Πέντε ταινίες με… γυναικεία ονόματα για να δείτε online

Η ζωή της Νίνα Σιμόν δεν ήταν παραμυθένια. Η σπουδαία πιανίστα και τραγουδίστρια, ήταν επίσης μια δυναμική ακτιβίστρια που βίωσε στο πετσί της το ρατσισμό της χώρας της κι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ για να βρει καταφύγιο στο Παρίσι, ενώ πάλευε για χρόνια με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και την μανιοκατάθλιψη.

Η ταινία της Σίνθια Μορτ σε καμία περίπτωση δεν είναι αγιογραφία. Ξεκινά από το στιγμιότυπο στη Βόρεια Καρολίνα του 1946 όπου η μικρή Νίνα Σιμόν ετοιμάζεται να δώσει ένα μικρό κονσέρτο πιάνου και ζητά από τους διοργανωτές να επιτρέψουν στους γονείς της να κάτσουν στις μπροστινές θέσεις προς δυσαρέσκεια κάποιων λευκών που εγκαταλείπουν την αίθουσα.

Οι πιο δυνατές σκηνές του φιλμ που περιγράφει κυρίως τα τελευταία χρόνια της ζωής της και το κακό όνομα που έχτισε στις συνεργασίες της αφορούν κυρίως στα τραγούδια της που ερμηνεύει με τη δική της φωνή η Ζόι Σαλντάνα. Ειδικά στο «Wild is the wind» το συναίσθημα πλημμυρίζει την οθόνη.

Η εικοσάχρονη ανύπαντρη Σοφία που ζει με τους γονείς της στην Καζαμπλάνκα έρχεται αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η αυστηρή νομοθεσία του Μαρόκου απαγορεύει τη γέννα ενός παιδιού εκτός γάμου. Στις 24 ώρες προθεσμία που της δίνει το νοσοκομείο για να προσκομίσει τα χαρτιά της αναγνώρισης του παιδιού από τον πατέρα του, η Σοφία με την ξαδέλφη της Λίνα ψάχνουν να βρουν μια λύση.

Δυνατό το σκηνοθετικό ντεμπούτο της μαροκινής Μεριέμ Μπενμπαρέκ, που τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου του τμήματος «Ένα Kάποιο Bλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών. Αποστασιοποιημένη κάμερα, ρεαλισμός που αγγίζει τα όρια του ψευδοντοκιμαντέρ και δίνει πολύτιμες πληροφορίες για τη μαροκινή πραγματικότητα, απουσία οποιοδήποτε μελό και κυρίως ένα δυνατό γυναικείο πορτρέτο. Η νεαρή ηρωίδα πασχίζει όχι απλώς να βρει το δίκιο της σε ένα παράλογο, βαθιά ανδροκρατούμενο και αυστηρό περιβάλλον, αλλά να υψώσει τη δική της φωνή. Η ταινία θυμίζει το σινεμά του Φαραντί κυρίως λόγω των περίπλοκων ηθικών διλημμάτων που αντιμετωπίζει η ηρωίδα.

Η νεαρή ζωγράφος Πέτρα  δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της. Όταν η μητέρα της πεθαίνει, αποφασίζει να βρει τη λύση στο μυστήριο στη ζωή της. Η έρευνα της την οδηγεί σε έναν διάσημο καλλιτέχνη που ζει με την οικογένεια του στην επαρχιακή Ισπανία.

Ψήγματα αρχαίας τραγωδίας δένουν με ένα απλό σε σύλληψη, μοντέρνο στόρι ισπανικής προέλευσης όπου τα παιχνίδια της μοίρας ως ένα σημείο καθορίζουν τις ζωές των ηρώων. Ο Χάιμε Ροζάλες επιχειρεί να βάψει σε εντυπωσιακούς ιμπρεσιονιστικούς τόνους την ιστορία της Πέτρα προκειμένου να κατανοήσουμε σε βάθος τα κίνητρα και τις σκέψεις της.

Αν και η ιστορία φλερτάρει οριακά με το απλοϊκό μελόδραμα διασώζεται χάρη στο ταλέντο της πρωταγωνίστριας Μπάρμπαρα Λένι («Αόρατος επισκέπτης»), την κομψή αφήγηση και το γεμάτο ανατροπές σενάριο.

Μόσχα, αρχές της δεκαετίας του ’90. Η 8χρονη Πολίνα είναι μια προικισμένη μπαλαρίνα. Παρά την φτωχική της καταγωγή, γίνεται δεκτή στη φημισμένη σχολή του Καθηγητή Μποζίνσκι, ο οποίος εκπαιδεύει χορευτές για τα μπαλέτα Μπολσόι και αντιλαμβάνεται το ταλέντο της.

Η ταινία του διάσημου χορογράφου Αντζελίν Πρελιοκάζ και της Βαλερί Μιλέρ, ένας ύμνος στο χορό και τη δύναμη της θέλησης, είναι βασισμένη στο ομότιτλο graphic novel του Μπαστιέν Βιβέ. Καλογραμμένο, τρυφερό, με όλες τις εντάσεις και την αγωνία που συνοδεύουν τη ζωή κάθε κοριτσιού που ονειρεύεται να βρει τη θέση του στο μαγικό κόσμο του χορού.

Η ταινία διακρίνεται από έντονο αυτοβιογραφικό χρώμα καθώς πολλά από τα γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή της Πολίνα συνέβησαν στην αληθινή ζωή της σκηνοθέτιδος. Δίπλα στην εντυπωσιακή Αναστάσια Σέβτσοβα που υποδύεται την Πολίνα εμφανίζεται σε ένα μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο η Ζιλιέτ Μπινός.

Ο σοκαρισμένος Νταβίντ μετά την τραγική απώλεια της αδελφής του αναλαμβάνει την κηδεμονία της επτάχρονης ανιψιάς του Αμάντα. Ο 44χρονος Μικαέλ Χερς στην τρίτη του ταινία επιχειρεί να μας συμφιλιώσει με μια οδυνηρή πραγματικότητα τοποθετώντας το θέμα της τρομοκρατίας πλάι σε μια ιστορία ενηλικίωσης.

Η διττή αυτή ενηλικίωση όμως δεν αφορά μόνο στην μικρή ηρωίδα αλλά και στην περίπτωση του απροετοίμαστου κηδεμόνα της: σε πολλά πράγματα ο Νταβίντ είναι πιο ανώριμος από την επτάχρονη Αμάντα. Η σύνδεση του ατομικού με το γενικό δεν γίνεται πάντα με μεθοδικό τρόπο, αν και στα υπέρ της αφήγησης εντοπίζεται η προσπάθεια ελάφρυνσης ενός τόσο σκληρού θέματος με έξυπνες παρεμβάσεις και διακριτικό χιούμορ που αποφορτίζει την ένταση, ενώ το ατού του φιλμ είναι προφανώς η σχέση των δύο ηρώων.

Σε μια ταινία λοιπόν όπου το βασικό θέμα της είναι τα περίεργα παιχνίδια της τύχης και το πώς μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη, κάποιες δευτερεύουσες έννοιες όπως η προσωπική ευθύνη (η καλύτερη σκηνή του έργου είναι εκείνη με τον προπηλακισμό της γυναίκας με την μπούρκα), η οικογένεια ή η απώλεια, διεκδικούν στα ίσα την προσοχή του θεατή.