ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακόμα πόσο έχουν επηρεαστεί οι καλλιτεχνικές και προσωπικές αναζητήσεις μου. Οι σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου εναλλάσσονται ταχύτατα. Όσα νιώθω είναι έντονα και βγαίνουν στην επιφάνεια καλύπτοντας την δημιουργικότητά μου με ένα πέπλο πυκνής ομίχλης.
Είμαι άνθρωπος που χρειάζομαι χρόνο έτσι ώστε να καταλαγιάσουν οι πλημμύρες και να μπορώ να δω ποιες είναι οι ανάγκες μου, τόσο καλλιτεχνικά, όσο και προσωπικά.
Σίγουρα δεν συνεχίζω να δουλεύω και να ερευνώ ό,τι προϋπήρχε μέσα μου προ εγκλεισμού. Έχουν ανοίξει πολλά παράθυρα για νέες περιοχές, τόσα πολλά που αδυνατώ να τα διαχειριστώ και να τα βάλω σε τάξη.
Αν κάτι επανέρχεται πιο συχνά στον νου μου είναι ο πόνος και ο φόβος που βιώνουν άνθρωποι αναγκαστικά μόνοι τους και η κινηματογραφική εικόνα ότι αυτή τη στιγμή που κάθομαι στο μπαλκονάκι μου και γράφω, εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια, αν όχι ακριβώς ίδια τότε παρόμοια, θέση.
Δεν έχω ιδέα όμως που θα με οδηγήσει αυτή η εμμονική σκέψη και αυτή η εικόνα. Αν θα μετουσιωθούν σε κάτι άλλο ή και όχι.
Προς το παρόν περνάω από την ησυχία στη φασαρία πολύ συχνά μέσα μου.
