ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ο Κινητήρας είναι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο καλλιτεχνικό δίκτυο που συνδέει επαγγελματίες κι ερασιτέχνες μέσα από τις παραστατικές τέχνες. Ξεκίνησε το 1995-96 ως ομάδα χορού με την ονομασία Κινητήρας Χοροθέαμα. Μέχρι το 2019 λειτούργησε στην Ερεχθείου φιλοξενώντας μαθήματα και σεμινάρια για επαγγελματίες και ερασιτέχνες και διοργανώνοντας παραστάσεις και φεστιβάλ. Συμμετέχει στο ευρωπαϊκά χορευτικά δίκτυα ενώ θεσμοθέτησε από το 2010 το in progress feedback festival για νέους δημιουργούς.
Η φιλοσοφία του Κινητήρα, όπως και το βίντεο που έφτιαξαν υποστηρίζει την ιδέα της συλλογικής δημιουργίας.
11 Μαρτίου, ξαφνικά σταμάτησαν οι πρόβες, κόπηκαν η παραστάσεις, έκλεισαν οι σχολές, και όλα αυτά ενώ μπαίνει η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Ξαφνικά ακινησία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο βασανιστικό και ακυρωτικό να ζητήσεις από έναν χορευτή. Θυμίζει έναν δυνατό τραυματισμό που τελικά δεν έχει σημασία το πόσο πονάει ή σε ποιο σημείο του σώματος συμβαίνει, αλλά το ότι σε εξαναγκάζει να μείνεις ακίνητος αφήνοντας πίσω σου τα πράγματα να συνεχίζουν χωρίς εσένα.
Και κάπως έτσι μοιάζει και αυτή η κατάσταση, μ’ έναν απότομο τραυματισμό. Δεν τον περίμενες, δεν τον ήθελες, δεν ήθελες να τον πολυπιστέψεις, και δεν ξέρεις πότε ξανά θα μπορείς να χορέψεις. Τι κάνεις λοιπόν; Στην αρχή τον αγνοείς, αρνείσαι την παύση και τα εμπόδια και προσπαθείς να βρεις τρόπο να συνεχίσεις τα τελευταία βήματα του χορού σου, εκείνα που έκανες πριν συμβεί το κακό. Για να συνειδητοποιήσεις (αργά ή) γρήγορα ότι αυτό δεν γίνεται πια και ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά.
Τρέχεις λοιπόν σε γιατρούς, ο πάγος γίνεται ο καλύτερος σου φίλος και το μυαλό σου παίζει πολλαπλούς ρόλους, που δεν βοηθούν πάντα. Παραδοσιακά θα πρέπει να φροντίσεις το σώμα σου ως μοναδικό εργαλείο, να προσποιηθείς ότι ο πάγος είναι κάτι ευχάριστο και να τα βρεις λίγο μέσα σου ώστε να ηρεμήσεις όλες αυτές τις σκέψεις μέσα σε αυτή την κατά τ΄ άλλα παύση.
Σήμερα βέβαια το σώμα λειτουργεί σωστά, μάλλον διψάει για κίνηση και οι τραυματισμοί είναι ψυχολογικοί και ή ίσως περισσότερο απ΄ όλα κοινωνικοί. Και δυνατοί. Και μπλέκονται και μπερδεύονται, και μπερδεύουν και κάποιους που τελικά πονάνε σε σώμα και ψυχή μην μπορώντας να εξηγήσουν πώς και γιατί. Θυμίζουν απώλεια με όλα τα στάδια ανακατεμένα.
Και ενώ αρχικά μοιάζει αναστρέψιμη ή παροδική, έχει ένα πλήγμα περίεργα βαθύ και άμεσα εγωκεντρικό. Πέρα από τη σχέση μας με τους άλλους αυτό που κλονίζεται είναι η σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτό είναι το στοίχημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, χωρίς να έχει τελικά σημασία ποιος θα το κερδίσει.
Να αφεθούμε λοιπόν όσο δύσκολο και αν είναι σε αυτήν την παύση, απλά να μην μείνουμε ακίνητοι, πελαγωμένοι.
Να ψάξει λίγο ο καθένας γιατί τόσα χρόνια δεν κάνει πράγματα που ίσως του ταιριάζουν και αν όντως του έφταιγε ο χρόνος τελικά, να παρατηρήσει ποιους ανθρώπους έχει κοντά του και με ποιους ενώ δεν μπορεί να τους ακουμπήσει, αγγίζονται πραγματικά. Να κοιτάξει τις ανάγκες που έχουν μείνει πίσω και να τις φέρει μπροστά.
Δεν χορεύω σπίτι! Είναι λίγο αστείο, γιατί πριν από αυτή την κατάσταση χόρευα παντού. Αυτή την περίοδο έχω μείνει σε παύση και ο χορός έχει περάσει κάπως από το σώμα στο μυαλό. Επεξεργάζομαι όλες εκείνες τις στιγμές που το έκανα και φαντάζομαι τις μέρες που θα έρθουν και θα μπορέσω ξανά χωρίς τίποτα να είναι εμπόδιο. Να ξυπνάω πρωί, να μου παίρνει λίγη ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι ώστε να ξεμουδιάσει το σώμα, να τρέξω στην πρόβα, να πάω για μάθημα, να αλλάξω δυο-τρεις περιοχές, να περπατήσω λίγο στο κέντρο μέχρι να γεμίσει το κενό μέχρι το επόμενο μάθημα, μετά στο θέατρο και στο τέλος ένα ποτό με φίλους για αποσυμπίεση. Και μετά πάλι από την αρχή.
Είναι δύσκολο να είσαι χορευτής. Είναι δύσκολο όμως και να μην είσαι ξαφνικά.
Έχουμε μάθει να συνομιλούμε σε μια δική μας γλώσσα που εκτός από θεραπευτική για εμάς τους ίδιους, είναι και ο τρόπος μας να επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο χωρίς πολλές λέξεις. Και πλέον αυτή η λειτουργία έχει ακυρωθεί. Ο τρόπος που βρήκαμε για να επιβιώνουμε, να παλεύουμε, να ξεπερνάμε ή να καλύπτουμε καταστάσεις έχει παγώσει.
Ευτυχώς όμως ένας χορευτής ξέρει να αυτοσχεδιάζει και αυτό βοηθά στην προσαρμογή. Αν πάρω μια ανάσα, ακούσω τη μουσική ή την ησυχία, αν δεν το δω σαν τέλος, αλλά σαν διάλειμμα, φτιάξω τη σχέση μου με το χρόνο, φροντίσω το σώμα μου και τον χώρο μου, θυμηθώ ανάγκες που πλέον μπορώ να καλύψω και επιστρέψω λίγο στην παιδικότητα μου (όπως τότε που παίζαμε μόνοι σε ένα μικρό δωμάτιο και τα παιχνίδια ήταν ζωντανά) θα περάσει γρήγορα ο καιρός και θα είμαι πάλι ελεύθερος.
Και μένω σε αυτή την παιδικότητα και στη κατάσταση που ονειροπολώ, αυτοσχεδιάζω και δεν είναι ώρα για σκληρή πειθαρχία ή ψυχαναγκασμούς. Και ψάχνω άλλα δωμάτια με άλλα παιδιά, γιατί σε όλο αυτό δεν είμαστε μόνοι και δεν πρέπει να μείνουμε μόνοι.
