Οι Polkar live στο Monopoli με το νέο τους τραγούδι σε… καραντίνα version (video)

Λίγες ημέρες πριν το εγχώριο lockdown στους χώρους πολιτισμού – κι ενώ πολλοί μουσικοί ακύρωναν τις live εμφανίσεις τους λόγω χαμηλής προπώλησης – οι Polkar θα έδιναν μια sold out συναυλία στον ιστορικό Μύλο της Θεσσαλονίκης· λες και συνέβη ένα κενό στο χρόνο και στο γενικευμένο φόβο. «Ούτε κι εμείς περιμέναμε τόσο κόσμο κι αυτόν τον φοβερό παλμό. Ακόμα συζητάμε πως προλάβαμε να κάνουμε μια τέτοια συναυλία» λέει, ένα μήνα μετά, ο frontman της μπάντας, Γιώργος Παπαγεωργίου.

‘Υστερα, σιωπή. Η παύση των πάντων τους κατέστησε κι εκείνους θεατές και παρατηρητές μιας, διεθνώς, ζοφερής συνθήκης με κατεύθυνση προς το άγνωστο. Αποφάσισαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό – ασφαλώς στο βαθμό που τους αναλογεί. Αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τα νέα τους τραγούδια. Τέσσερα συν ένα κομμάτια με τίτλο «Τραγούδια γι’ αγκαλιές». Χθες, “ανέβασαν” την «Αθήνα», το πρώτο τους τραγούδι στο net και κάθε εβδομάδα θα προσθέτουν στη συλλογή κι ένα ακόμα.

«Πρόκειται για τρία δικά μου (σε στίχους και μουσική) τραγούδια – την “Αθήνα”, “Το ξωτικό” και την “Καρδιά μου εδώ” – και δύο cover. Το πρώτο είναι το “Παρτικολαριστά” του Κώστα Μακεδόνα – ύστερα από μια σκέψη του να συνεργαστούμε που δεχθήκαμε με πολλή χαρά – και το άλλο είναι ένα κομμάτι του Άγγελου Τριανταφύλλου από την μουσική της παράστασης του Εθνικού θεάτρου «Οπερέτα» για το οποίο έγραψε στίχους ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος» εξηγεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου που μέσα από αυτό το νέο υλικό ικανοποιεί και δυο μεγάλες του επιθυμίες: Να συνεργαστεί με δυο καλλιτέχνες που θαυμάζει πολύ.

«’Οταν είχα γράψει το “Αγάπησε με” σκεφτόμουν ότι μια φωνή σαν του Μακεδόνα έπρεπε να το τραγουδήσει. Και να που το σύμπαν κάνει κάτι κόλπα και συναντάει τις σκέψεις σου. Γιατί κάτι πολύ ωραίο συνέβη και στην περίπτωση του Άγγελου Τριανταφύλλου όταν του πρότεινα να συνεργαστούμε. Τον εντόπισα τηλεφωνικά μέσα σ’ ένα λεωφορείο στη Βραζιλία να μου δίνει την άδεια για να χρησιμοποιήσω το θέμα της “Επανάστασης” – που στο δικό μας cover λέγεται πια “Ζάλη” – με τους πολιτικούς στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Και τα δύο τραγούδια ακουμπούν στον δικό μας balcan ήχο και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό». Το τραγούδι σε συνεργασία με τον Κώστα Μακεδόνα θα κυκλοφορήσει προς το καλοκαίρι αφού η συγκυρία δεν επέτρεψε την ομαλή κοινή ηχογράφηση του.

Στιγμή από συναυλία των Polkar στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.

Κατά τα άλλα, οι πρόβες για τις ηχογραφήσεις είχαν ξεκινήσει από το προηγούμενο καλοκαίρι και το Σεπτέμβριο του 2019 οι Polkar είχαν ήδη μπει στο στούντιο. Μέχρι το Δεκέμβριο η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί και τα τραγούδια επρόκειτο να κάνουν το ντεμπούτο τους κάπου τώρα, ανοιξιάτικα.

Η πανδημία και το σκληρό περιβάλλον που διαμορφώθηκε γύρω από αυτήν, τους ανάγκασαν να αναθεωρήσουν τον αρχικό προγραμματισμό τους. «Αρχικά, σκεφτήκαμε πως η στιγμή δεν ήταν καλή για μια παρουσίαση. Από την άλλη, τα κομμάτια μας ήταν έτοιμα και περίμεναν. Όταν πια είδαμε την ανταπόκριση που είχαν τα on line live και πως ο κόσμος ήρθε σε επαφή και σε αλληλεπίδραση μαζί μας, είπαμε να το δοκιμάσουμε. Θεωρούμε πως θα είναι αναζωογονητικό να λανσάρουμε νέο υλικό. Όλοι – και ευτυχώς- με τέχνη περνάμε έγκλειστοι τις μέρες μας, αλλά αισθανθήκαμε πως μπήκαμε μοιραία σε μια διαδικασία κονσέρβας. Τώρα έχει νόημα να υπάρξει κάτι καινούργιο» παρατηρεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Κι ενώ η καλλιτεχνική έκφραση ως εργασιακός κλάδος δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα στην σύγχρονη ιστορία της – πιθανώς και μεγαλύτερο από την δεκαετή οικονομική ύφεση – η τέχνη αποδεικνύεται είδος πρώτης ανάγκης για τους έγκλειστους. «Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε όλοι αυτόν τον καιρό αν δεν υπήρχαν συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί, τραγουδιστές; Σ’ αυτούς ανατρέχουμε τον ένα μήνα του lockdown για να τροφοδοτήσουμε τη σκέψη, τη διάθεση μας και την ψυχή μας. Είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πόσο κρίσιμη είναι η σχέση όλων μας με την τέχνη, πόσο συνδεδεμένη είναι η ζωή μας με αυτά τα υλικά» επισημαίνει.

«Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε όλοι αυτόν τον καιρό αν δεν υπήρχαν συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί, τραγουδιστές; Σ’ αυτούς ανατρέχουμε τον ένα μήνα του lockdown για να τροφοδοτήσουμε τη σκέψη, τη διάθεση μας και την ψυχή μας» λέει ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Η αναπάντεχη συγκυρία τον βρήκε στο κλείσιμο μιας παραγωγικής χρονιάς: Την επανάληψη της μεγάλης επιτυχίας του «Ξύπνα Βασίλη» στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, την θριαμβευτική πορεία του «Αρίστου» που συνεχίστηκε για τρίτη σεζόν και τη νέα δική του σκηνοθεσία πάνω στο κλασικό του Τένεσι Ουίλιαμς «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» όπως πρόλαβε ν’ ανέβει για μερικές εβδομάδες στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ο χειμώνας αυτός με τον σκληρό επίλογο είχε, όμως, και μιαν άλλη σηματοδότηση για τον Γιώργο Παπαγεωργίου: «H κρίση που έπληξε κάθε είδος θεάματος και φυσικά το θέατρο βοήθησε στο να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα ανάμεσα στο “κάνω θέατρο” και στο “θέατρο ουσίας”. Οδήγησε δημιουργούς να πιστέψουν ότι θα κάνουν θέατρο πάση θυσία γιατί κάτι σημαντικό έκαιγε μέσα τους – και αυτή την τρομερή ορμή δεν την ανέκοψε ούτε η κατεστραμμένη αγορά. Κι εγώ ο ίδιος, μέσα στην κρίση ενηλικιώθηκα καλλιτεχνικά, μέσα σε αυτά τα χρόνια βρήκα τον εαυτό μου. Ξαφνικά, όμως, μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια, φέτος ένιωσα πως έχανα τον πυρήνα μου, σαν να επέστρεφα στην δημιουργική χαλαρότητα προ κρίσης. Κι αξιολόγησα αυτή τη δραματική εξέλιξη ως ένα βίαιο χτύπημα για να επανέλθουμε στην επαφή με την πραγματικότητα. Ειδικά, τώρα, που ο χώρος μας έρχεται αντιμέτωπος με μια καθολική καταστροφή από την οποία θ’ αργήσει πολύ ν’ ανακάμψει».

4 συν 1 τραγούδια γι’ αγκαλιές από τους Polkar. Plus one σε unplugged εκδοχή αποκλειστικά για το Monopoli.

Τα καινούργια τραγούδια των Polkar του γεννούν ένα χαμόγελο στα χείλη. Ίσως γιατί φέρουν ένα εύθυμο ήχο, ένα ύφος πανηγυριού άλλοτε πιο λαϊκό (στο «Ξωτικό»), άλλοτε πιο ρετρό (στην «Αθήνα») άλλοτε πιο ψυχεδελικό και σκοτεινό (στην «Καρδιά μου εδώ»). Αλλά κυρίως γιατί του υπενθυμίζουν ότι το ρίσκο είναι για παίρνεται – ακόμα και σε μη ευνοϊκές συνθήκες.

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που αποφάσισε να μπει στο project των Polkar από το οποίο πολλοί συνάδελφοι του επιχείρησαν να τον αποθαρρύνουν. «Ξεκίνησα πολύ ενοχικά, με πολύ δισταγμό γιατί τόσο ο κόσμος του θεάτρου όσο και το ίδιο το κοινό κινείται με την συντηρητική λογική της “ταμπέλας”. Σήμερα, μπορώ να πω με τεράστια έκπληξη πως αυτό το εγχείρημα όχι μόνο δεν επηρέασε αρνητικά τη λειτουργία μου ως ηθοποιού αλλά το ένα ακολούθησε και υποστήριξε το άλλο. Μου αρέσει που τα live μας έχουν γίνει μια γιορτή για τον κόσμο του θεάτρου και που το κοινό των live έρχεται και βλέπει τις παραστάσεις μου. Είναι τόσο ανακουφιστικό αυτό το μπέρδεμα. Είμαι θεατρίνος κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα».