Είδαμε τον “Όλιβερ Τουίστ” στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου

Ο Όλιβερ Τουίστ είναι ένα παιδί που γεννήθηκε μια νύχτα έξω από ένα ορφανοτροφείο. Η μητέρα του ξεψύχησε, αφού έδωσε στον υπεύθυνο του ιδρύματος ένα μενταγιόν για να το φορέσει στον γιο της. Εκεί, ο παιδονόμος αναλαμβάνει να του δώσει ένα όνομα, που το διαλέγει για κάθε ορφανό με αλφαβητική σειρά.

Στα εννιά του χρόνια, ο Όλιβερ Τουίστ διέπραξε το πρώτο μεγάλο «αμάρτημα» της ζωής του. Είχε την κακή ιδέα να ζητήσει λίγο φαγητό από τον μάγειρα, πράγμα ανήκουστο. Το Συμβούλιο αποφάσισε να απομακρύνει τον μικρό “αντάρτη” και “ταραχοποιό” από το άσυλο.

Έτσι ο Όλιβερ δόθηκε μαθητευόμενος σ’ έναν εργολάβο κηδειών, τον κ. Σάουερμπέρρυ. Η αμοιβή του είναι ένα πολύ μικρό πιάτο φαγητό και ένας ύπνος σε μια γωνιά, στη βρώμικη σοφίτα του σπιτιού. Μην αντέχοντας άλλο να ζει κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες, αποφασίζει να δραπετεύσει, περπατώντας μέχρι το Λονδίνο.

Εκεί, η ευκαιρία για ένα νέο σπιτικό θα δοθεί στον μικρό Όλιβερ από μια συμμορία πορτοφολάδων. Στο νέο του σπίτι, θα γνωρίσει τον αρχηγό της συμμορίας (Φάγκιν), τον κακοποιό Μπίλ Σάικς, την εκρηκτική Νάνσυ και τον πονηρό Ατσίδα.

Η ελπίδα όμως απλώνει το χέρι στον Όλιβερ και φέρνει στο διάβα του την κυρία Μπέντγουικ και τον κύριο Μπράουνλοου, δύο υπέροχους ανθρώπους, που παρά τις δυσκολίες της ζωής έχουν καταφέρει να κρατήσουν αλώβητη την ανθρωπιά τους.

«Με τις περιπέτειες και τη δυστυχισμένη ζωή του μικρού Όλιβερ, θέλησα να αποδείξω ότι το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει» είχε δηλώσει ο Κάρολος Ντίκενς για τον ήρωά του και ίσως γι΄αυτό καταλήγει στο έργο του με μία νότα ελπίδας και αισιοδοξίας.

Η σκηνοθετική ματιά της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη πάνω σ’ αυτο το κλασικό αριστούργημα είναι οξυδερκής, φρέσκια και επίκαιρη. Το ίδιο και η διασκευή που έκανε στη μετάφραση της Φωτεινής Μεγαλούδη.

Ο λόγος της έξοχος, ρέει από τα στόματα των πρωταγωνιστών απευθυνόμενος και στα παιδιά που ζουν σε συνθήκες  φτώχειας και στερούνται βασικών αναγκών – αν και αυτά τα παιδιά σπάνια πηγαίνουν θέατρο- αλλά και στα πιο καλομαθημένα και μεγαλωμένα στις ανέσεις παιδιά που μέσω της παράστασης έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό της σύγχρονης πραγματικότητας.

Ξεχωριστή ευαισθησία έδειξε η σκηνοθέτιδα και στα σκληρά σημεία της ιστορίας του Ντίκενς –  εμπεριέχει στο πρώτο κιόλας πεντάλεπτο τον θάνατο της μητέρας του Όλιβερ, ενώ ακολουθεί η σκληρή ζωή του στο ορφανοτροφείο, στο γραφείο κηδειών και στη συμμορία του Φάγκιν, καθώς και η δολοφονία της Νάνσυ. Με επιδέξιους σκηνοθετικούς χειρισμούς κατάφερε να διατηρήσει στο ύψιστο την αγωνία μικρών και μεγάλων θεατών, προβληματίζοντας και όχι τρομάζοντας.

Λειτουργικά και όμορφα αισθητικά τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Φιλίππου, ενώ εύστοχη ήταν η πρωτότυπη μουσική, στίχους και τα ζωντανά τραγούδια του Γιάννη Οικονόμου.

Σε επίπεδο ερμηνειών η παράσταση δεν υπολείπεται σε τίποτα απολύτως. Ο Τάσος Κωστής δίνει μία γλυκιά και ανθρώπινη ερμηνεία στον ρόλο του κύριου Μπράουνλοου, ο Ρένος Χαραλαμπίδης διαχειρίζεται με μαεστρία την κυρίαρχη φιγούρα του αρχηγού της συμμορία, Φάγκιν, ενώ εξαιρετικός στον διπλό ρόλο του νεκροθάφτη και του κακοποιού Μπίλ Σάικς ήταν ο Κωνσταντίνος Κάππας.

Τέλος, στο πρόσωπο του Διονύση Πιφέα, ο μικρός, καχεκτικός και αδύναμος Όλιβερ Τουίστ βρήκε την ιδανική του ενσάρκωση και κατάφερε να γοητεύσει μικρούς και μεγάλους με την καλοσύνη του.

Ο Όλιβερ Τουίστ είναι μία ποιοτική και υψηλών προδιαγραφών χορταστική παράσταση για όλη την οικογένεια που δεν αναλώνεται στο θέαμα και χωρίς διδακτικό λόγο αφηγείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ιστορία του ήρωα του Κάρολου Ντίκενς προτάσσοντας την επικράτηση του καλού, της αλήθειας και της αγνότητας, αρετών που ανάγονται στην ουσία της παιδικότητας.