Όταν ο Bowie μας έμαθε ότι δεν είναι κακό να χορεύεις

Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε από τον Παναγιώτη Παπαϊωαννου συγγραφέα του βιβλίου “Dead Rockers Society” (εκδόσεις Δίαυλος, 2019) να μας επιτρέψει να αναδημοσιεύσουμε ένα κομμάτι από το βιβλίο, αφιερωμένο στον David Bowie.

Το βιβλίο του δικηγόρου και Δρ. Εγκληματολογίας, Παναγιώτη Παπαϊωαννου “Dead Rockers Society” (εκδόσεις Δίαυλος, 2019), πριν ακόμη κλείσει έξι μήνες κυκλοφορίας, ήταν από αυτά που -παρά την καραντίνα- σημείωσαν αυξημένη ζήτηση στις online παραγγελίες. Όπως παραδέχεται ο συγγραφέας του βιβλίου “παρόλο που λόγω του lockdown ανεστάλησαν πολλές προγραμματισμένες παρουσιάσεις σε διάφορες πόλεις, η πορεία του βιβλίου ήταν μια πολύ ικανοποιητική επιβεβαίωση των όσων είχαμε εξαρχής δει, ότι δηλαδή, πολλές διαφορετικές γενιές αναγνωστών το αναζήτησαν για μια ποικιλία από λόγους. Ωστόσο, η επιβεβαίωση ότι η ζήτηση δεν ήταν περιστασιακή ήρθε όταν είδαμε τις ηλεκτρονικές παραγγελίες να αυξάνονται κατακόρυφα, ειδικά την περίοδο της λεγόμενης «καραντίνας». Αρκετοί απ’ όσους διαβάζουν, είδαν το βιβλίο, άκουσαν γι’ αυτό και επέλεξαν σ’ αυτή την πρωτοφανώς δύσκολη περίοδο να διαβάσουν κάτι που ακουμπά στο θυμικό, τις μουσικές μνήμες και τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες».

Το απόσπασμα που ακολουθεί έχει εξαχθεί από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, “Dancer, Hero, Lazarus”, που καταπιάνεται με ορισμένα καθοριστικά για τη γενιά του συγγραφέα σημεία της καλλιτεχνικής πορείας του David Bowie, ένα από τα οποία είναι η κυκλοφορία του “Let’s Dance”, το 1983. (Dead Rockers Society, εκδόσεις Δίαυλος 2019, σελ. 23-25.)

«Ειλικρινά, αυτή φορά δε θα ήθελα να συνεχίσω να εμφανίζομαι πάνω στη σκηνή, αν δεν είχα να δείξω κάτι πραγματικά ελπιδοφόρο και χρήσιμο με τη μουσική μου, τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για το κοινό».

Ελπιδοφόρο; Χρήσιμο;

«(…) Δε νιώθω την ανάγκη για παιχνίδια με τις μουσικές ιδέες. Όχι πια. Και δεν θέλω με κανέναν τρόπο να μπω στο ρόλο του “νονού του new wave”, κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά εύκολο για μένα. Γι’ αυτό στον νέο μου δίσκο εφαρμόζω μια πολύ πιο άμεση, στοιχειώδη ενορχήστρωση, που δεν έχει να αποκαλύψει τίποτε άλλο παρά ένα υβρίδιο λευκής και μαύρης κουλτούρας. Δεν υπάρχει κανένα δεύτερο επίπεδο, πέρα απ’ αυτό».

Πράγματι, όταν στις 14 Απριλίου κυκλοφορεί το 15ο στούντιο άλμπουμ του, με γενικό τίτλο “Let’s Dance”, η λιτή, στην ουσία ’60s χορευτική, προσέγγιση κυριαρχεί πάνω στο μεγαλύτερο μέρος του υλικού. (…) Το εύρημα όμως στον ήχο, αυτό που εισφέρει και μια γνήσια αμερικάνικη blues/soul επίγευση είναι η κιθάρα ενός 28χρονου τεξανού, του Stevie Ray Vaughan, τον οποίο ο Bowie αλίευσε όταν τον άκουσε να παίζει στο φεστιβάλ του Μοντρέ και τον έπεισε να δώσει τον γήινο, ατόφιο τόνο του στις ηχογραφήσεις του καινούριου δίσκου.

«(…) Αυτή τη φορά γράφω για κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν έχω ακουμπήσει ποτέ ως τώρα, για την επαφή των ανθρώπων πρόσωπο με πρόσωπο, ένας προς έναν. Για συναισθήματα που γεννιούνται από την διαπροσωπική αυτή επαφή. Η ερωτική σχέση, η συναισθηματική αυτή συνθήκη φαίνεται ότι μου διέφευγε ως τώρα – μάλλον πιο κοντά στην αλήθεια είναι ότι εγώ ο ίδιος την απέφευγα. Είτε τώρα πια νιώθω πιο άνετος με τον εαυτό μου, είτε περισσότερο ικανοποιημένος από τον εαυτό μου – δεν ξέρω τί από τα δύο πιο πολύ – αυτό πάντως είναι κάτι που περνά μέσα μου σαν τραγουδοποιό».

Στις 23 Απριλίου το άλμπουμ βρίσκεται ήδη στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ και στο Νο 4 του Billboard. Στις 9 Μαΐου το πρώτο του 45άρι για την EMI, το “Let’s Dance” βρίσκεται στην κορυφή των singles της Βρετανίας, όπου και θα παραμείνει για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες. Στις 21 θα γίνει το πρώτο κομμάτι του Bowie που θα φτάσει στο Νο 1 και στις δύο όχθες του Ατλαντικού.

Στο βίντεο κλιπ του παίζεται κατά κόρον από το MTV. Επικεντρώνεται σ’ ένα ξερό και ιδρωμένο bar, τυλιγμένο στην καυτή αύρα της Αυστραλιανής ενδοχώρας, με τον Bowie, με λυμένη γραβάτα, μπάγκυ παντελόνι στο χρώμα της άμμου, εξωτικό μεταξύ γηγενών κι ιθαγενών, να τραγουδά κρατώντας μια κιθάρα, εικόνα κάπως ασυνήθιστη.

Ανάμεσα στους κοινούς θνητούς που εικονίζονται στο κλιπ, ένα εφηβικό ζευγάρι με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά αβορίγινων, ο Terry κι η Jolene, περπατούν μαζί, αγναντεύουν, αστειεύονται, εκείνη διαλέγει ένα ζευγάρι κατακόκκινα γοβάκια και ξεκινά το χορό, την ώρα που γύρω τους ο εκσυγχρονισμός της παρθένας πατρίδας τους εκτυλίσσεται με γοργούς ρυθμούς.

“Put on your red shoes and dance the blues, let’s sway under the moonlight, the serious moonlight (…) If you say run, I’ll run with you – and if you’ll say hide, we’ll hide”.