Γιάννης Σαρακατσάνης: To online είναι το μέλλον είτε μας αρέσει είτε όχι

Οι θεατές θα μας βλέπουν ζωντανά στο YouTube και θα συνομιλούν μαζί μας μέσω του chat. Εγώ, ως ντετέκτιβ, θα τους πω τα βασικά της υπόθεσης και στη συνέχεια θα μιλήσουμε με τη γυναίκα που βρήκε το πτώμα και κάλεσε την αστυνομία. Έτσι θα προκύψουν τα πρώτα στοιχεία και τα ονόματα των υπόπτων. Τότε θα ξεκινήσουν οι ανακρίσεις. Συνδεόμαστε με τους υπόπτους μέσω zoom και αυτοί απαντούν ζωντανά στις ερωτήσεις που τους κάνει το κοινό από το chat. Όταν ολοκληρωθούν οι ανακρίσεις και όλα τα στοιχεία έχουν αποκαλυφθεί, τότε οι θεατές θα έχουν 5 λεπτά στη διάθεσή τους για να μας πουν ποιος πιστεύουν ότι είναι ο δολοφόνος. Αυτό θα μπορούν να το κάνουν μέσω SMS στο οποίο όμως θα πρέπει και να αιτιολογήσουν την επιλογή τους.

Το interactive dinner-theatre που κάνουμε εμείς απαιτεί να έρθεις κοντά με τον θεατή. Όσο ισχύουν περιορισμοί και ελάχιστες αποστάσεις, δυστυχώς, εμείς δε μπορούμε να κάνουμε την παράσταση. Είμαι αισιόδοξος όμως. Η κατάσταση που βιώνουμε τώρα θα τελειώσει όταν κυκλοφορήσει το εμβόλιο του ιού. Είτε αυτό γίνει σε ένα είτε σε τρία χρόνια, εμείς θα είμαστε εδώ και θα ξαναρχίσουμε τις παραστάσεις που τόσο αγαπάει το κοινό.

Πιστεύω πως όσο εξερευνούμε τα online εργαλεία τόσο θα ανακαλύπτουμε νέες φόρμες διασκέδασης.

To online είναι το μέλλον είτε μας αρέσει είτε όχι. Ο ιός και η καραντίνα μας ανάγκασαν να το χρησιμοποιήσουμε και να κάνουμε ένα απότομο βήμα μπροστά. Πιστεύω πως όσο εξερευνούμε τα online εργαλεία τόσο θα ανακαλύπτουμε νέες φόρμες διασκέδασης. Είμαι σίγουρος ότι σε 5-10 χρόνια από τώρα θα υπάρχουν άπειρες online επιλογές για ζωντανή διασκέδαση που προς το παρόν δε μπορούμε ούτε να φανταστούμε.

Ως άνθρωπος του θεάτρου βλέπω το online αρχείο παραστάσεων σαν έναν θησαυρό! Μπορώ να θυμηθώ παραστάσεις που είδα και να πάρω μια ιδέα από άλλες που έχασα. Με τίποτα όμως δεν μπορώ να έχω από ένα βίντεο την ίδια εμπειρία που θα είχα στο θέατρο. Αν τώρα κάποιος πιστεύει το αντίθετο και απογοητευτεί – γενικότερα για το θέατρο, βλέποντας μια βιντεοσκοπημένη παράσταση, τότε μάλλον δεν έχει την απαιτούμενη διάθεση για να του αρέσει το θέατρο έτσι κι αλλιώς.

Με το που ξεκίνησε η καραντίνα αρχίσαμε να κάνουμε το «Big Talk» με τους Φισφή, Μακαλιά, Ρούμπο και Αγγελόπουλο. Προσαρμοσμένο στο YouTube live είχε τεράστια απήχηση και επίσης ήταν και πολύ διασκεδαστικό για εμάς. Έτσι πήρα θάρρος και μιας και είχα και πολύ ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα να κάνω και κάτι δικό μου. Έφτιαξα ένα βίντεο με δικούς μου φιλοσοφικούς-κοινωνιολογικούς προβληματισμούς, λίγο συμπεριφορική οικονομία και πολύ πολύ χιούμορ και το ανέβασα. Το αποτέλεσμα ήταν πέρα από κάθε προσδοκία – για μένα. Μέσα σ’ ένα μήνα ακολούθησε δεύτερο βίντεο, ένα live, 90.000 views και συγκινητικό feedback από τον κόσμο που τα είδε. Αυτό για μένα ήταν η αποκάλυψη! Η παράπλευρη ευλογία της καραντίνας. Ένα νέο μέσο δημιουργίας στο οποίο σκοπεύω να αφοσιωθώ για το επόμενο διάστημα. Μπορείτε να παρακολουθήσετε το πρώτο βίντεο εδώ:

Νομίζω πως ο γρίφος “θέατρο στην εποχή του κορωνοϊού” δεν έχει λύση. Πώς θα κρατήσουν αποστάσεις οι ηθοποιοί; Πώς θα μπαινοβγαίνει ο κόσμος στα θέατρα; Η αθηναϊκή θεατρική αγορά είναι φτωχή έτσι κι αλλιώς. Μια περαιτέρω μείωση θεατών, λόγω φόβου μόλυνσης, θα την αποτελειώσει. Από την άλλη φαντάζομαι ότι δε γίνεται να κλείσουν και όλα τα θέατρα για ένα χρόνο και το κράτος να αρχίσει να μοιράζει αποζημιώσεις. Άρα θα πρέπει να βρεθεί μια μέση λύση που, όπως όλες οι μέσες λύσεις στην Ελλάδα, δεν θα αρέσει τελικά σε κανέναν.

Όπως αποδείχτηκε καλά έκαναν και αντέδρασαν οι καλλιτέχνες και καλά έκανε και ανταποκρίθηκε, μέχρι την ώρα που μιλάμε τουλάχιστον, το κράτος. Η κατάσταση είναι σε εξέλιξη πάντως και ακόμα έχουμε μέλλον. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να επικοινωνούμε ως πολίτες με την Πολιτεία. Θεωρούμε το κράτος κουφό και γι’ αυτό, όταν θέλουμε κάτι, κάνουμε πορείες για να μας ακούσει. Ούτε κι εγώ διδάχτηκα ποτέ άλλον τρόπο. Αν ρωτήσεις κάποιον τι είναι πολιτική πράξη θα σου πει “πρέπει να βγούμε στους δρόμους”. Μακάρι να μας εξηγούσε κάποιος πώς αλλιώς μπορεί να γίνει αυτή η επικοινωνία. Μπορούμε να πάρουμε τηλέφωνο το δημοτικό μας σύμβουλο; Τον βουλευτή μας; Μπορούμε άραγε να ζητήσουμε ραντεβού; Υπάρχει τρόπος να συνομιλήσουμε με την πολιτεία χωρίς βία;