Χορογραφίες καραντίνας #7: Η Ιωάννα Παρασκευοπούλου φτιάχνει ένα video #μένοντας_σπίτι

Η Ιωάννα Παρασκευοπούλου είναι χορεύτρια. Μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Έχει συνεργαστεί με έλληνες χορογράφους μεταξύ των οποίων η Ιρις Καραγιάν, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Παπαιωάννου, η Σοφία Μαυραγάνη, η Τζένη Αργυρίου, η Πατρίσια Απέργη, η Alexandra Waierstall,ο Αντώνης Φωνιαδάκης, η ομάδα Κι ομΩς κινείται κ.α. δίνοντας παραστάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Διδάσκει σύγχρονο χορό σε στούντιο και επαγγελματικές σχολές χορού.

Από την παράσταση Unauthorised της Ίρις Καραγιάν. Photo Ελισάβετ Μωράκη

Είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει. Κάτι καινούργιο και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω. Δε βγαίνω έξω για να κάνω αυτά που έκανα. Δεν πάω στις πρόβες, δεν κάνω μαθήματα, δε συναντάω κόσμο, δεν πλησιάζω. Η απαγόρευση κυκλοφορίας και το ότι δίνω αναφορά του ποια είμαι, που μένω, γιατί βγαίνω, είναι αυτά που κρατάω και με φοβίζουν για αυτά που έρχονται. Προς το παρόν, κυριαρχεί η ψευδαίσθηση πληρότητας λόγω διαδικτύου, ανοιχτών πηγών, βιβλιοθηκών, παραστάσεων, μαθημάτων.

Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, απολαμβάνω τον ελεύθερό μου χρόνο. Έχω το χώρο μου. Αναπνέω μέσα σε αυτόν. Άλλοι δεν τον έχουν καν. Είναι μια περίοδος για εμένα γεμάτη αντιφάσεις.

Σίγουρα είναι κάτι χρήσιμο και μια κάποια διέξοδος, αλλά το άγγιγμα, το βλέμμα και την επαφή με τον άλλο, δεν μπορείς να τα βρεις εκεί. Αυτό είναι προφανές. Το αναφέρω όμως, γιατί αισθάνθηκα μια βεβιασμένη προσπάθεια για γρήγορη προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Είμαι αρκετά απαισιόδοξη σχετικά με τις πρακτικές των αριθμών, της απαγόρευσης και της παραβίασης της ιδιωτικότητας στο μέλλον. Δεν μπορώ όμως να μην πω, ότι παρ’ όλα αυτά μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, απολαμβάνω τον ελεύθερό μου χρόνο. Έχω το χώρο μου. Αναπνέω μέσα σε αυτόν. Άλλοι δεν τον έχουν καν. Είναι μια περίοδος για εμένα γεμάτη αντιφάσεις.

Εντάξει, το να κάνεις ημικύκλια για να κρατήσεις απόσταση από τον άλλο, η απόσταση από τον μπροστινό έξω από το σούπερ μάρκετ στο δρόμο, το γύρισμα του κεφαλιού, τα γάντια και οι μάσκες, τα νούμερα που προσδιορίζουν την διάταξη μας στην καθημερινότητα, το να ακουμπάμε μόνο αυτούς με τους οποίους ζούμε και τις οθόνες, όλα αυτά και άλλα τόσα δεν τα φανταζόμουν. Όπως δεν φαντάζομαι και πολλά άλλα μέχρι να τα ζήσω. Είναι πράγματα που με φέρνουν σε αμηχανία. Η απόσταση νομίζω υπήρχε. Τώρα κατ’ ανάγκη έγινε χωρική. Πισωπατάς, αποφεύγεις, φοβάσαι. Το σημαντικό είναι ότι έχει περιοριστεί μια αίσθηση του σώματος, η αφή και ακόμα περισσότερο η φυσική επικοινωνία. Και φυσικά αναρωτιέμαι τι θα μείνει από όλα αυτά…

Το σώμα μέσα στην απαγόρευση και την αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι έχει βρει χρόνο να σταθεί στο παρόν.

Το σώμα και η οθόνη ή το σώμα είναι η οθόνη; Έχει γίνει ένα φοβερό ζουμάρισμα. Χρησιμοποιώ πολύ τον υπολογιστή και κάθομαι αρκετές ώρες μπροστά από την οθόνη. Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω διαδικτυακά μαθήματα που με ενδιαφέρουν, ενώ πριν δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Όπως επίσης συμμετέχω σε διαδικτυακές συναντήσεις, για μια δουλειά που αναβάλλεται λόγω συνθήκης, οι οποίες πραγματικά είναι μία πλούσια εμπειρία. Όταν σηκώνω όμως το κεφάλι μου και κοιτάζω από το παράθυρο ή όταν παίρνω τα βουνά, καταλαβαίνω πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση μέσα σε μια καθημερινότητα που τρέχει πάντα μπροστά από εμάς. Οπότε συμβαίνει το εξής παράδοξο. Το σώμα μέσα στην απαγόρευση και την αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι έχει βρει χρόνο να σταθεί στο παρόν. Η οθόνη δεν μπορεί να γίνει σώμα. Είναι ένα μέσο για να εξυπηρετεί ανθρώπους σε απόσταση. Βλέπεις μόνο το περίγραμμα του άλλου και ακούς τη φωνή. Λείπει η εγγύτητα και το μοίρασμα κοινών στιγμών.

Το ότι δε δουλεύουμε αυτή τη στιγμή δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει και να δημιουργήσουμε, να υπάρξουμε, να παράξουμε με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε. Γιατί η πραγματικότητα και οι συνθήκες έχουν αλλάξει.

Προσωπικά δεν μπορώ να παρακολουθήσω παραστάσεις από το διαδίκτυο. Ποτέ δεν μπορούσα εύκολα να το κάνω. Προτιμώ να δω μια ταινία που είναι προορισμένη να παρακολουθείται από οθόνη. Δεν μπορώ να καταλάβω την εμπειρία των σωμάτων και μαζί με αυτά να αισθανθώ και το δικό μου. Εκτός αν κάτι είναι πιο virtual.

Το ότι δε δουλεύουμε αυτή τη στιγμή δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει και να δημιουργήσουμε, να υπάρξουμε, να παράξουμε με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε. Γιατί η πραγματικότητα και οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Όλος αυτός ο βομβαρδισμός δωρεάν παραστάσεων με έχει κουράσει. Όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, όπως ορίζει ο καθένας το πολύ και το λίγο, και ότι σημαίνει αυτό, παρασυρόμαστε σε μια τάση. Εκτιμώ το άνοιγμα, αλλά νομίζω ότι υπάρχει από πίσω ένα κομμάτι αφάνειας που τρομάζει. Δε σημαίνει ότι επειδή το έκαναν όλοι πρέπει να το κάνω κι εγώ. Και ανοίγουν πολλά ζητήματα από εκεί και πέρα.

Ελπίζω όταν με το καλό βγούμε από όλο αυτό σε ένα δεύτερο χρόνο και πιο παραγωγικό, να εξακολουθούμε να μοιραζόματε τις δουλειές μας. Αναρωτιέμαι πως θα μας επηρεάσει η συνθήκη. Πως θα σηκώσουμε το σώμα μας. Τι θα είναι ίδιο και τι θα έχει αλλάξει. Κι αν δεν το κάνουμε σύντομα, με ποιον άλλο τρόπο μπορούμε να συνεχίσουμε.

Kalamata Dance Festival. Photo Μίλτος Αθανασίου

Όχι γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ίδια με πριν. Δε χορεύω, γιατί δεν κάνω πρόβες. Δεν είναι εύκολη περίοδος για σωματική εγρήγορση. Συμβαίνουν όμως άλλα πράγματα πολύ ουσιαστικά για εμένα, σχετικά και άσχετα με το χορό, και είμαι σίγουρη ότι θα ενσωματωθούν με κάποιο τρόπο σε αυτό που κάνω. Αυτό συμβαίνει λόγω των συγκεκριμένων ανθρώπων και της συνθήκης να μιλήσω για το σώμα χωρίς αυτό.