Φίλοι για μια ζωή: Η Βίκυ Βολιώτη νοιαζόταν πάντα για τ’ αδέσποτα

Αυτή η στήλη φτιάχτηκε για κάτι κορίτσια (και αγόρια) σαν τη Βίκυ Βολιώτη: Φύσει και θέσει φιλόζωη, μονίμως alert για διασώσεις ζώων, ταγμένη στην φροντίδα των απανταχού αδεσπότων που συναντά ή την συναντούν – δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα. Και μπορεί μια τέτοια στάση ζωής (γιατί περί αυτού πρόκειται) να κρίνεται από κάποιους ως υπερβολική, όμως είναι οι άνθρωποι σαν τη Βίκυ που σε κάνουν να ελπίζεις και που φέρνουν την ισορροπία σ’ έναν κόσμο βίας απέναντι στους αδυνάτους και τα ζώα. H Φρόσω της, ένα φουντωτό και περήφανο ελληνικό ποιμενικό, που πρωτοείδε δεμένο κι εξαθλιωμένο σε μια νησιώτικη ελιά είναι η πιο πρόσφατη απόδειξη του τρόπου της ν’ αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Η Φρόσω, το ελληνικό τσοπανόσκυλο της Βίκυς Βολιώτη με τον «αδερφό» γάτο Ηρακλή, σε στιγμές μεγάλης χαλάρωσης.

Ούτε καν η Γερμανίδα μητέρα της, η οποία μεγάλωσε σε μια τυπική γερμανική επαρχία με όλα τα οικόσιτα ζώα μιας φάρμας: Αγελάδες, χήνες, γουρούνια, άλογα. ‘Οχι· η Βίκυ Βολιώτη αγαπούσε από παιδί τα ζώα. Ενστικτωδώς, χωρίς δικαιολογίες. «‘Ισως να φταίει που μεγάλωσα σε προάστιο και ήμουν κάπως πιο ελεύθερη στα πράγματα. Και ήταν πιο εύκολο να φροντίσεις ένα αδέσποτο. Αυτό έκανα, φρόντιζα γάτες, σκύλους. Και κάποια από αυτά τα υιοθετούσα κιόλας» εξηγεί σήμερα.

Υιοθετούσε, πάντα, αδέσποτα. Δεν αγόρασε ποτέ ζώα από pet shop ή εκτροφείς, δεν πήρε καν κουτάβια από τη γέννα σκυλίτσας κάποιου φίλου. ‘Ετσι κι αλλιώς, δεν είχε επιλογή. Λέει: «Πάντα εμφανίζονταν στο δρόμο μου με κάποιο τρόπο. Συνήθως ζώα σε ανάγκη. Νομίζω, δηλαδή, πως δεν έπελεξα τα ζώα που μεγάλωσα – με επέλεξαν αυτά».

Και δεν δίστασε να το κάνει ούτε όταν πλημμυρισμένη από ενοχές κάποιος την περίμενε σπίτι μελαγχολικός. Η δουλειά της ηθοποιού είναι απαιτητική, χρειάζεται πολλές ώρες εκτός σπιτιού, χωρίς ωράριο, συχνά χωρίς ρεπό. «Είχα πολλές τύψεις, μέχρι που μια κτηνίατρος μου είπε ότι ο σκύλος είναι ευτυχισμένος γιατί έχει αγάπη, έχει ένα σπίτι, είναι ασφαλής και χορτάτος. Θα μπορούσε να είχε μείνει στο δρόμο, μόνος του. Αυτή η σκέψη ήταν πολύ ανακουφιστική γιατί ένιωσα ότι ήταν σημαντικότερο αυτό που μπορούσα να του προσφέρω από εκείνο που τελικά του έλειπε».

Συγκάτοικοι, παρόντες στην καθημερινότητα της ζωής της. Κοντά τους έμαθε πολλά. Δεν είναι μύθος, εξάλλου, ότι ένα ζώο ασκεί την υπευθυνότητα σου όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. «Δεν μπορείς να παραβλέψεις τις ανάγκες ενός άλλου πλάσματος που εξαρτάται από σένα. Αυτό είναι μια καθημερινή ευθύνη αλλά και μια ανακουφιστική χαρά. Αν έχεις στο σπίτι ένα σκυλί ή ένα γατί εισπράττεις τόσο άμεσα την ευγνωμοσύνη τους ώστε δεν καταλαβαίνεις πως μπαίνεις σε αυτό το ρυθμό ζωής. Απλώς θέλεις να το επαναλάβεις την επόμενη και την μεθεπόμενη μέρα» λέει ψύχραιμα η Βίκυ Βολιώτη.

Ειδικά από τότε που στη ζωή της ίδιας και του άνδρα της Σίμου Σακερτζή μπήκε η κόρη τους, η ‘Αννα σιγουρεύτηκε για την μεγάλη απόσταση που χωρίζουν το ένα “μεγάλωμα” από το άλλο: «Προφανώς και το ζώο επιζητά τη φροντίδα σου, την αγάπη σου, την σκέψη σου πριν από αυτό γι’ αυτό. ‘Ομως, τα πράγματα μ’ ένα παιδί είναι αλλιώς. Το παιδί είναι μια προσωπικότητα που μεγαλώνει για να γίνει αυθύπαρκτη, ανεξάρτητη και να διεκδικήσει έναν ολότελα δικό της χώρο. Το ζώο από την άλλη, δεν θα πάψει να διεκδικεί το δικό σου χώρο και να μένει σ’ αυτόν».

Η Βίκυ Βολιώτη με τον Οσάμα, τον προηγούμενο σκύλο της και φόντο το ομιχλώδες τοπίο της Καστοριάς.

και είναι ό,τι πιο ανεξάρτητο έχει ζήσει σε σκύλο. «Είναι και η ράτσα τέτοια αλλά ναι, η Φρόσω είναι ένα ζώο βαρύ, με πείσμα, παριστάνει ότι δεν ακούει και συνάμα χαμηλών τόνων. Σχεδόν, τη ξεχνάς μέσα στο σπίτι. ‘Οταν, πάλι, είναι έξω το καθήκον της είναι να επιβλέπει το χώρο. Επίσης, δεν αποζητάει το χάδι· πιο πολύ εγώ έχω ανάγκη να την πλησιάσω, να την χαϊδέψω για να χαλαρώσω. Εντάξει, υπάρχουν και οι φορές που έρχεται εκείνη κοντά μου και βάζει επιδοκιμαστικά το πόδι της πάνω μου».

Βρέθηκε δεμένη σ’ ένα δέντρο στην ‘Ανδρο, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, αποστεωμένη, γεμάτη παράσιτα – τυπική εφιαλτική εικόνα για τον τρόπο που η ελληνική επαρχία αντιμετωπίζει τα ζώα της. «‘Ηταν καλοκαίρι, μόλις είχε πεθάνει ο προηγούμενος σκύλος μου ο Οσάμα, ένα φοβερά καλόκαρδο ημιαιμάκι, με τον οποίο είχα μια σχέση λατρείας. Είχαμε περάσει 13 χρόνια μαζί. Είχα, λοιπόν, αποφασίσει ότι δεν θέλω να σχετιστώ με άλλο ζώο, δεν ήθελα άλλη σύνδεση· αλλά ο Σίμος (ήταν εκείνος που την βρήκε δεμένη) επέμενε. Δεν μπορούσε να την αφήσει, μου έλεγε. Εγώ πάλι επέμενα στο πένθος μου. Δυο μέρες κράτησα αυτή τη στάση. Μετά άρχισε η περίοδος της αποθεραπείας της».

– όπως ανθρώπινο ήταν και το χέρι που την είχε καταδικάσει στο θάνατο. Η Βίκυ κι ο Σίμος ξεκίνησαν την διαδικασία της κοινωνικοποίησης της σε υγιή ανθρώπινα περιβάλλοντα. Πλέον, ακολουθούσε τη νέα της οικογένεια παντού: Σε ταβέρνες, μπαρ, παραλίες κι εστιατόρια – όπου υπήρχαν άνθρωποι. Κι όταν πια, μπήκε η Αννα στη ζωή του ζευγαριού, η Φρόσω παραξενεύτηκε. ‘Επρεπε πάλι, να μάθει· αυτή τη φορά να μάθει το νέο μέλος της οικογένειας – από την οποία υπομένει «αφάνταστα βασανιστήρια» όπως λέει η Βίκυ Βολιώτη. Στο σπίτι, μαζί με τη Βίκυ, το Σίμο, την ‘Αννα και τη Φρόσω μεγαλώνει και ο Ηρακλής, ένας γατούλης επίσης διασωσμένος που βρήκαν νεογέννητο σε μια εκδρομή στην Επίδαυρο. Εννοείται πως επέστρεψαν μαζί του.

Ακόμα κι αν το κάδρο της ζωής της μοιάζει πλήρες. Μέχρι και διάσωση παπαγάλου σε κεντρική λεωφόρο έχει οργανώσει – γελάει για την πρωτοτυπία της αφήγησης της – τον οποίο και κράτησε μέχρι να βρει καινούργιο σπίτι. «‘Οποιος αγαπάει τα ζώα βλέπει και αναγνωρίζει που υπάρχει ανάγκη. ‘Εχει τα μάτια του ανοιχτά» λέει με νόημα.