεις και επειδή το γέλιο είναι άμεσα εξαργυρώσιμο, εισπράττεις πίσω κι εσύ μια αγκαλιά. Βέβαια, όταν χάνεται η ισορροπία και το μέτρο, όλο αυτό μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Χρειάζεται προσοχή. Η δουλειά που έχει να κάνει ο ηθοποιός είναι να πει την ιστορία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όχι να γίνει ο αγαπημένος του κοινού, ερήμην της παράστασης και των συμπαικτών του.

Πολύ λιγότερο απ’ ότι παλιά σίγουρα. Μικρότερος, στο σχολείο πίστευα πως ο μοναδικός τρόπος για να με αγαπάνε, είναι να κάνω στους συμμαθητές μου αστεία. Έτσι έκανα λάθη, γελοιοποιήθηκα, ντράπηκα και μαζεύτηκα. Αρκετά αργότερα, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, κάποιοι καθηγητές μου, με επέπλητταν όταν έκανα τους συμμαθητές μου να γελούν, γιατί πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα μπορούσα να παίξω άλλους ρόλους. Ευτυχώς τώρα με την κρίση όλοι μπορούμε να βουτάμε στη θάλασσα δοκιμάζοντας κολύμπι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Στο «Γελώντας Άγρια» έγινε μια εξαίρεση,  γιατί ήταν μια πολύ ειδική συνθήκη. Έχουμε ουσιαστικά να κάνουμε με τους μονολόγους δύο ανθρώπων που δεν χωρούν πουθενά. Που θέλουν να μιλήσουν για όλα αυτά που τους απασχολούν, αναζητώντας την απρόσμενη γενναιοδωρία ενός ξένου που θα καθίσει να τους ακούσει. Πρόκειται για μια πολύ απλή συνθήκη, όχι τρομερών απαιτήσεων. Περισσότερο, δηλαδή, θυμίζει stand up και λιγότερο θεατρική παράσταση. Κάτω από αυτή τη σκέψη και με τη βοήθεια της Νάνσυς (Μπούκλη), θεώρησα πως θα μπορούσαμε να το τολμήσουμε.

Συνεπώς απ’ το νηπιαγωγείο απέκτησα μια αρκετά καλή σχέση μαζί τους. Όταν ήρθε η ώρα των πανελλαδικών εξετάσεων αποφάσισα να δώσω στη Γερμανική Φιλολογία, γιατί έχω μια αγάπη για τους Γερμανούς συγγραφείς και τα κείμενα. Έδωσα, όμως, ταυτόχρονα και εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο όπου και πέρασα. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ απαιτητικά. Περνούσαμε δεκατρείς ώρες την ημέρα κλεισμένοι στη σχολή χωρίς να μπορούμε να δώσουμε χρόνο σε κάτι άλλο. Έτσι πέρασα δύο μόνο μαθήματα (Ελληνικά δε) και είναι κάτι που το φέρω βαρέως.

Είχα διαβάσει στα χρόνια της σχολής τέσσερα μονόπρακτά του και είχα ενθουσιαστεί με αυτή τη σκληρή ευαισθησία που έχει η γραφή του. Θυμάμαι δύο πολύ έντονα. «Τα αγαπημένα σας τραγούδια» και τις «Νέες Προοπτικές». Πιάνει ένα θέμα που με συγκινεί πολύ αυτός ο συγγραφέας. Αυτό της άγριας μοναξιάς του ανθρώπου που συνειδητοποιεί πως η ζωή τον έχει προσπεράσει.

« Die legende erzählt dass Αlexander der große ein schwester hatte die als nixe im meer von Kreta lebte». (Ο μύθος λέει, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, είχε μια αδελφή που ζούσε με τη μορφή γοργόνας στις ακτές της Κρήτης).

Θυμάμαι έντονα από εκείνη την εποχή, τα ατέλειωτα απογεύματα στις Σπέτσες, τα παιχνίδια στην αυλή, τον αμμοπόλεμο, τις βόλτες με τα ποδήλατα, τις βουτιές στη θάλασσα, τα θερινά σινεμά… Όχι ότι δεν συμβαίνουν και τώρα καμιά φορά, αλλά σίγουρα με άλλον τρόπο. Δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν τότε. Καταλάβαμε ότι δεν είμαστε άφθαρτοι κι αθάνατοι και λόγω διαφορετικών υποχρεώσεων, δύσκολα θα ξαναμαζευτούμε όλοι μαζί.

«Δε σ’ αγαπώ, Σ’ αγαπάω!», όπως πολύ όμορφα το έχει αποτυπώσει κι ο Παλαμάς.

Αυτό δεν είναι όμως και απαραιτήτως καλό. Έχουν και τα παιδιά μεγάλη αγριότητα στο βάθος. Η άγνοια δεν οδηγεί πάντα προς το φως. Προσωπικά πιστεύω αρκετά στη δύναμη της εμπειρίας, που είναι μεγάλη αδικημένη. Ξοδεύεις μια ολόκληρη ζωή για να την αποκτήσεις και κανείς δεν ενδιαφέρεται να την ακούσει.

Δεν θα ‘θελα να συνειδητοποιήσω την πιθανότητα του να χρησιμοποιήσω την εξουσία αυτή για προσωπικό μου όφελος, αδιαφορώντας για τους γύρω μου. Η εξουσία είναι μεγάλη παγίδα. Είναι κάτι το σκοτεινό κι εμένα το πολύ σκοτάδι με φοβίζει.

Καταφέρνω να τον κοιτώ με συμπάθεια και να τον επιβραβεύω. Άλλοτε, πάλι, αναζητώ ένα ανταποδοτικό βλέμα, ένα σκούντημα, κάτι που θα με βοηθήσει να πάω παραπέρα. Το δουλεύω αυτό μέσα μου αρκετά. Προσπαθώ να μην εξαρτώμαι σε μεγάλο βαθμό από τους άλλους. Να κάνω αυτό που θα με οδηγήσει το βράδυ στον ύπνο, όσο το δυνατόν πιο καθαρά συνειδησιακά.

γεμάτο εμπιστοσύνη, φως και τρυφερότητα. Σαν ατέλειωτο μακρύ καλοκαίρι.