Το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, ο Patrick Stein μπήκε στον Τερματικό Σταθμό 1 στο αεροδρόμιο στην πόλη της Στουτγκάρδης στην Γερμανία, ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια στη νότια Γερμανία.
Αυτό το έκανε πολλές φορές καθημερινά στο παρελθόν, καθώς κάποτε εργαζόταν ο ίδιος στο αεροδρόμιο. Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Για πρώτη φορά το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το αεροδρόμιο, που άλλες φορές τέτοια εποχή θα ήταν γεμάτο με επιβάτες που είτε θα έσερναν τις βαλίτσες τους, είτε θα περίμεναν στις ουρές να περάσουν τον έλεγχο, ήταν τρομερά άδειο. Εκτός από δύο καρέκλες…
Η μία από αυτές ήταν για τον Patrick Stein. Στην άλλη κάθεται ήδη η Stephanie Winker, μια μουσικός που παίζει φλάουτο και περιμένει να μοιραστεί με τον Patrick την πρώτη του εμπειρία ζωντανής μουσικής, από τότε που η Γερμανία μπήκε σε lockdown τον Μάρτιο!
Σε τηλεφωνική συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο Stein στους New York Times, είπε πως γνώριζε από πριν ότι μια τέτοια συναυλία θα ήταν ιδιαίτερη. Ήταν ένα ρεσιτάλ μουσικής 10 λεπτών με έναν ακροατή, που δεν του επιτρεπόταν να μιλήσει με τον μουσικό, ή ακόμη και να χειροκροτήσει στο τέλος.
Την Κυριακή, πραγματοποιήθηκαν συνολικά 12 συναυλίες με έναν μουσικό κι έναν ακροατή στον χώρο του αεροδρομίου, με τα περισσότερα μέλη των ακροατών να έχουν κερδίσει τη θέση αυτή από σχετικό διαγωνισμό στο Facebook.
Παρόμοιες εκδηλώσεις έχουν πραγματοποιηθεί στη Στουτγκάρδη μέσα στον Μάιο, σε χώρους από κήπους έως μουσεία, που διοργανώνονται από την μουσικό Stephanie Winker και τρεις τοπικές ορχήστρες. Όσοι μουσικόφιλοι ενδιαφέρονται κάνουν κράτηση online για να συμμετάσχουν σε κάτι τέτοιο.
Μεταφέροντας την μοναδική μουσική εμπειρία που βίωσε, ο Patrick Stein ανέφερε πως καθόταν απέναντι ακριβώς από την μουσικό, σε απόσταση ασφαλείας όπως επιβάλλουν τα μέτρα και κοιτάζονταν στα μάτια όση ώρα η Stephanie Winker αποφάσιζε ποιο κομμάτι θα παίξει. «Ήταν μια τόσο οικεία στιγμή», είπε ο 29χρονος Stein. «Ήταν σαν να διάβαζε το μυαλό μου».
Τότε η κ. Winker πήρε το όργανο της και ξεκίνησε να παίζει το «Allemande» ένα σόλο για φλάουτο του Μπαχ. Ο Patrick ενθουσιάστηκε όπως είπε ο ίδιος. Και από το ότι δεν το πίστευε πως άκουγε ξανά μουσική ζωντανά, αλλά και από το ότι του έδινε την αίσθηση πως είχε ακούσει την ίδια ακριβώς μελωδία στο αυτοκίνητό του στο δρόμο προς το αεροδρόμιο – έστω κι αν ήταν μέρος ενός σύγχρονου ποπ τραγουδιού.
Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς και η ιδέα πίσω από αυτό
Σε συνέντευξή της η κ. Winker μοιράστηκε το πώς σκέφτηκε αυτή την ιδέα για συναυλίες με έναν ακροατή και αποκάλυψε πως της ήρθε ενώ σκεφτόταν νέους τρόπους για να μπορεί να κάνει συναυλίες σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Αποκάλυψε μάλιστα, πως έμπνευση αποτέλεσε για την ίδια η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, η εικαστική καλλιτέχνις και το έργο της «The Artist Is Present» (Η Καλλιτέχνης Είναι Εδώ) που παρουσιάστηκε το 2010 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Στην περφόρμανς αυτή η Αμπράμοβιτς καθόταν για όσες ώρες ήταν ανοιχτό το μουσείο, σιωπηλή και ακίνητη πίσω από ένα τραπέζι στο αίθριο του μουσείου και το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της όσο επιθυμούσε και να κάνει ό, τι θέλει.
Επιπλέον ανέφερε πως όσο διαρκούσε το lockdown ανυπομονούσε να επιστρέψει πίσω στις συναυλίες, αλλά με όλους αυτούς τους κανόνες που δεν σου επιτρέπουν να είσαι κοντά με τον άλλο ή πολλά άτομα συγκεντρωμένα κάπου, της ήρθε η ιδέα γι΄αυτές τις συναυλίες μουσικής δωματίου με έναν μόνο ακροατή.
«Λίγη μουσική είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε»!
Όσοι έχουν παρακολουθήσεις αυτές τις μικρής διάρκειας συναυλίες ως ώρας δηλώνουν ενθουσιασμένοι. «Ποτέ ξανά δεν έχω αισθανθεί τέτοια σύνδεση μεταξύ μουσικού και κοινού», δήλωσε μια ακόμη ακροάτρια.
«Όταν κάθεσαι απέναντι από τον μουσικό με το βιολοντσέλο του, αρχικά νιώθεις λυπημένος καθώς σκέφτεσαι πώς αυτός ίσως να είναι ο μόνος τρόπος που μπορείς να βιώσεις μια συναυλία, ίσως και για μήνες. Μετά από δέκα λεπτά όμως συνειδητοποιείς πως είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι», είπε κάποιος άλλος.
Ο μουσικός Hanno Dönneweg, ο οποίος έπαιξε μουσική στο αεροδρόμιο την Κυριακή, δήλωσε ότι η εμπειρία του να βρίσκεται στο κτίριο αυτή τη φορά ήταν πολύ διαφορετική. «Κανονικά όταν πηγαίνω στο αεροδρόμιο, έχω μόνο λίγα λεπτά μέχρι να φύγει το αεροπλάνο μου, είμαι συνέχεια μέσα στο άγχος και κοιτάζω το ρολόι μου. Σήμερα, ήταν διαφορετικά, άδειο και ήρεμο…».
Όλο αυτό το σκηνικό του άδειου αεροδρομίου απεικονίζει πόσο πολύ έχει αλλάξει ο κόσμος εξαιτίας της πανδημίας. «Τίποτα δεν κινείται πια», είπε ο Hanno Dönneweg. «Όλα έχουν σταματήσει.»
Δυνατά συναισθήματα και μια βαθύτερη σύνδεση μουσικού – ακροατή
Ο κ. Dönneweg έπαιξε μουσική για τέσσερις γυναίκες. Κάποιες από αυτές ήταν χαλαρές και απολάμβαναν τη μουσική, κάποιες άλλες προσπαθούσαν νευρικά να αποφύγουν την επαφή με τα μάτια. Ακόμα και ο ίδιος αισθανόταν κάποιες φορές νευρικός., σκεπτόμενος αν τους άρεσε η μουσική, ο ήχος του οργάνου του…Κάποια άλλη συγκινήθηκε, μπορεί να της έφερε κάτι στο μυαλό η μελωδία.
Ο ίδιος όπως και πολλοί άλλοι μουσικοί, ανυπομονούσε να παίξει ξανά μια μεγάλη αίθουσα, με δυνατά έργα μπροστά σε δύο χιλιάδες ανθρώπους. «Αλλά τα συναισθήματα με αυτό είναι εντελώς διαφορετικά. Συνδέεσαι με ανθρώπους με έναν τρόπο που ποτέ δεν θα μπορούσε να πετύχει σε έναν μεγάλο χώρο. Ίσως πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε και μετά από όλο αυτό», είπε.
Πηγή: nytimes.com
