Αν μένεις στις παρυφές του λόφου (σ.σ. του Φιλοπάππου η πόλη ανοίγεται ελεύθερη κι αγέρωχη μπροστά σου. Ανεβαίνεις όχι μόνο για φτάσεις στο σπίτι σου αλλά και για να την ξεχάσεις λίγο, να την αφήσεις πίσω σου. Να μικρύνει το βουητό της.
Τώρα θα κάνεις το ανάποδο. Τώρα που η πόλη ησυχάζει ενοχλητικά, θα πας να την συναντήσεις. Κατεβαίνεις. Κατηφόρα. Μικρό σλάλομ.
Δεν την περίμενες τέτοια μοναξιά. Ούτε στο Κολωνάκι, ούτε στον πεζόδρομο της Ερμού, ούτε στο πλακόστρωτο της πλατείας στο Μοναστηράκι. Τις hipster γειτονιές δεν τις αναγνωρίζεις. Τα μάτια σου δεν έχουν που να σκοντάψουν. Ούτε ένα τόσο δα εμπόδιο. Δεν γίνεται, σκέφτεσαι.
Τα φώτα της πόλης αντανακλούν στα πλακάκια. Καθρέφτης μιας σιωπής που δεν περιγράφεται. Αρπάζεις τη μηχανή – τη φωτογραφική. Το βεσπάκι περιμένει λίγο πιο κάτω. Ακούς την ανάσα σου και κάπου – κάπου τη diesel μηχανή ενός περαστικού ταξί. Μα που πήγαν όλοι;
Μπροστά από τα φώτα της Βουλής, σκιές ανθρώπινες. Αναθαρρείς. Οι εύζωνες ακίνητοι και ακοίμητοι φρουροί μιας έρημης Αθήνας. Η Αθήνα τους μοιάζει: Τίποτα δεν κινείται, κανείς δεν κοιμάται.
Μπορεί και να κάνεις λάθος. Κάποιος έχει παραγγείλει πίτσα. Κάποιος έχει κατέβει στο σουβλατζίδικο ή στο μανάβικο της γειτονιάς με τις παντόφλες. Για τσιγάρα στο περίπτερο. Κάποιος για να μιλήσεις. Κάποιος έχει βγάλει το σκύλο του βόλτα. Παρηγοριά στον μόνο.
Ο θόρυβος από το απορριματοφόρο σε ξυπνάει από τις σκέψεις σου. Δεν είναι καν μεσάνυχτα. Πόση σιωπή μπορεί να χωρέσει ακόμα αυτή η πόλη; Ανηφορίζεις.
Όλη η συλλογή φωτογραφιών στο instagram του Θανάση Καρατζά: