Χορογραφίες καραντίνας #5: Η Κάντυ Καρρά φτιάχνει ένα video #μένοντας_σπίτι

Η Κάντυ Καρρά είναι χορεύτρια. Τα τελευταία δέκα χρόνια δραστηριοποιείται στον χώρο του χορού συνεργαζόμενη με ποικίλους χορογράφους και ομάδες χορού, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, διδάσκοντας σύγχρονο χορό και αυτοσχεδιασμό και ενορχηστρώνοντας εκπαιδευτικά εργαστήρια χορού. Πρόσφατα συνχορογράφησε το ντουέτο “manoeuvre_ “.

Από τη χορογραφία “It’s Not About If You Will Love Me Tomorrow” @Alekos & Christos Bourelias

Εντοπίζω κυρίως το εξής; ότι φλερτάρω με τον κίνδυνο του να μπω πιο πολύ από όσο πραγματικά θέλω στο κεφάλι μου ή στον διαδικτυακό κόσμο. Ο χώρος, ο δημόσιος χώρος, είναι απαραίτητος. Η πρόσβαση στο κεφάλι μας και το διαδίκτυο είναι επίσης απαραίτητα. Είναι επικίνδυνο όμως να πιστέψουμε ότι μπορεί να υποκαταστήσουν την πρόσβαση στον δημόσιο χώρο. Να μην ρομαντικοποιούμε την καραντίνα και την απαγόρευση κυκλοφορίας προς χάριν της αυτογνωσίας και της… αυτοεξέλιξης.

Γενικά «αργία τέχνας κατεργάζεται» κι ευτυχώς. Όσοι και όσες έχουμε σπίτι, ίντερνετ, λάπτοπ κτλ μπορούμε όντως έστω να καταπιαστούμε με τα πράματά μας και να αξιοποιήσουμε κάπως τον χρόνο μας. Όσοι και όσες έχουμε πρόσβαση σε κάποια αγαθά και όσοι και όσες δεν κινδυνεύουμε μέσα στα σπίτια μας… Ή μέσα στα κεφάλια μας.

Να μην ρομαντικοποιούμε την καραντίνα και την απαγόρευση κυκλοφορίας προς χάριν της αυτογνωσίας και της… αυτοεξέλιξης.

Δεν είναι αστεία τα πράγματα και τα μέτωπα είναι πάρα πολλά. Ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολα και τώρα βγαίνουν περίτρανα θα έλεγα όλες οι δυσκολίες και οι ανισότητές μας ως κοινωνία στη φόρα. Είναι ξεκάθαρα επείγουσα ανάγκη να απασχολήσει την πολιτεία σοβαρά ο κοινωνικός αποκλεισμός. Και δεν εννοώ τους κρατικούς μηχανισμούς γιατί αυτοί είναι ρημαγμένοι και οι άνθρωποι που πραγματικά τους ανασταίνουν φτύνουν αίμα για να σύρουν το σάπιο κάρο. Εννοώ όλους και όλες εμάς που χρειάζεται να πιέσουμε σοβαρά για ισονομία και συμπερίληψη. Για όσους ανήκουμε σε πιο προνομιακές ομάδες αυτή τη στιγμή, είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι τα έχουμε καταφέρει καλά μόνοι μας μέχρι εδώ. Είναι ανόητο να εφησυχάσουμε εάν τη βγάλουμε προσωπικά και οικογενειακά καθαρή. Φτάνει με την αριστεία και την ιδιωτεία. Τι θα χρειαστεί πια για να το συνειδητοποιήσουμε;

Βγαίνουν όμως στη φόρα και οι δυνάμεις μας. Το πιστεύω και επιλέγω να το πιστεύω αυτό. Και αυτές είναι πάντα σε συνάρτηση των δυνάμεων των υπολοίπων. Ο καλύτερος του χωριού είναι γαμάτος μόνο εάν το χωριό είναι καλό. Βιώνω ξεκάθαρα την επιτακτική ανάγκη να κρατηθούμε, να εστιάσουμε στα δίκτυα, να ζητάμε και να δίνουμε βοήθεια. Να παραμείνουμε δημιουργικοί και αλληλέγγυοι. Να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον ποιοι και ποιες είμαστε. Να μη μας πάρει από κάτω αλλά να μη μας πάρει και ο ύπνος.

Βιώνω ξεκάθαρα την επιτακτική ανάγκη να κρατηθούμε, να εστιάσουμε στα δίκτυα, να ζητάμε και να δίνουμε βοήθεια. Να παραμείνουμε δημιουργικοί και αλληλέγγυοι.

Σε μία περίοδο αναγκαστικής παύσης και κοινωνικής απομόνωσης, σίγουρα παρατηρώ τις επιλογές που κάνω σε επίπεδο καθημερινότητας, καθώς αυτές οι επιλογές χαρτογραφούν εκείνα για τα οποία νοιάζομαι και μου δίνουν δύναμη. Να πιστεύω ότι αξίζει και να συνεχίζω. Σίγουρα φτιάχνω ένα “οπλοστάσιο”.

Από τη χορογραφία “Punch Of Losers” @Manos Arvanitakis

Σε εμένα προσωπικά αποκαλύπτεται περίτρανα ότι προτιμώ να πιάσω από το να πιαστώ! Πάντα με έλκυε πιο πολύ το πώς υπάρχω σε κίνηση μαζί με τους άλλους, παρά το να γυμναστώ και να τελειοποιηθώ σε ένα σύστημα χορού ή εκγύμνασης. Έτσι έχω φροντίσει και μάθει το σώμα μου μέσα στα χρόνια. Μου στοιχίζει πάρα πολύ η απουσία φυσικής εγγύτητας και το γνήσιο απτικό αλισβερίσι. Η προσωπική μελέτη, το training, ο αναστοχασμός και η αυτοπαρατήρηση είναι απαραίτητα φυσικά, αλλά προκειμένου κάτι να πούμε και να κάνουμε στο τέλος με αυτά. Να ακουστούμε, να ιδωθούμε, να πλησιαστούμε.

Μου στοιχίζει πάρα πολύ η απουσία φυσικής εγγύτητας και το γνήσιο απτικό αλισβερίσι.

Τώρα υπάρχει ένα μούδιασμα κι ένα τρέμουλο, μία αναμονή και μία αίσθηση κατεπείγοντος ταυτόχρονα. Μέρα με τη μέρα αλλάζει πάντως. Θα δούμε. Μέσα σε αυτή την κατάσταση που είναι πολύ δύσκολο να αξιολογήσω και ν’ αποτιμήσω, προσπαθώ γενικά να παίξω με το όριο της μέγιστης ελευθερίας και του ελάχιστου συμβιβασμού. Έτσι κι αλλιώς με ενδιαφέρει αυτό, εργάζομαι έτσι με τον εαυτό και τις ομάδες που ανήκω.

Χρειάζονται πάντα συμβιβασμοί, αλλά έχει μεγάλη αξία να συνδιαλεγόμαστε για το, εάν είναι οι αναγκαίοι ή εάν απλά μας είναι πιο εύκολο και γρήγορο αψήφιστα να συναινούμε σε κανόνες που δεν κατανοούμε και δεν έχουμε συν-διαμορφώσει, χάριν της ασφάλειας και της συνοχής. Μην παρεξηγηθώ. Η συνοχή είναι αναγκαία. Μου είναι αναγκαία. Το ίδιο και η ελευθερία όμως. Είναι μία διελκυστίνδα και στην προκειμένη δεν ξέρουμε ούτε πού βρίσκεται η γραμμή στο έδαφος.

Πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας ένας θάνατος σε όλα τα επίπεδα: στο σώμα, τις ελευθερίες, το βιοπορισμό, τη συνύπαρξη…

Είναι μία σοβαρή κατάσταση. Πρέπει να συζητάμε. Και να διεκδικούμε αυτή τη συζήτηση. Να γίνουμε ισότιμοι. Και για να παίξω πάλι με τις λέξεις των ημερών, πρέπει να συζητάμε και να διεκδικούμε για να συναντηθούμε ουσιαστικά στο τέλος. Παραφράζοντας αυτό που είπε στην προηγούμενη συνέντευξη η δαιμόνια φίλη και συνεργάτης Χαρά Κότσαλη, αν δεν έχουμε συναντηθεί, δεν είναι το τέλος! Το παιχνίδι είναι εδώ και μαζί και είναι ζόρικο.

Όπως είπα, με φέρνει σε φοβερή αμηχανία αυτή η συνθήκη και προσπαθώ με περίσκεψη να περιορίσω τον αυθορμητισμό μου να πλησιάσω, να αγγίξω, να αγκαλιάσω όπως πριν. Γενικά όμως σκέφτομαι ότι πλανάται ένας θάνατος σε όλα τα επίπεδα – στο σώμα, τις ελευθερίες, το βιοπορισμό, τη συνύπαρξη – πάνω από τα κεφάλια μας. Και μας κρούεται μονίμως και ηχηρώς ένας κώδωνας ατομικής ευθύνης…

Εξαπολύεται έτσι κι αλλιώς πολύ πριν την πανδημία μία ρητορική τρομοκρατίας σε σχέση με τον επικίνδυνο Άλλο και το χέρι της Αστυνομίας έχει μακρύνει πάρα πολύ γενικότερα και ειδικότερα πάνω σε όποιον τον ενδιαφέρει ο Άλλος ως έννοια και ως πρόσωπο. Τώρα πρωτοστατεί η ρητορική του μοιραίου ατομικού λάθος…

Κυβερνητικά διαγγέλματα και κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης «ντύνονται» σοβαροφανώς, επιστημονικοφανώς – και χαζοζαρουμενοφανώς συχνά – και εγκαλούν την ατομική μας ευθύνη ενώ παράλληλα διασκεδάζουν τις εντυπώσεις και κουκουλώνουν τη λερωμένη τους φωλιά καλώντας μας σε ένα «όλοι μαζί μόνοι» από το οποίοι οι ίδιοι είναι ξεκάθαρα απέξω. Και δεν καταλαβαίνουμε ποιους συμπεριλαμβάνει τελικά. Καλά, δεν είχα και ποτέ συμπάθεια ή εμπιστοσύνη σε αυτή την κυβέρνηση για να κλονιστεί ή να ενισχυθεί στην προκειμένη.

Το αντίδοτο στα παραπάνω ζοφερά είναι και πάντα ήταν ένα ουσιαστικό και ισότιμο «μαζί»

Πραγματικά όμως με εξοργίζει το πώς παρ’όλη την εγκληματική τους αμέλεια για τη σωματική και ψυχική υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τα εργασιακά, τις δομές φιλοξενίας, τις δομές σωφρονισμού κτλ φροντίζουν μέσα σε όλη αυτή τη λαίλαπα να πετάνε μονίμως το μπαλάκι με υποδόριες πασούλες στο ασυνείδητο και τους προσωπικούς μας φόβους. Γιατί τι να φοβηθεί πιο πολύ ο άνθρωπος από τον συνδυασμό της αρρώστιας, της φτώχειας και της μοναξιάς; Το αντίδοτο στα παραπάνω ζοφερά είναι και πάντα ήταν ένα ουσιαστικό και ισότιμο «μαζί» και εγώ έχω ανάγκη την εμπιστοσύνη στις φιλίες, τις συνεργασίες, τις συλλογικότητες που έχουμε χτίσει και θα χτίσουμε προκειμένου να επιβιώσουμε και να ζήσουμε ουσιαστικά μαζί και να μην τους χαρίσουμε αυτή τη νίκη.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την ερώτηση και για την πρόσκληση να μπω σε αυτή τη διαδικασία γενικότερα. Γιατί όντως και μόνο το ότι αρχίζεις να παρατηρείς κάτι, του δίνεις μορφή και κατεύθυνση. Όμως εάν μιλήσω ειλικρινά, πιστεύω ότι κανείς δεν ανοίγει πραγματικά την έρευνά του τη στιγμή που την κάνει. Ακόμα και αν το διατείνεται, έχει κάνει μπόλικη δουλειά πριν για να θέσει τις βάσεις και το πλαίσιο για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.

Αυτό που ζούμε είναι μία συνθήκη άνευ προηγουμένου, σε εξέλιξη και δε θα καμωθώ ότι την έχω κατανοήσει ή εσωτερικεύσει προκειμένου να μοιραστώ μαζί σας το εάν έχει οδηγήσει κάπου την έρευνά μου και πού. Βρίσκω πιο χρήσιμο να κρατήσουμε την καλλιτεχνική έρευνά μας ιδιωτική αυτή την περίοδο και τους κοινωνικούς προβληματισμούς μας δημόσιους. Έχουμε να καταναλώσουμε μπόλικη τέχνη από τα πριν, το βασικό είναι να στηριχτούν αυτή την περίοδο οι άνθρωποι στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, όπως και κάθε άνθρωπος, προκειμένου να δημιουργήσουμε ξανά, με καλύτερους όρους και να υπάρχουν παραλήπτες για όλο αυτό.

Χρησιμοποιώντας όμως το βήμα αυτό θα ήθελα να δημοσιοποιήσω το αίτημα τριών ανθρώπων – ένας εκ των οποίων είναι συνάδελφος καλλιτέχνης – για άμεσο επαναπατρισμό από τον Ισημερινό, στους οποίους οι ελληνικές αρχές λένε πως αδυνατούν να παρέχουν οποιαδήποτε βοήθεια.