Σκέψεις κατ’οίκον#4: Χαίρε από τους νεο – έγκλειστους
Οι ακατάσχετες – ή και όχι – σκέψεις μιας έγκλειστης που ελπίζει να συναντηθούν με τις σκέψεις χιλιάδων άλλων εκεί έξω (και εκεί μέσα)· σε μια εποχή που οι σκέψεις όλων μας καλπάζουν.
Φυλακές Αβέρωφ, Ακροναυπλίας, Αίγινας, Ωρωπού. Δεσμώτης στα “θανατονήσια” της Γυάρου και της Λέρου. Πολιτικός κρατούμενος. Από τα 97 πολυκύμαντα χρόνια του, τα 16 τα έζησε φυλακισμένος κι εξόριστος. Καταδικάστηκε, βασανίστηκε, έκανε απεργία πείνας.
Νωρίς το μεσημέρι πέθανε ο Μανώλης Γλέζος. Πέθανε ως ήρωας. ‘Ηρωας και για τα 16 χρόνια εγκλεισμού του· κυρίως γι’ αυτά.
Κανείς από εμάς, τους νεο- έγκλειστους, τους έγκλειστους του 21ου αιώνα δεν είναι ήρωας. Και (φαντάζομαι) ούτε διεκδικεί ομότιμες δάφνες. Ωστόσο, όλοι έχουμε την οδυνηρή δυνατότητα ν’ αναλογιστούμε στωϊκά την έννοια και τη σηματοδότηση του εγκλεισμού. Και, πρωτίστως, πού αυτή αποδίδεται όταν γίνεται στο όνομα ενός κοινού και ύψιστου αγαθού. Αν κάτι μας συνδέει ακροθιγώς με το Μανώλη Γλέζο – καθώς ευλαβικά τον αποχαιρετούμε – είναι αυτό: Το καλό της συλλογικότητας.
Ο Μανώλης Γλέζος, στα 97 του χρόνια, αποχαιρέτησε τον παλιό κόσμο. ‘Ισως, σε μια φιλοσοφικότερη ανάγνωση, να τον αρνήθηκε κιόλας. Για όλους όσοι μένουμε πίσω για να διαπραγματευτούμε τον καινούργιο (με όσα μέσα διαθέτουμε) ας αναρωτηθούμε, στην φάση τούτη, του εγκλεισμού μας, τι αντέχουμε να πάρουμε μαζί μας από τον παλιό.
