Πώς έκανες “enter” στις μέρες της καραντίνας;

Μπήκαν στα σπίτια τους – αναγκαστικά. Enter. Κι εκεί, αντιμέτωποι με τη μοναξιά τους έγιναν παρατηρητές της ζωής, του εαυτού τους, των εμπειριών που καταγράφονταν στην καραντίνα του covid 19.

Επτά, ανάμεσα στους δεκάδες, καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να φτιάξουν πρωτότυπα έργα σε συνθήκες περιορισμού χώρου και χρόνου – η Λένα Κιτσοπούλου, ο Σίμος Κακάλας, ο Αντώνης Φωνιαδάκης, ο Κωστής Σταφυλάκης, ο Theo Triantafyllidis, ο Αλέξης Φιδετζής και ο Kareem Kalokoh – περιγράφουν τη σκέψη και τη συνθήκη πίσω από τα έργα τους πριν πατήσουμε σε αυτά enter.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας δίνει φωνή σε δύο αστεία υστερικές κούκλες (με την υπογραφή της Μάρθας Φωκά) και σατιρίζει την εξωφρενική επικαιρότητα με ακόμη πιο εξωφρενικό χιούμορ.

Εμπέδωσα σίγουρα για άλλη μια φορά ότι είμαι τίποτα χωρίς τους άλλους, ό,τι και να σκεφτώ, ό,τι και να επιθυμώ, απλά δεν έχει καμία αξία χωρίς τους υπόλοιπους. Παιδεύτηκα με τον υπολογιστή και προσπάθησα να διατηρήσω την «κάν’το μόνος σου» λογική που αναγκαστικά οδηγεί και σε αισθητικό πλαίσιο συγκεκριμένο, παρ’ όλα αυτά και πάλι, χωρίς έστω και έναν άνθρωπο να διαφωνήσει μ’ αυτό που λες δεν πας ποτέ πουθενά. Αυτό νομίζω, τα τεχνικά και εντελώς άσχετος να είσαι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τα βρεις (είδα πολλά tutorials στο ΥouΤube), το άλλο απλά δεν αντικαθίσταται. Σίγουρα το ανθρώπινο πλάσμα είναι σκληρό και έχει καταφέρει να αντέξει πολλά, είναι όμως η απλή επιβίωση πραγματικά ανθρώπινη συνθήκη;

Δείτε το βίντεο εδώ: https://www.onassis.org/el/video/tarantino-simos-kakalas

Η Λένα Κιτσοπούλου φτιάχνει μια ιστορία εξορισμένη στα βουνά της ορεινής Ναυπακτίας και αναθεωρεί τη σχέση με τον εαυτό της και τη φύση. (Θ’ ανέβει στο κανάλι της Στέγης τις επόμενες εβδομάδες)

Σπάνια βαλτώνω. Είμαι πάντα έτοιμη για αλλαγές, έτοιμη να φύγω απ’ όλα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι εφηβικό ή σχολικό κατάλοιπο αλλά μου συμβαίνει. Ακόμα κι αν είναι η δική μου παράσταση και η δική μου πρεμιέρα που ματαιώνεται, βρίσκω μια χαρά σ’ αυτό, μια χαρά να κόβονται τα πράγματα και να πρέπει αναγκαστικά να μετατοπιστείς. Κι έτσι όταν έκλεισαν τα θέατρα κυνήγησα κάτι που πάντα ήθελα να κάνω: Ανέβηκα στο βουνό, στο χωριό Λάλκα στην ορεινή Ναυπακτία. Είχα την ανάγκη του εδώ και τώρα. Δεν σκέφτηκα ότι «δεν έχω λεφτά, πως θα ζήσω». Είχα την πίστη ότι κάτι θα ξεβράσει η ζωή. Κι αν αισθανόμουν μοναξιά και μου έλειπε η τέχνη, θ’ ανέβαινα σε μια κορυφή για να τραγουδήσω, θα ζωγράφιζα ή θα έγραφα ένα κείμενο πάνω σε ξύλο, θα το πετούσα στη θάλασσα και κάποιος θα το έβρισκε.

Και να που η ζωή κάτι έφερε. Γνώρισα αυτόν τον τύπο, έναν ερημίτη, ένα αγρίμι, ένα Μόγλη των βουνών, που ζει εδώ πάνω μόνος του για μήνες ολόκληρους σε μια φάρμα που έχει δημιουργήσει. Τον Φώντα Μίχο. ‘Εναν άνθρωπο που αγαπάει το δάσος και τη φύση, που βγαίνει να κυνηγήσει μόλις πεινάσει. Τον ακολουθώ παντού. Χαζεύουμε για ώρες τη φύση, αγγίζουμε τις φυλωσιές, μυρίζουμε τα μανιτάρια, μαθαίνουμε τη ζωή παρατηρώντας το δάσος και το βουνό. Κι όσο καιρό είμαι εδώ πάνω συνειδητοποιώ πως αυτή τη ζωή ονειρευόμουν, αυτό είναι το ιδανικό μου, αυτό που θα ήθελα πάντα. Πάντα ψαχνόμουν πότε τελειώνει μια δουλειά για να φύγω. Εγκλωβίζομαι εύκολα.

Είχα ήδη φύγει από την Αθήνα όταν ήρθε η πρόταση από τη Στέγη. Χάρηκα πολύ γιατί το project με ανάγκαζε να λειτουργήσω σε σύντομο χρονικό διάστημα κι αυτό μου αρέσει, μου αρέσει να λειτουργεί η σκέψη μου με μια γρηγοράδα. ‘Ετσι αποφάσισα να καταγράψω τι βιώνω εδώ τις τελευταίες εβδομάδες. Γιατί με τρομάζει το μετά και – ασχέτως με τον φόβο της πανδημίας – θέλω να δοκιμάσω το επόμενο βήμα. Δεν θέλω να γίνω ένα με το γενικευμένο φόβο των ανθρώπων που εξαιτίας του αδρανούν. Ο,τι μας κάνει φοβικούς στη ζωή θέλει ν’ απαντηθεί μέσα από επίθεση. Το συνειδητοποιώ, καθώς βρίσκομαι εδώ, μέσα στη φύση, που φέρει μια βία από μόνη της. Συνειδητοποιώ τα λάθη που έκανα πάντα μέσα στην πίεση της δουλειάς και της πόλης, όπου οι μέρες μου είναι γεμάτες από «αχ» και «ωχ». Εδώ πάνω, στη Λάλκα δεν υπάρχει η σκέψη τι θα κάνεις την επόμενη μέρα. Απλώς την ζεις ολόκληρη. Κι εγώ είμαι απόλυτα εδώ. Μου φαίνεται, δηλαδή, ότι μπορώ να ζήσω έτσι.

Ο χορογράφος Αντώνης Φωνιαδάκης συνθέτει, για πρώτη φορά εξ αποστάσεως, μέσω Skype, ένα ντουέτο για τους χορευτές Alexander Hille και Pier-Loup Lacour. Πηγή έμπνευσης, το ολοκαίνουργιο τραγούδι του Αμερικανού συνθέτη Active Child, «Color Me», από το άλμπουμ του “In Another Life”.

Ένα δυσοίωνο περιβάλλον σαν αυτό μηδενίζει την παραγωγική διαδικασία, απλά γιατί δεν μπορείς να εργαστείς. Για να χορογραφήσω είναι αναγκαία η συνεύρεση με τους χορευτές στο στούντιο χορού και αυτό δεν είναι εφικτό για υγειονομικούς λόγους, άρα η παραγωγική διαδικασία παγώνει υποχρεωτικά.

Στους, σχεδόν, δύο μήνες υποχρεωτικής καραντίνας ο κάθε καλλιτέχνης παρατηρεί, πληροφορείται και μελετάει την κατάσταση, ενδοσκοπεί και προετοιμάζεται ψυχικά ν’ αντιμετωπίσει τη μετάβαση στην επομένη μέρα τόσο ως προς στις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις αλλά και ως προς τις πρακτικές και οικονομικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει. Υπάρχουν στιγμές θετικής σκέψης που συνοδεύονται από ένα καλλιτεχνικό οίστρο που μόνο η απομόνωση θα μπορούσε να προκαλέσει, αλλά και στιγμές ανησυχίας και φόβου που μπορεί και να παραλύσουν την οποιαδήποτε δημιουργικότητα. Λογικό και άκρως ανθρώπινο.

Έτσι, οι οποιεσδήποτε καλλιτεχνικές εκφράσεις και προτάσεις στο διάστημα αυτής της κρίσης θεωρώ ότι είναι μια μορφή εξορκισμού της καραντίνας, μια καταγραφή του ψυχισμού του καθένα καλλιτέχνη ξεχωριστά. Μια ανάμνηση του εξορκισμού κατά συνέπεια. Το έργο που δημιούργησα για το Εnter υπάρχει μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα.
Ασφαλώς, το χρονοδιάγραμμα λειτούργησε σαν πρόκληση, σαν μια ένεση αδρεναλίνης που με μετατόπισε ξανά στην «πίεση» που συχνά υπάρχει στη δημιουργία χωρίς απαραίτητα να είναι αρνητική. Δέχτηκα την ανάθεση, διότι η δημιουργική σκέψη πίσω από το πρότζεκ ήταν αμέσως καθαρή και θα έπρεπε να βρω λύσεις πώς θα χορογραφήσω από απόσταση μέσω εφαρμογών επικοινωνίας χρησιμοποιώντας εντέλει την τεχνολογία για να δημιουργήσω συναίσθημα από αυτήν.

Δεν χρησιμοποίησα τον δικό μου χώρο και η ιδιαιτερότητα του έργου μου για το Enter είναι ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με την καραντίνα κάποιων άλλων και όχι τη δική μου. Ακόμα και τον χώρο των χορευτών στο Μόντρεαλ αποφάσισα να μην τον δείξω, όπως πραγματικά είναι, και έκανα ανασύνθεση του ώστε να εξυπηρετήσει τη διαστρέβλωση πραγματικότητας που ήθελα να μεταφέρω με τη χορογραφία.

Δείτε το βίντεο εδώ: https://www.onassis.org/el/video/st-dominique-bd-arago-andonis-foniadakis

O hip hopper της αθηναϊκής σκηνής Kareem Kalokoh και ιδρυτής των AthKids λανσάρει το νέο του τραγούδι του «Swim» μέσα από ένα video clip.

Χρειάστηκε να επιστρέψω στα πρώιμα στάδια της δουλειάς μου, όταν πρωτοξεκινούσα. Μαζί με την ομάδα μου πάντα αναζητούμε τα απλούστερα διαθέσιμα μέσα για να δημιουργήσουμε ωμά, πρωτότυπα και την ίδια στιγμή επιδραστικά υλικά. Ήταν πραγματικά μια πρόκληση να δουλέψω μέσα στον περιορισμό του προσωπικού χώρου κι αισθάνθηκα πως ανήκα κι εγώ μέρος του εγχειρήματος.

Δουλέψαμε με ό,τι είχαμε εκείνη τη στιγμή, χωρίς να υπεραναλύσουμε τη διαδικασία. Τόσο εγώ όσο και ο Theodore συνθέσαμε τις ιδέες μας και τις εκτελέσαμε άριστα. Ήταν μια θαυμάσια εμπειρία και είμαι πολύ χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να καταγράψω αυτή την περίοδο. Ανυπομονώ να επισκεφθώ ξανά αυτό το εγχείρημα στο μέλλον.

O Κωστής Σταφυλάκης, o Theo Triantafyllidis και o Αλέξης Φιδετζής φτιάχνουν ένα role playing game εμπνευσμένο από την υποκουλτούρα των preppers. (Θα παιχτεί ζωντανά στο YouTube την Πέμπτη 14 Μαϊου)

Η συνθήκη σε αναγκάζει να σκεφτείς από την αρχή το format της ιδέας σου και να ανακαλύψεις μια νέα οπτικο-ακουστική οικονομία. Το «notes to readiness» είναι ένα ενδιάμεσο, αν και αυτοτελές, βήμα προς την υλοποίηση ενός μεγάλου συμμετοχικού έργου με τίτλο readiness (ετοιμότητα). Καθώς η χρήση του φυσικού χώρου είναι ακόμα αδύνατη, σκεφτήκαμε μια διαδικασία από επιμέρους επεισόδια, η οποία αντανακλά και τη «σταδιακή προσαρμογή» σε έναν τρόπο λειτουργίας που ακόμα είναι ασαφής. Συνεργαζόμαστε εξ αποστάσεως, οι δύο από Αθήνα και ο τρίτος από το Los Angeles. Στην ομάδα προστέθηκε η ηθοποιός Αλίκη Στενού για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα της Oracle.

Ίσως όχι και τόσο τυχαία, η θεματική της ετοιμότητας κούμπωσε στην επικαιρότητα. Η συνεργασία δεν προέκυψε ωστόσο με αφορμή την πανδημία. Εδώ και αρκετό καιρό, μελετούμε την υποκουλτούρα των preppers, των ατόμων δηλαδή που προετοιμάζονται για μία απόλυτη κατάλυση του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε. Λαμβάνοντας υπόψη τους τρόπους που οι ίδιοι οι preppers διαχειρίζονται την online παρουσία τους, το έργο μας είναι ένα role playing game στα πρότυπα του Dungeons and Dragons, εμπνευσμένο από τον συχνά παρανοϊκό λόγο της συγκεκριμένης υποκουλτούρας. Περιέχει, όμως, ανατροπές που αμφισβητούν την αναμενόμενη δομή του online gaming.