Χορογραφίες καραντίνας #15: Η Άρια Μπουμπάκη φτιάχνει ένα video #μένοντας_σπίτι

Η Άρια Μπουμπάκη συστήνεται ως dance artist. Σπούδασε στην Κ.Σ.Ο.Τ και τη Ραλλού Μάνου και συνέχισε την εκπαίδευσή της στο μεταπτυχιακό χορογραφικό πρόγραμμα “ Ex.e.r.ce “ στη Γαλλία, ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση. Έχει παρουσιάσει έργα της στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, το Γαλλικό Ινστιτούτο, το ΚΘΒΕ κ.ά. Το τελευταίο έργο της Compost επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ φέτος έλαβε την υποτροφία danceweb για το Φεστιβάλ Impulstanz στη Βιέννη. Παράλληλη της δημιουργικής της διαδικασίας βρίσκεται η διδασκαλία με τη μορφή τακτικών εργαστηρίων αυτοσχεδιασμού, χορογραφίας και τεχνικής σύγχρονου χορού σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και φεστιβάλ.

φωτο: Σοφία Δρακοπούλου

Μένω σπίτι και ακούω. Και βλέπω. Και αγγίζω. Και βαριέμαι. Και φυτεύω. Και διαβάζω. Και φωνάζω. Και σφίγγω τη γροθιά μου από θυμό. Και θυμάμαι πως το φαγητό το χωνεύεις καλύτερα όταν έχεις χρόνο να κάτσεις στο τραπέζι και ότι δεν έχει την ίδια γεύση όταν το τρως μόνος σου. Και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Και βλέπω το παιδί να το κρατάει ο μπαμπάς του αγκαλιά και η μαμά να του μιλάει για τη βροχή και τα σύννεφα. Και βλέπω τι δεν είχαμε χθες. Και τι δεν έχουμε ακόμη. Και ποιος δεν έχει αυτό που έχω εγώ. Και νιώθω τυχερή. Και νιώθω θλίψη. Μετρώ τις μέρες. Μετρώ αντίστροφα. Αριθμός άγνωστος. Αγώνας γνωστός.

Το δώρο που προσφέρει στο σώμα η συνείδηση του περιβάλλοντος, νικιέται από το φόβο. Εύχομαι να μη γίνει ο φόβος, ούτε η απώλεια συνήθειάς μας.

Για να είμαι ειλικρινής δεν παρατηρώ τους ανθρώπους να είναι τόσο προσεκτικοί με τις αποστάσεις στο δρόμο, παρά μόνο όταν θέλουν να μπουν σε μία τράπεζα ή σε ένα κατάστημα και στέκονται στην ουρά. Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς πώς το σώμα αντιδράει σε αυτή την οδηγία, πώς ξαφνικά ο χώρος πέραν της κινόσφαιράς σου γίνεται ορατός. Του δίνεις σημασία πια και το βλέμμα κινείται όχι μόνο προς το πάτωμα, αλλά και προς υψηλότερα επίπεδα. Παρόλα αυτά, το σχήμα είναι οξύμωρο. Η όξυνση της αίσθησης και της αντίληψης του χώρου ακολουθείται από ένα αίσθηση απομόνωσης ακόμη και μέσα σε πλήθος. Το δώρο που προσφέρει στο σώμα η συνείδηση του περιβάλλοντος, νικιέται από το φόβο. Εύχομαι να μη γίνει ο φόβος, ούτε η απώλεια συνήθειάς μας.

Δεν είμαι λάτρης των social media. Απεχθάνομαι τις ψηφιακές συναντήσεις. Οι οθόνες με δυσκολεύουν. Χρειάζομαι χρόνο για να συγκεντρωθώ μπροστά τους. Τα μάτια και η πλάτη μου αρχίζουν να πονούν, αναζητώ ξανά το μπαλκόνι και το φως και κάπως έτσι δεν παίρνω μέρος σε καμία τηλεδιάσκεψη. Είναι σα να μη μιλάω με τους φίλους μου, αλλά με αμέτρητα pixels χωρίς θερμοκρασία. Προτιμώ τις μπαμπάτσικες, σαρκικές, ζουμερές συναντήσεις που δεν εξαρτώνται από καλώδια και κεραίες.

Προσωπικά επιλέγω να γιορτάζω την ιδιαιτερότητα της τέχνης μου να εξαφανίζεται. Να μη γίνεται αντικείμενο, προϊόν, να μην ικανοποιεί το καπιταλιστικό καθεστώς.

Διαφωνώ με την προβολή καλλιτεχνικών έργων στο διαδίκτυο. Οι μόνοι που προσφέρουμε δωρεάν για ακόμη μία φορά τη δουλειά μας είμαστε οι καλλιτέχνες και μάλιστα σε μία περίοδο που το επάγγελμά μας βιώνει μια θλιβερή απαξίωση.

Η φυσική παρουσία του σώματος, η μάζωξη, η κοινωνία, η συλλογικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του θεάτρου και του χορού. Η διαδικτυακή συνθήκη αφήνει απ’ έξω το μοίρασμα της εμπειρίας με άλλους ανθρώπους και το καθιστά προσωπική, μοναχική υπόθεση. Αλίμονο αν συνηθίσουμε σε αυτό τον τρόπο θέασης.

Κατάφερα να με πείσω πως είναι ωφέλιμο να βαριέσαι, να ρίχνεις τους ρυθμούς, να παίρνεις απόσταση από τις πρακτικές σου και να συνδέεσαι με έναν άλλο ρυθμό ζωής

Προσωπικά επιλέγω να γιορτάζω την ιδιαιτερότητα της τέχνης μου να εξαφανίζεται. Να μη γίνεται αντικείμενο, προϊόν, να μην ικανοποιεί το καπιταλιστικό καθεστώς. Όπως η Peggy Phelan, το βρίσκω υπέροχη μορφή αντίστασης. Συνδέομαι με την τέχνη περισσότερο μέσω του βιώματος και της μνήμης που γεννάει σε καλλιτέχνες και θεατές, παρά με τον τρόπο αναπαραγωγής του μέσω τεχνολογικών μέσων που διαγράφουν τη φυσική παρουσία, την “κοινωνία”, την ανταλλαγή και συνύπαρξη. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούν να υπάρξουν δημιουργικοί και ενδιαφέροντες τρόποι καταγραφής, αλλά ανά στιγμές ζηλεύω τους Tino Sehgal, Boris Charmatz, Xavier Le Roy που απέχουν από την παραγωγή βίντεο των έργων τους.

Θέλω να παραμείνω αισιόδοξη πιστεύοντας πως δε θα αλλάξει τίποτα στον κόσμο του χορού και των performing arts γενικότερα. Πως οι άνθρωποι θα γυρίσουν στα θέατρα, θα σχηματίζουν κοινωνίες, θα ακουμπούν τα πόδια εκείνου που κάθεται στη διπλανή θέση χωρίς φόβο και θα ανυπομονούν να μιλήσουν για το έργο φεύγοντας και περπατώντας στην πόλη. Ας κλείσουμε τις οθόνες. Ας αρκεστούμε στις παραστάσεις του περιβάλλοντος και ο χορός θα έρθει.

φωτο: Σοφία Δρακοπούλου

Μέσα στη νέα συνθήκη είχα χρόνο να δω πόσο και αν μου λείπει ο χορός (τα μαθήματα, οι πρόβες, οι παραστάσεις, ως συντελεστής και ως θεατής), ποια είναι η σχέση μου μαζί του, πώς βιώνω την έλλειψή του και αν επιθυμώ κάτι να αλλάξει. Τις πρώτες μέρες είχα την αγωνία και το άγχος της ‘αξιοποίησης‘ του χρόνου διαβάζοντας βιβλία, άρθρα, ψάχνοντας αρχειακό υλικό και online πηγές ώστε να μείνω συνδεδεμένη μαζί του όσο περισσότερο μπορώ.

Η σπιτική κατανάλωση online έργων τέχνης και ο επιβεβλημένος υψηλός ρυθμός παραγωγικότητας, ευτυχώς, κράτησαν λιγότερο από μια εβδομάδα. Κατάφερα να με πείσω πως είναι ωφέλιμο να βαριέσαι, να ρίχνεις τους ρυθμούς, να παίρνεις απόσταση από τις πρακτικές σου και να συνδέεσαι με έναν άλλο ρυθμό ζωής. Είμαι συνδεδεμένη με τον χορό γιατί είμαι συνδεδεμένη με το περιβάλλον (ανθρώπινο και μη) και τη ζωή. Οπότε κάπου εκεί, ξεκίνησα το φύτεμα, το σκάλισμα, το κλάδεμα, το cloud-watching και τις τηλεφωνικές αφηγήσεις των παππούδων για τα παλιά τα χρόνια.

Ο πυρήνας των διαδικασιών μου δεν έχει αλλάξει, καθώς σχετίζεται με την κοινωνία και το τώρα. Οι τελευταίες προσωπικές μου αναζητήσεις ονειρεύονται χορευτικά έργα με πιο αφράτα, καμπυλωτά σώματα, με πιο αδύναμη τεχνική και φυσική κατάσταση, αλλά με ειλικρίνεια, με ξεκούραστα μάτια, φόβο επαφής, μα και λύτρωση απέναντι στον άλλο, χωρίς πλαστικά στα ιδρωμένα χέρια, με αποστάσεις που ανοίγουν και κλείνουν και με τη γενναία παραδοχή ότι χορεύουν άνθρωποι. Άνθρωποι που πέρασαν ενάμιση μήνα εγκλεισμού και αναγνωρίζουν πως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.

Τέλος, μη ξεχνάμε ότι παράλληλη της καλλιτεχνικής αναζήτησης είναι και η εργασιακή. Αυτή την περίοδο γίνεται μία σημαντική συσπείρωση των art workers, των εργαζομένων στις τέχνες με στόχο τη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων πέραν πολιτικών τοποθετήσεων. Αναζητούμε την υποστήριξη της κοινωνίας, καθώς είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψουμε στις καλλιτεχνικές δράσεις θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωση πολλών από εμάς.

#supportartworkers