Σκέψεις κατ’ οίκον#3: Οι ζωές των άλλων
Οι ακατάσχετες – ή και όχι – σκέψεις μιας έγκλειστης που ελπίζει να συναντηθούν με τις σκέψεις χιλιάδων άλλων εκεί έξω (και εκεί μέσα)· σε μια εποχή που οι σκέψεις όλων μας καλπάζουν.
Κάθε βράδυ, την ώρα που ανάβουν τα φώτα, η παράσταση αρχίζει. Τώρα η πόλη δίνει παράσταση. Τα παντζούρια είναι ανοιχτά κι οι κουρτίνες παραμερισμένες· αφού όλοι στρέφουν το βλέμμα στο σκοτεινό και σιωπηλό έξω. Τί γίνεται, αλήθεια, εκεί έξω; Πλέον έξω είναι το «μέσα» των άλλων.
Τι κάνουν οι άλλοι στις 20.27; Στις 21.49; Μια κυρία πλένει τα πιάτα. Μια φιγούρα (άνδρας ή γυναίκα δεν διακρίνεις) σηκώνει το τηλέφωνο του ντους πάνω από το κεφάλι. ‘Ενα αγόρι ανεβαίνει τις σκάλες του κλιμακοστασίου. ‘Ενα σώμα χυμένο άτσαλα πάνω στον καναπέ· το φως της τηλεόρασης βάφει μπλε το πρόσωπο του.
Τέτοιες ώρες ήμουν πάντα στο θέατρο. Εκεί έβλεπα τους άλλους να παίζουν κάτι από τη ζωή μου. Τώρα, κρυφοκοιτάζω στο ημίφως τους γείτονες να κάνουν περίπου το ίδιο. «Σας βλέπω» θέλω να τους πω. «Στα παράθυρα σας καθρεφτίζεται η ζωή μου» θέλω να τους φωνάξω. Κι ας μην πάρω καμιά απάντηση. Σίγουρα κάποιος άλλος κοιτάζει τώρα το δικό μου παράθυρο. Τίμια πράγματα.
